Η Γέννηση του Χριστού τότε, αλλά και σήμερα…

«Χριστός γεννάται δοξάσατε !

Άγγελοι

θαυμάσατε έν ουρανώ,άνθρωποι δοξάσατε επί τής γής ! »

Ευλογημένα καί Άγια Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο !

"....Τίς μέρες αυτές σ΄ όλο τον κόσμο η Xριστιανοσύνη γιορτάζει τὴ Γέννησι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ένα γεγονὸς μοναδικὸ στὴν Παγκόσμια ἱστορία.

Ὑπάρχουν πράγματα και θέματα ἀξιόλογα, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ παραβλέψει ούτε και να αγνοήσει, όπως πχ. την είδηση ότι «ο ἄνθρωπος πάτησε στὴ Σελήνη».

Ἀλλ᾽ ὅσο θαυμαστὸ καὶ ἂν φαντάζῃ αὐτό, εἶνε πολὺ μικρὸ ἀπέναντι στὸ γεγονὸς ὅτι ὄχι πλέον ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ ίδιος ο Θεός, ποὺ ἐξουσιάζει τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες, ἐπισκέφθηκε με ανθρώπινο σχήμα τὴν γῆ μέσα ἀπὸ τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν. 

Κατέβηκε ἐδῶ, φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, περπάτησε ἀνάμεσά μας, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε καὶ ἀνελήφθη πάλι στοὺς οὐρανούς. Γεγονὸς μοναδικό καί ἄνευ προηγουμένου!

Ὁ ἥλιος ἄγγιξε τὴ Γῆ, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ ἡ Γῆ δὲν κάηκε! «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου…» (ἁγιασμός Θεοφανείων).

Τὸ πιστεύεις αυτό; ἔλα στὴν Εκκλησία· δὲν τὸ πιστεύεις; κάνε τὸ ρεβεγιόν σου. Αυτό εἶναι πιά καθαρό ζήτημα πίστεως...

Ἂν πιστεύῃς ὅτι πραγματικὰ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ, τότε ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθῇ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὄχι πλέον στὴ φάτνη ἀλλὰ «μυστικά»  μέσα και στὴν δική σου καρδιά, οἱ οὐρανοὶ θ᾿ ἀνοίξουν για να ιδείς κι΄εσύ διαφορετικά τα πράγματα, ἡ φύσις θ᾽ ἀγάλλεται καὶ θὰ χαίρει, οἱ ἄγγελοι θὰ ψάλλουν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…»(Λουκ. 2,14).Τότε θα καταλάβεις Χριστούγεννα !

Και είναι γνωστό και χειροπιαστό ότι στην δημιουργία μιᾶς τέτοιας ἱερᾶς ἀτμόσφαιρας συντελεῖ πολὺ ἡ ἀνυπέρβλητη ὑμνῳδία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας τις μέρες αυτές.
Κανένα δόγμα, καμμία θρησκεία δὲν ἔχει ὕμνους σὰν αὐτούς, όπως τό «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Ἂς γυρίσουμε λοιπὸν πίσω, στὶς ἡμέρες τῆς Γεννήσεως· κι΄ἂς μεταφερθοῦμε για λίγο ἐκεῖ…

Θαύματα παράδοξα και περίεργα από τον προσφάτως ανακηρυχθέντα Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη…

Ὁ Κύπριος Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, συνομιλεῖ μὲ τὴ δημοσιογράφο Νατάσα Ἰωάννου, καλεσμένος στὴν ἐκπομπὴ «Ἐνημέρωση Τώρα» τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ TV-ONE τῆς Κύπρου, γιὰ τὸν Άγιο Ἰάκωβο Τσαλίκη μετὰ τὴν πρόσφατη ἁγιοκατάταξή του.  Ἡ ἐκπομπὴ μεταδόθηκε στὶς 28 Νοεμβρίου 2017.

