Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος, ένα όνομα πού πολύ ακούγεται τελευταία…

Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος, ένα παρεξηγημένο όνομα…



Τά τελευταία κυρίως χρόνια παρατηρείται μία στροφή και μία «ανακάλυψη» θα λέγαμε, χρήσης του ονόματος του Αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου μέσω μιάς ειδικής προσευχής προς αυτόν.
Και συμβαίνει αυτό για τα πολλά θαύματα πού κάνει σε όσους επικαλούνται την βοήθειά του...

Η προσευχή αυτή πού κυκλοφορεί ευρέως στον κόσμο έχει σχέση και με κάποια ημερήσια ανάγνωσή της «τόσες και τόσες φορές », πράγμα πού κατά την Ορθόδοξη Παράδοση δεν είναι κατανοητό ούτε και αποδεκτό!

Τό, « τόσες φορές για να μ΄ ακούσει ο Άγιος », και το «τόσα ευχέλαια και Αγιασμούς για να μ΄ ακούσει  ο Θεός…», έ…, αυτά ανήκουν  σε μια θρησκοληψία πού κάποιοι πιστοί έχουν, όχι όμως και η Ορθόδοξη Παράδοση τών Αγίων Πατέρων και Αποστόλων. Ουδείς Απόστολος δίδαξε «τόσες φορές για εκείνη την Παράκληση, και άλλες τόσες για την άλλη…»
Ακόμη, ο Ιούδας ο Θαδδαίος, ουδεμία σχέση έχει με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη που πρόδωσε τον Χριστό.  
Κατά την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο Κύριος μας , θέλοντας να αποκαταστήσει το δυσφημισμένο όνομα " Ιούδας", του Προδότη Ισκαριώτη, έδωσε στον Ιούδα τον Θαδδαίο, μια ξεχωριστή ευλογία.
Μια χάρη, στην οποία, ότι θα ζητάει ο Θαδδαίος από τον Χριστό για εμάς, αυτό θα γίνεται…
Ακόμη, η προσευχή που ακολουθεί είναι μια δέηση για μεσιτεία στον Δεσπότη των απάντων καί μιά προσευχή που βοήθησε κάποιους που συνάντησαν ανυπέρβλητα εμπόδια, όταν φαινόταν να μην υπάρχει καμιά βοήθεια και είχαν σχεδόν απελπιστεί…

Μέ πιθανότητες ζωής ελάχιστες, ώς και μηδαμινές...

Άγιος Παρθένιος Επίσκοπος Λαμψάκου, πολύ γνωστός μέχρι τώρα γιά θεραπείες καρκινοπαθών αλλά καί από περιπτώσεις Μαγείας ...( στό τέλος παραθέτουμε και την ειδική ευχή του ).

Η κυρία Βασιλική Μήλα, κάτοικος Κερατσινίου Πειραιά, έζησε ένα συγκλονιστικό θαύμα, όπου ο Όσιος Παρθένιος Επίσκοπος της αρχαίας Λαμψάκου  εμφανίστηκε ζωντανός !

Τον  Ιούνιο του 1998 η κυρία Μήλα, μετά από ειδικές εξετάσεις διαπίστωσε ότι προσβλήθηκε από την επάρατο νόσο και μάλιστα οι γιατροί δήλωσαν στο σύζυγο και τα παιδιά της ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και επικίνδυνα, γιατί ο καρκίνος που άρχισε από έναν όγκο στη μασχάλη έκανε μετάσταση γύρω.
Θα έκαναν ό,τι μπορούσαν μεν, αλλά τα αποτελέσματα δεν θα ήταν και τόσο ελπιδοφόρα πιθανότατα. Οι πιθανότητες ζωής για την κ. Βασιλική ήσαν ελάχιστες, ως και μηδαμινές…
Όλη η οικογένεια βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση. Η κ. Βασιλική μπήκε στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά, το Μεταξά. Εκεί γίνονταν οι απαραίτητες εξετάσεις και πλησίασαν οι μέρες τού χειρουργείου, το οποίο προγραμματίστηκε για τις 30 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη.
Όμως, σ’ αυτό το σημείο, επενέβη ο Άγιος χωρίς κανείς να τον επικαλεστεί.
Πάντως η οικογένεια είναι πιστή και σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα κατέφυγε στη βοήθεια τού Θεού.

