Μιά Χριστουγεννιάτικη αληθινή ιστορία...

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ  ΚΑΙ  ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ  ΜΑΣ !

--------------------

ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ Χριστούγεννα, στα 1864, έκανε μεγάλη φουρτούνα με πολύ χιονιά...
Στό  αγριεμένο πέλαγο δεν φαινότανε πουθενά πανί. Μοναχά ένα μικρό καΐκι πάλευε με το χάρο ανοιχτά από την Τήνο. Ήτανε ενός καπετάν Γιώργη από τη Νάξο, φορτωμένο κρασιά από τη Σαντορίνη. Όλη τη μέρα αγαντάριζε στον αγέρα, μα σαν σκοτείνιασε, ο βοριάς σκύλιαξε κ  έσπασε τ  άρμπουρο, έβγαλε και το τιμόνι από τα βελόνια.

Οι άνθρωποι προφτάξανε και ρίξανε τη βάρκα στη θάλασσα και μπήκανε μέσα. Δεν είχανε αλαργάρει ως μια τουφεκιά τόπο, και βούλιαξε το καΐκι. Τη βάρκα την άρπαξε το μπουρίνι και την πήγαινε όπου ήθελε μέσα στην πίσσα της νύχτας.
Οι τρεις νοματέοι που βρισκόντανε μέσα, ήτανε ο καπετάν Γιώργης κι  άλλοι δυό γεμιτζήδες, σε ελεεινή κατάσταση, βρεμένοι μέχρι κόκκαλο με κείνον τον χιονιά, πουντιασμένοι από το τάντανο, δίχως καμμιάν ελπίδα πως θα γλυτώνανε. Πιάσανε και κλαίγανε σαν τα μωρά, και τάξανε κ  οι τρεις να πάνε να καλογερέψουνε, αν λάχαινε να γλυτώσουνε...

Σύγχρονα καί περίεργα θαύματα τού Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου...

Στροφάδες : Αριστερά ο μεγάλος Πύργος τών Παλαιολόγων καί έμπροσθέν του η Ιερά Μονή Στροφάδων όπου ασκήτεψε ο θαυματουργός Άγιος Διονύσιος...

---------------------

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου ! Τά θαύματα πού έχει κάνει είναι όχι μόνο άπειρα, αλλά πρωτοφανή καί περίεργα. Μερικά από αυτά, σύγχρονα θαύματα τής εποχής μας, δημοσιεύουμε παρακάτω...


-------------------------------

«…Είμαι ένας υπέργηρος ιερομόναχος από την Ι. Μονή Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Εις την Ιερά Μονή κατετάγην την 17ην Σεπτεμβρίου 1935 και την 1η Οκτωβρίου επήγα όπως όλοι οι δόκιμοι τότε της Ι. Μονής στα Στροφάδια. Τα Στροφάδια είναι δυο νησάκια που απέχουν 40 μίλια από την Ζάκυνθο. Εκεί δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο το Μοναστήρι, όπου και ο τάφος του Αγίου Διονυσίου και ο φάρος. Εκεί έμεινα 4,5 χρόνια. Πολλά θαύματα άκουσα και είδαν τα μάτια μου. Θα σας αναφέρω λίγα προς δόξαν του Τριαδικού Θεού και της Παναγίας μας.

Οι πατέρες εκεί είχαν μεγάλη ευλάβεια και αγάπη προς την Παναγία μας. Όλη την ημέρα έλεγαν «Παντοχαρά» μου, Παναγία μου Παντοχαρά μου !

Και η Παναγία μας όλους τους προστάτευε και τους ανακούφιζε από τους κόπους και τις ταλαιπωρίες της εκεί σκληρής ζωής.

Είχαν φτιάξει 3 καμίνια διά να βγάζουν κεραμίδια και τούβλα που χρειάζονταν για τις ανάγκες τους, λόγω της δύσκολης συγκοινωνίας (διότι τότε δεν υπήρχαν καΐκια με μηχανές, μόνο με πανιά ταξίδευαν) να προμηθευτούν τα αναγκαία από τη Ζάκυνθο. Έτσι εξαναγκάστηκαν και έφτιαξαν τα καμίνια.

Εργάζονταν πολύ σκληρά και η Παναγία μας, σαν άλλη στοργική μάννα, τους περίμενε στην πύλη της Μονής και τους σκούπιζε τον ιδρώτα. Ένας μοναχός ονόματι Αβέρκιος, λέγει στην Παναγίας μας· «Παναγία μου εγώ είμαι αμαρτωλός, δεν θέλω να με σκουπίσης», και του λέγει η Παναγία:

― Α! Αβέρκιε, αν δεν σε σκουπίσω δεν θα είσαι παιδί δικό μου.