 

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης πού προσφάτως αγιοποιήθηκε από το Πατριαρχείο, ο Άγιος του Θεού πού κράτησε "εν ζωή" ένα ολόκληρο αεροπλάνο με 250 επιβάτες κτυπημένο από κεραυνό πάνω από τον Ατλαντικό !…

VIDEO   Ημερίδος ομιλιών για τον Όσιο Ιάκωβο ( από το 46 ' λεπτό... )

https://www.youtube.com/watch?time_continue=463&v=mSwzkDIkPw8

Ομιλητής π. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης

«…Είμαι εδώ γιατί κάνω υπακοή στα επίμονα αιτήματα του πατρός Αλεξίου και των συνεφημερίων του. Θα ήθελα όμως, κάνοντας υπακοή και στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομο τον Ποιμενάρχη μου, να εκφράσω δημόσια και την ευχαριστία του προς τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Ποιμενάρχη σας, τις ευχαριστίες του, γιατί στη Μητρόπολή του γίνεται αυτή η ημερίδα εις τιμήν και μνήμη του Αγίου γέροντος Ιακώβου.

Ο άμεσος διάδοχος του Αγίου γέροντος Ιακώβου ήταν ο πατήρ Κύριλλος. Ο πατήρ Κύριλλος, λοιπόν, μιμούμενος κι αυτός την βιωτή του Αγίου γέροντος Ιακώβου και με απλά αλλά μεστά λόγια έλεγε:

«Ο Θεός περπατάει στη γη δια των Αγίων του. Ένας τέτοιος Άγιος είναι ο πατήρ Ιάκωβος.».

Χθες όπως είπε και  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παύλος, είχαμε στο μοναστήρι το μνημόσυνο του γέροντα. Δεν ήταν μνημόσυνο, συμπληρώθηκαν 25 χρόνια, ήτανε λαμπρά πανήγυρις.

Αντί να φέρουν στάρι και κόλλυβα οι Χριστιανοί, φέρναν αρτοκλασίες. Πάνω από δυο χιλιάδες κόσμο είχε, μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Τί τους έφερε αυτούς τους 2.000 ανθρώπους από τα πέρατα της γης; Και από το εξωτερικό. Και από την Κύπρο πολλοί. Και από αλλού. Αυτή η χάρις που έφερε κι απόψε εμάς όλους εδώ. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Δια των ευχών του Αγίου γέροντος Ιακώβου.

Ο οποίος μπορεί να έχουν περάσει 25 χρόνια που έχει φύγει από ανάμεσά μας αλλά, όπως έλεγε για τον Όσιο Δαυίδ εκείνος: «Είναι ζωντανός Άγιος ο Όσιος Δαυίδ, παιδιά μου. Ζει Κύριος ο Θεός.». Όπως το έλεγε για τον Άγιο Δαυίδ, ισχύει και για εκείνον.

Και θα αρχίσω από το τέλος. Θα αρχίσω από μια εμφάνισή του, πρόσφατη. Σε ένα παλικάρι στην Αθήνα. Στον Θάνο. Στον Θανάση τον Κωνσταντόπουλο. Βρισκόταν πίσω από το Hilton, στο φανάρι...

++++++++++++++

Είναι άναρχα τα φυσικά φαινόμενα καταστροφών, ή κάτι «άλλο» θέλουνε να μάς πούνε ;

Τά τελευταία χρόνια παρατηρούμε ένα ολοένα αυξανόμενο κύμα φυσικών καταστροφών όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε ένα Παγκόσμιο επίπεδο. Όλοι τα βλέπουμε, τα ακούμε, και κάποιες φορές και τα υφιστάμεθα στους εαυτούς μας και στις περιουσίες μας.
Πολλοί λίγοι όμως διερωτώνται, τι να σημαίνει «αυτό» και πού πηγαίνουμε;

Η αντίληψη ότι τα φυσικά φαινόμενα «έρχονται από μόνα τους», ότι είναι άναρχα και ανεξέλεγκτα πού υποβοηθήθηκαν μάλιστα και από ανθρώπινα οικιστικά και περιβαντολογικά λάθη και παραλείψεις είναι ασφαλώς η μία άποψη. Αλλά, όχι βέβαια σε όλη την έκτασή της…