Και Αυτός άκουσε τις προσευχές τους και έστειλε τον Άγιο του. Και μάλιστα ο Άγιος Παρθένιος ήλθε κοντά στην οικογένεια μ’ ένα τρόπο μοναδικό και συγκλονιστικό…

« Εἶδα τόν Χριστό μπροστά μου καί μοῦ εἶπε…»

Αναμνήσεις τού Γέροντα Συμεών Αγιορείτη, Ξενοφωντινού (1893-1984)

--- Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν 55-60 ἐτῶν, εἶχα μία μεγάλη ἀπορία. 
῎Ηθελα νά μάθω πῶς εἶναι ὁ Χριστός. Προσεύχομαι συνεχῶς, ἀλλά ποτέ δέν τόν εἶδα μέ τά μάτια μου πῶς εἶναι. Εἶναι ἄραγε, ἄνθρωπος ὅμοιος μέ ἐμένα;

῎Ετσι συχνά ρωτοῦσα τόν Χριστό μέ τόν λογισμό μου:

---«Πῶς εἶσαι Χριστέ μου; ῎Εχεις στόμα, χέρια, μάτια, πόδια; Περπατᾶς ὅπως ἐμεῖς; Τώρα ποῦ βρίσκεσαι καί ἀπό ποῦ ἔρχεσαι ὅταν σέ καλῶ στήν προσευχή μου; Πῶς εἶσαι ἐδῶ καί συγχρόνως βρίσκεσαι καί στούς Οὐρανούς;

῾Οπότε, μία νύκτα, πρίν κτυπήσῃ ἡ καμπάνα γιά τήν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ, τοῦ ῎Ορθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας, ἄκουσα στήν πόρτα τοῦ Κελλιοῦ μου δύο-τρεῖς κτύπους. Σηκώθηκα, ἄνοιξα, καί τί βλέπω μπροστά μου; 

῏Ηταν ἕνας Ἀρχιερέας, νέος στήν ἡλικία, μαυρογένειος,  ντυμένος τά χρυσοποίκιλτα Αρχιερατικά του ἄμφια. Τό πρόσωπό του ἦταν λουσμένο μέσα σ᾿ ἕνα ὑπερκόσμιο καί ὑπερφυσικό φῶς. 
῞Οταν Τόν εἶδα, (τότε δέν εἶχα ακόμη χάσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου), θαμπώθηκα ἀπό τήν λάμψη του. ῎Εκανα δύο τρία βήματα πρός τά πίσω φοβούμενος, καί ψιθύρισα τό «Κύριε ἐλέησον». ῎Εκανα ἐναγωνίως τόν σταυρό μου καί τόν ἐρώτησα διστακτικά:

--- Ποῖος εἶσαι, Ἄνθρωπέ μου; Πῶς ἦλθες τέτοια ὥρα στό κελλί μου; Δέν μοιάζεις γιά ἁπλός ἄνθρωπος. Κάποιος ῞Αγιος Δεσπότης θά εἶσαι.  Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;

--- Ἐγώ εἶμαι Ἐκεῖνος πού ἐπιθυμοῦσες νά γνωρίσῃς, μού είπε. 
Θά σέ ἐπισκεφθῶ γιά δεύτερη καί τελευταία φορά στό τέλος τῆς ζωῆς σου γιά νά σέ πάρω κοντά μου...

«…Τέλος τα βασίλεια ! Από εδώ και πέρα… πόλεμοι, ανησυχίες, σφαγές, καταστροφές, και κυρίαρχος ο φόβος…» !

Η προφητεία τού άγνωσττου ασκητή πού συνομίλησε τότε με τον Άγιο Νεκτάριο είναι σαφής καί αφορά την εποχή μας!
Τά αποτελέσματα δυστυχώς τα βλέπουμε σήμερα καί μάλιστα καθημερινά πρός το χειρότερο:

 «…Τέλος τα βασίλεια ! Πόλεμοι, ανησυχίες, σφαγές, καταστροφές, καί κυρίαρχος ο φόβος ! »

Μια προφητική περιγραφή από ένα προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου στο Άγιο Όρος…

Θα μιλήσουμε λοιπόν για μία επίσκεψη που έκανε ο Άγιος στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην λεγόμενη Ακροτοπιά, που όπως λένε ψέλνουν αγγελικά. Ήταν βέβαια μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ίσαμε εκεί ο Άγιος... Αλλά υπερνικήθηκε από την αγάπη που ένοιωθε, ο τότε απλός Νεκτάριος, για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν την υμνολογία χρωματίζοντας τον  λόγο σαν άγγελοι. Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, μόναζαν και τότε κάπου 12  αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη. Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, ξέφευγε από τη χωμάτινη ουσία του και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από εκεί…
Κάπου δέκα λεπτά της ώρας πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν τά φρικτά Καρούλια, ένας απόκρημνος βράχος πάνω από 100  μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.

Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του Αγίου Νεκταρίου, δεν ήξεραν κάν ποιός είναι.
Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών του κήπου της Ριζαρείου Σχολής πού ήταν Διευθυντής, και με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες.
Είπε μόνο πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα…

Γνώρισα κι΄ εγώ έναν Άγιο στην ζωή μου …

«….Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι πάνω σε κάτι κούτσουρα…»
 --------------------------------
Εξιστόρηση συμβάντων από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικής  κ. Νικόλαο…

«…Πρίν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι Άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό.
Άκουσε για μένα ( λέει ο Μητροπολίτης κ. Νικόλαος ) και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε λοιπόν μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.
--Ξέρεις ολοκληρώματα, ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.
---Δυστυχώς όχι, μού απαντά. Είμαι της Φιλοσοφικής.


---Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.
---Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή; 
( φωτό -  Άγιος Παϊσιος)

29 Μαϊου- η Άλωση της Πόλης ! Τι χάσαμε και τί θα «παραλάβουμε…»

Τί θα παραλάβουμε άραγε όταν μάς δοθεί πάλι η Πόλη σύμφωνα καί με τίς αρχαίες Προφητείες; Εκατοντάδες γκρεμισμένα κτίρια, ισοπεδωμένα και γεμάτα καπνούς τά πάντα, ερείπια παντού, ανύπαρκτες υποδομές, πλίνθοι , κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι, αίμα και πύρ καί ατμίδα καπνού..."

Αυτή δυστυχώς θα είναι η βομβαρδισμένη ( ; ) Κωνσταντινούπολη πού οι Ελληνικές δυνάμεις θα κληθούν νά παραλάβουν.

Όχι γιατί το αξίζουμε αλλά γιατί αυτό θα είναι το συμφέρον των Μεγάλων τής γής γιά έναν μεταξύ τους ειρηνικό συμβιβασμό στό "ούτε εμείς, ούτε εσείς, αλλά στούς Έλληνες πού ανήκε παλαιότερα..."

 

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας τών Ελλήνων !

Έπεσε πολεμώντας καί γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει πάνω στά τείχη μαζί με τούς βουλευτές τής Συγκλήτου και τούς αξιωματικούς του στρατού καί δεν λάκισε σάν λαγός όπως θα έκαναν σήμερα οι περισσότεροι βουλευτές τής Βουλής τών Ελλήνων τρέχοντας να σωθούνε από τυχόν εχθρική, καί σώμα με σώμα επίθεση...

  "...Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δε­σπότης μου είδε αυτό το θέαμα ( γράφει ο αυτόπτης μάρτυς ιστορικός Γεώργιος Φραντζής )  παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι.

Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας, ή συ­μπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτα­σε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων.

Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν.

Μουγκρί­ζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.

     Ο Φραγκίσκος Τολέντο, τον οποίο αναφέραμε παραπάνω, φάνηκε ανώτερος ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα, κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο Θεόφιλος Πα­λαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγω­νίζεται για να σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώ­ναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέ­θηκαν μπροστά του...

Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Ό­σοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.

Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους ε­χθρούς...

Πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή εκεί­νη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη διατα­γή του..."

Το Κούρσεμα της Πόλης

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ


"...Σαν πατήθηκε πιά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή. Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους.

Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα...

Γαμπρός και νύφη : δεν πρέπει να βλέπονται μια εβδομάδα πριν από τον γάμο τους;

Μιά άγραφη Παράδοση λαϊκής ευσέβειας και προέλευσης είναι και το να μήν συναντιούνται ο γαμπρός και η νύφη μιά εβδομάδα, ή και περισσότερο πρίν από τον γάμο τους... Αυτό το τοπικό έθιμο πιθανόν να κρύβει μέσα του καί κάποιο συμβολισμό τον οποίον παρακάτω θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε...

Καταρχάς ευθύς εξ αρχής πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει θεσπίσει τέτοια έθιμα στην παράδοσή της. Άρα αυτό το έθιμο δεν είναι καθαρά της Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας.
Κι αυτό γιατί στην Ορθόδοξη διδασκαλία σημασία δεν έχει το να μη συναντήσει ο γαμπρός τη νύφη μια βδομάδα πριν από το γάμο, ή περισσότερο ή λιγότερο χρονικό διάστημα, αλλά σημασία για την Εκκλησία μας έχει πως ο γαμπρός και η νύφη θα κρατηθούν αγνοί και άσπιλοι μέχρι την ήμερα, που η Εκκλησία θα ευλογήσει το γάμο τους στο ναό…


Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα τόσο του άσπρου ακηλίδωτου και αγνού νυφικού ( υπονοώντας την ενυπάρχουσα ( ; ) αγνότητα), όσο και των στεφάνων πού στεφανώνονται ως νικητές των παθών και της σάρκας τους… Μη πάνε δηλαδή «λερωμένοι» στον γάμο τους !