«Καίγομαι ! καίγομαι ! Βοήθεια πεθαίνω…»

Από ένα γράμμα πού διαβάσαμε...
------------------------   
"...Είμαι ακόμη σοκαρισμένη με ότι μού συνέβη... Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό πού τελευταία έγινε στον άνδρα μου καθώς ξεψυχούσε...

Δεν είχαμε πολλές σχέσεις με την Εκκλησία αλλά εγώ θέλησα να κοινωνήσει ο άνδρας μου, έτσι για το καλό πού λέμε μια και ήταν πολύ σοβαρά τελευταία . Φωνάξαμε έναν παπά από την Ενορία.

Ήλθε πράγματι με το δισκοπότηρο αλλά μας είπε ότι εφ΄ όσον ο άρρωστος καταλαβαίνει και μιλάει ακόμη ότι δεν μπορεί να τον κοινωνήσει αν πρώτα δεν Εξομολογηθεί τις αμαρτίες του μια καί αυτή είναι η τάξη της Εκκλησίας. Δεν είχε ποτέ του εξομολογηθεί.
Του είπαμε και επιμέναμε σ΄ αυτό, να τον κοινωνήσει, γιατί μπορεί και να πεθάνει.Τί θα πεί δηλαδή να εξομολογηθεί; Δεν σκότωσε και κανέναν άνθρωπο ! Ο άνδρας μου παρακολουθούσε αμίλητος. Στην επιμονή μου ο παπάς συγκατένευσε, τον κοινώνησε και έφυγε… Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο άνδρας μου άρχισε να φωνάζει δυνατά «Καίγομαι ! καίγομαι ! Βοήθεια πεθαίνω…» λές και είχε πάρει ακουαφόρτε και δηλητήριο…. Ξεψύχησε αμέσως στα χέρια μου! Είμαι ακόμη σοκαρισμένη από αυτό πού συνέβη, δεν έχω συνέλθει, δεν μπορώ να ξεχάσω την φοβερή έκφραση του ανθρώπου μου καθώς φώναζε σαν να του καίγονταν τα σωθικά του…

Γιάννα Κ., Θεσσαλονίκη

Αγαπητή φίλη.

Κατ΄ αρχάς σας συλλυπούμεθα για τον θάνατο του άνδρα σας. Κατά δεύτερο λόγο τώρα, αυτό πού σας συνέβη ήταν λίγο πολύ… κάτι το αναμενόμενο! Πιθανόν δεν το ξέρατε, το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά δυστυχώς σ΄ εσάς έπεσε ο κλήρος να βιώσετε μία πραγματικότητα πού δεν την ζούνε όλοι όσοι φεύγουν κοινωνημένοι μέν, αλλά ανεξομολόγητοι δε, απ΄ αυτή την ζωή…Αλλά την ζούνε μόνο κάποιοι λίγοι ( ο «κλήρος» και ο «λαχνός» πού λέμε) για να παραδειγματιστούν και να παραδειγματιζόμαστε όλοι εμείς οί υπόλοιποι πού θα θελήσουν να κάνουν τα ίδια…Σωστά σάς είπε ο ιερέας ότι πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί και μετά να κοινωνήσει εφ΄ όσον άκουγε, μίλαγε, καταλάβαινε... Κι΄ αυτό, γιατί η Αγία Κοινωνία περιέχει μέσα της τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ολοζώντανο, ασχέτως εάν εμείς δεν τον βλέπουμε, πού δεν μπορεί να σταθεί μέσα σε σώμα και ψυχή πού δεν έχει καθαριστεί από τις αμαρτίες της…

Η Θεότητα του Χριστού όπου μπαίνει καίει τα πάντα ! Καίει τις αμαρτίες όταν ο άνθρωπος τις έχει ομολογήσει στον έστω και αμαρτωλό ιερέα πού έχει Αποστολική χειροτονία και διαδοχή, αλλά καίει και τον άνθρωπο πού έχει το θράσος να παίρνει την Θεότητα μέσα του χωρίς να είναι καθαρή η ψυχή του..

Προσέξτε τώρα παρακάτω τι λέει η Αγία Γραφή γι΄ αυτούς πού κοινωνάνε αναξίως μιά και η Αγία Κοινωνία είναι μαχαίρι δίκοπο.