Μέσα από κάθε ξεχωριστή φυσική καταστροφή, λιμού, σεισμού, καταποντισμού , πυρκαγιών, επιδρομής αλλοφύλων, κλπ. υπάρχει πάντα κρυμμένο και ένα μήνυμα του Θεού πού μας καλεί σε αλλαγή ζωής, σε μετάνοια, και σε αποφυγή όλων εκείνων των αιτιών πού προκαλούν την οργή του Θεού και με ότι εξ΄αυτού συνεπάγεται. 
Αν δεν το καταλάβουμε και δεν το αξιοποιήσουμε θα έλθει το επόμενο κτύπημα, πού συνήθως είναι πάντα χειρότερο του πρώτου…

Τώρα, τι άραγε θέλουν να μας πούνε όλα αυτά πού τώρα συμβαίνουν και όλα αυτά πού αναμένονται να έλθουν ;

Ρωτήθηκε κάποτε ο Χριστός αν εκείνοι οι 18 άνθρωποι πού σκοτώθηκαν από το γκρέμισμα ενός πύργου στην Σιλωάμ, ή κάποιοι άλλοι πού σφαγιάσθηκαν από τον Πιλάτο μέσα στην αυλή του Ναού  του Σολομώντος ήσαν οι πιο αμαρτωλοί  άνθρωποι του κόσμου και γι΄αυτό θανατώθηκαν έτσι.

Και ο Κύριος τους απάντησε:

« Οχι σας λέγω δεν ήσαν οι πιο αμαρτωλοί ! Αλλ΄ έπαθαν εκείνοι αυτά, για να συνέλθετε εσείς. Εάν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι κατά τον ίδιο ( ή και παρόμοιο ) τρόπο θα χαθήτε…»

( κατά Λουκά Ευαγγέλιο  κεφ. ΙΓ΄ 2-5 )

Πάνω σε όλες αυτές τις σκέψεις είναι και τα παρακάτω πού θα αναφέρουμε !

«Η  Aσκήτρια Λαμπρινή και οι φοβερές αποκαλύψεις της…»

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/praktikh-theologia-menu/127-i-askitria-lamprini-kai-oi-foveres-apokalypseis-tis

Ασκήτρια Λαμπρινή: «Θα δεις μεγάλα κύματα ίσα με ένα διώροφο σπίτι να καταστρέφουν πόλεις και χωριά» –( Μόλις τα είδαμε;)

–«Μιλούσε για πράγματα πού θα γίνουν στο μέλλον. Είπε: «Θα δεις πράγματα πού δεν μπορείς να φανταστείς».
-Θα δεις μεγάλα κύματα ίσα με ένα διώροφο σπίτι να καταστρέφουν πόλεις και χωριά, και λίγοι θα σωθούν».
Πράγματι δυο μήνες μετά τον θάνατο της είχαμε το γνωστό τσουνάμι με χιλιάδες νεκρούς (στην Ασία).
 
Σήμερα τα βλέπουμε αυτά μέσα από τα λόγια πολλών κατοίκων της Μάνδρας Αττικής και στις φοβερές καταστροφές της…
--Θα δεις παιδιά να πηγαίνουν εκδρομή με το σχολείο και να βγαίνει ο σατανάς με το δρεπάνι και να τους παίρνει τα κεφάλια.
Πράγματι συνέβη το γνωστό ατύχημα με τα παιδιά από την Μακεδονία με τόσα θύματα.
-Μου έλεγε: «Δεν κάνει να σου αποκαλύψω περισσότερα γιατί αμαρτάνω. Για ό,τι σου λέω μου δίνει άδεια ο Κύριος».


Εδώ μόλις είδαμε το τσουνάμι που κατέβαινε από το Όρος Πατέρα και βούλιαξε την Μάνδρα και την ευρύτερη περιοχή της  Δυτ. Αττικής.


 



Φυσικές καταστροφές, φτώχεια και πόλεμος δείχνουν ότι θα πούμε  το ψωμί – ψωμάκι;
Όποιος στερήθηκε τον Χριστό στερήθηκε και το ψωμί.
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.»

«Είναι μεγάλη αμαρτία η αλλαγή φύλου ; » ( από μια αληθινή ιστορία )

Αυτή η παρακάτω αληθινή αλλά και θλιβερή ιστορία είναι αφιερωμένη σε όσους εμπλέκονται θετικά ή αρνητικά σε παρόμοιες καταστάσεις...
------------------

- Παπανικολάου, έφυγες όπως είσαι! Μεταβολή και σφαίρα έξω. Δυο μέρες αποβολή!

- Κυρία...

- Κεριά και λιβάνια! Σου το είχα πει, αν ξανάρθεις εδώ μέσα δεν γλιτώνεις. Όπως είσαι, ούτε να σε βλέπω…

Ο Παπανικολάου, ο Νίκος, δηλαδή, έφυγε πράγματι. Χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας στη μορφή του.

Με μια σκληρότητα αφύσικη θα έλεγες για την ηλικία του, σαν σμιλεμένο πρόσωπο σε πάγο.

Δεν μπορούσες να καταλάβεις αν λυπόταν, αν ένοιωθε απογοητευμένος, θυμωμένος. Γενικά, δεν ήταν εύκολο να τον ψυχολογήσει κάποιος.

Είχε καλλιεργήσει άμυνες τέτοιες, που να σκαλίσεις τα συναισθήματά του ήταν σχεδόν αδύνατο.

Όχι δεν θα πούμε καμία δακρύβρεχτη ιστορία πονεμένων και τραυματικών παιδικών χρόνων. Δεν θα ήθελε την λύπησή μας.

Ήθελε μόνο το αυτονόητο, όπως νόμιζε, φυσικό δικαίωμα να έχει μάνα και πατέρα. Ο Νίκος, όμως, είχε πάντα δυο μπαμπάδες!

Είχε το "προνόμιο" να είναι το πρώτο ίσως υιοθετημένο παιδί από ομόφυλους γονείς στην Ελλάδα. Ήταν και οι δύο πλούσιοι και μάλλον διάσημοι.

Και πρωτοπόροι βρήκαν το παράθυρο του νόμου, αρκετά χρόνια, πριν μπορέσουν να συνάψουν το μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης να υιοθετήσει ο ένας το παιδί και να δημιουργήσουν την δική τους "οικογένεια". Με τον δικό τους τρόπο τον αγαπούσαν πάντα τον Νίκο.

Μα το παιδί δεν έχει ανάγκη μόνο μια ψυχολογικού τύπου ανάγκη. Έχει την βαθειά ανάγκη της μάνας. Να θηλάσει την αγάπη της.

Να χαθεί στην αγκαλιά της. Να χωθεί στην κουβέρτα της. Να του κάνει "μα" το χτυπημένο χέρι και να περάσει. Να του σκουπίσει τα δάκρυα.

Όπως έχει ανάγκη και του πατέρα την ασφάλεια. Την σιγουριά.
Τήν δημιουργία έννοιας ανδρισμού καί ανδρικού πρότυπου για την αυριανή ζωή του. Το παιχνίδι και την βόλτα. Τις συμβουλές και τα όρια...

Ο Άγιος Παΐσιος και το ετοιμοθάνατο γατάκι...

Σήμερα λοιπόν, κάπου κρεμάμε την Ελληνική σημαία σαν μια ελάχιστη ένδειξη τιμής για αυτούς πού έπεσαν στις μάχες του πολέμου αλλά και σαν μία διακήρυξη της Εθνικής μας υπόστασης, ότι ζούμε, ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε ακόμη Έλληνες, καί ότι αυτό είναι το μάχιμο Εθνικό μας σημείο !

________________________________________________________

«…Μου έκανε εντύπωση, διηγιόταν όταν ζούσε ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης,  πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί και να βοηθάει…

Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι.

Το καημένο, φαίνεται , κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε!

«Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, δέν βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης ! ».

Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση , αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες…
Τι δύναμη έχει η ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».


Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπει, να ακτινοβολεί. Όταν ο άνθρωπος παίρνει όλο το σφάλμα πάνω του , τον λούζει η Χάρις του Θεού.
Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε:

Μέ τά λόγια ἤμουνα άνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αλλά στήν πράξη ήμουνα άνθρωπος τοῦ σατανᾶ…

Η κύρια απασχόληση ανθρώπων κάποιας ηλικίας και ειδικά στα χωριά, είναι το καφενείο, το τάβλι, και η τράπουλα.

Οί Εκκλησίες των χωριών είναι άδειες και μόνο αν γίνεται κανένα μνημόσυνο για λόγους καθαρά οικογενειακής υποχρέωσης μπορεί να σύρουν τα πόδια τους ως την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι επαινετές εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες..
Οί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή τους νομίζοντας ότι σαν πεθάνουν πάνε έτσι «στον βρόντο και στο τίποτα…». Κάποιοι άλλοι, πάλι περιμένουν από τα μνημόσυνα να εξασφαλίσουν Παράδεισο μη κουνώντας οι ίδιοι το χεράκι τους στο ελάχιστο, νομίζοντας ότι με τις ευχές του παπά στο μνημόσυνο θα τσουλήσουν έτσι και τσίφ στον Παράδεισο!
«Κούνια πού τους κούναγε…»  όμως,  στο τι έχουν να τραβήξουν μόλις κλείσουν τα μάτια τους, ανεξομολόγητοι, αμετανόητοι, ακοινώνητοι, αλειτούργητοι, με βαριές αμαρτίες μιας ζωής ολόκληρης επάνω τους,  και ουδεμία σχέση έχοντες με τον Χριστό νομίζοντας ότι σαν τους δεί θα τους αναγνωρίσει  ( ; ) και θα τους βάλει και μέσα στην βασιλεία Του…

«Καρδιά Πάσχα, νοῦς λάμπα, μάτια γεμάτα δάκρυα…»

«…Θά ἤθελα τώρα νά σᾶς διηγηθώ γιά ἕναν σύγχρονο Αγιορείτη μοναχό, ὁ ὁποῖος ἔζησε σέ ἕνα Φιλοθεϊτικό Κελλί τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Ρωσία, στήν Πολτάβα, τό 1882, καί κοιμήθηκε τό 1965 στό Ἅγιον Ὄρος, στήν ἰδιόρρυθμη τότε Μονή Φιλοθέου.

Λεγόταν Αὐγουστῖνος μοναχός, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ ἅγιος Παΐσιος στό βιβλίο πού συνέγραψε γιά τούς Γέροντες πού συνάντησε στά Μοναστήρια καί στίς Σκῆτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Γέροντας αὐτός, ὁ π. Αὐγουστῖνος, ζοῦσε μέσα στό πνεῦμα αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, γι’ αὐτό καί τό ἀναφέρω...

Τό διακόνημά του ἦταν νά συγκεντρώνη ὅλα τά γέρικα ζῶα τῆς περιοχῆς, τά ὁποῖα οἱ ἄλλοι μοναχοί –δέν εἶχαν αὐτοκίνητα τότε στό Ἅγιον Ὄρος, τουλάχιστον τότε, καί ὅλες οἱ ἐργασίες γίνονταν μέ τά μουλάρια– ὅταν αὐτά γερνοῦσαν καί δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμμία ἐργασία, τά ἄφηναν στο δάσος νά τελειώσουν μόνα τους καί πολλές φορές κατασπαράσσονταν ἀπό τά θηρία καί ἀπό τούς λύκους κλπ. 

Ἐκεῖνος, λοιπόν, λυπόταν αὐτά τά ζῶα, τά συγκέντρωνε καί τά γηροκομοῦσε...Ἦταν γηροκόμος καί νοσοκόμος τους. Τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη, γιατί τόσα χρόνια ἐξυπηρετοῦσαν τούς μοναχούς στά ἔργα τους.
Καί ὅταν ἀργότερα οἱ δυνάμεις του δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἀνταποκριθῆ στό ἔργο αὐτό καί χρειάστηκε ὁ γερο-Αὐγουστῖνος νά πάη στό γηροκομεῖο τῆς Μονῆς, ζήτησε νά ἀναλάβη κάποιος ἀπό τούς μοναχούς τό διακόνημα αὐτό.

Ἐπίσης, αὐτός ἔδειχνε πολύ μεγάλη ἀγάπη σέ κάθε προσκυνητή…