Πώς θα υποδεχόμαστε εμείς τον Χριστό αν ερχότανε στις μέρες μας ;

 

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 
 

«Μετά Βαϊων και κλάδων…Ὡσανά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου »

 Άραγε, πώς θα υποδεχόμαστε εμείς τον Χριστό αν ερχότανε στις μέρες μας ;

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

"...Τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῶν Βαΐων ὑποδεχόμαστε κ’ ἐμεῖς τὸ Χριστό, ἀδελφοί μου, ὅπως τότε οἱ Ἑβραῖοι. Τὸ βράδυ θὰ γεμίσουν οἱ Εκ­κλησίες καὶ θ’ ἀκουσθῇ πάλι  τό «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρ­χε­ται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…»

Ἀπὸ αὔριο, Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη, Μεγάλη Τετάρτη, Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή, στὰ ἅγια πάθη, στὸν ἐπιτάφιο θρῆ­νο, τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, θὰ ἔχουμε ὅλο σταυροπροσκυνήματα, λαμπάδες, στεφάνια, ποικίλες ἐκδηλώσεις λατρείας στὸ Χριστό.

Ἐὰν τὶς μέρες αὐτὲς ἐρχόταν ἕνας ξένος καὶ μᾶς ἔβλεπε, θὰ ἔλεγε· Τί εὐσεβὴς λαός!
Πόση ὅμως ὑποκρισία κρύβουμε!

Ἐμεῖς εἴ­μαστε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους. Μέσα στὴν ἐκκλησία λέμε «ὡσαννά» (γιατὶ σὰν τὸ «ὡσαν­νὰ» εἶνε ὅλα αὐτά· τὸ λιβάνι, τὰ κεριά, οἱ στέφανοι, τὰ δάκρυα)· ἀλλὰ μόλις βγοῦμε ἔξω, στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες, τί ἀκοῦ­με;

Ὄχι πλέον «ὡσαννά», ἀλλὰ «Σταύρωσον σταύ­ρωσον αὐτόν»· ἀκοῦμε βλαστήμιες, ἄγρι­ες ἀπαίσιες βλαστήμιες, ποὺ οὔτε οἱ Ἑβραῖοι λένε οὔτε κι ὁ σατανᾶς ἀκόμα δὲ λέει.

Γι᾽ αὐ­τὸ τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ὁ Χριστὸς καὶ πάλι κλαίει. Κλαίει, διότι εἴμεθα λαὸς ἄστατος, εὐ­μετάβολος· τώρα τὸν ἀνεβάζουμε μέχρι τὰ ἄ­στρα, καὶ αὔριο τὸν κατεβάζουμε στὸν ᾅδη.

Εἴμεθα χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, χειρότεροι κι ἀπὸ τὸ σατανᾶ. Θὰ ἔπρεπε στὴν ταλαιπωρημένη χώρα μας, σὲ βουνὰ καὶ λαγ­κάδια, σὲ ξηρὰ καὶ θάλασσα, ν᾽ ἀκούγεται μόνο «ὡσαννά».

Κι ὅμως εἶνε γεγονὸς, ὅτι πουθενὰ ἀλλοῦ δὲ βλαστημοῦν τόσο καπηλικῶς τὰ θεῖα, τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ὅσο ἐδῶ. Δὲν περνάει ὄχι μέρα, ὄχι ὥρα, ὄχι λεπτό, ἀλλ’ οὔτε δευτερόλεπτο ποὺ δὲ βλαστημοῦν.

Δείξατέ μου μιὰ γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος, μιὰ καλύ­βα, ἕνα χωριό, ἕνα δάσος, μιὰ πεδιάδα, ἕνα πλοῖο, ἕνα στρατῶνα, ἕνα σχολεῖο, ποὺ δὲν ἀ­κούγεται βλαστήμια.

Τὰ πάντα ἔχουμε μολύ­νει. Ὕστερα ἀπὸ μία πάνδημο λατρεία ἀκολουθεῖ φρικτὴ βλασφημία. Μέσα «ὡσαννά», ἔξω «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν».

Γι᾽ αὐ­τὸ κλαίει ὁ Ἰησοῦς· καὶ φοβοῦμαι, ἀδέρφια μου, μήπως μᾶς συμβῇ κάποιο μεγάλο κακό, ὅπως τότε στοὺς Ἑβραίους στὰ Ἰεροσόλυμα.

Ἐλᾶτε, ἀγαπητοί μου, τὸ βράδυ στὴν ἐκκλη­σία.

Θ’ ἀκούσετε τὸ «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ἐξῆλθαν τότε οἱ Ἑβραῖοι, ἂς ἐξέλθουμε κ’ ἐμεῖς σήμερα νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε ἀφήνοντας πίσω «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον» (Ἐφ. 4,22· Κολ. 3,9).

Τί ἄλλο ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι τότε; Ἔβγαλαν τὰ ροῦχα τους. Ὤ, νὰ κάναμε κ’ ἐμεῖς τὸ ἴδιο! Διότι, ἐνῷ ἀγαποῦμε τὴν καθαριότητα, ἔ­χουμε «ῥοῦχα» βρώμικα.

Ὑπάρχει ἄνθρω­πος ποὺ 30 χρόνια ἐπιμένει νὰ φοράῃ λερωμένο «πουκάμισο», ἔχει δηλαδὴ τὴν ψυχή του ἀκάθαρτη.

Βγάλτε τὰ ροῦχα σας καὶ δῶ­στε τα στὸ πλυντήριο. Τὸ δὲ πλυντήριο εἶνε ἡ ἱερὰ Εξομολόγηση.

Ἐκεῖ ἡ ψυχὴ λαμπρύνει τὴ στο­λή της καὶ λέει· «Λάμ­πρυ­νόν μου τὴν στο­λὴν τῆς ψυχῆς», Κύριε (ἐξαποστ.). Ὅποιος δὲν ἐξωμολογήθηκε, δὲν γνώρισε ἀκόμη τὸ Θεό.

Ἀκόμη, οἱ Ἑβραῖοι κρατοῦσαν βάϊα στὰ χέρια· ἂς ὑψώσουμε κ’ ἐμεῖς σύμβολα νίκης, ἂς νικήσουμε τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες μας.
Τέλος οἱ Ἑβραῖοι ἐκραύγαζαν «ὡσαννά»·

Εμεῖς τι κάνουμε;

Ἕ­νας Χριστιανὸς ἔδωσε σὲ κάποιον ἄπιστο καὶ βλάσφημο γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἐ­κεῖνος τὸ πῆρε, ἄρχισε νὰ τὸ διαβά­ζῃ, καὶ τόσο ἐνθουσιάστηκε, ὥστε μιὰ νύχτα – μεσάνυχτα σηκώθηκε καὶ φώναξε «ὡσαννά»! Ποιός εἶν᾽ αὐτός;

Ὁ πολὺς συγγραφέας Ντοστογιέφσκυ.

Μετεβλήθη διὰ τῆς μελέτης τῆς ἁγίας Γρα­φῆς, καὶ τὸ «ὡσαννὰ» ποὺ εἶπε ἦταν ἕνας πύραυλος, πνευματικὴ φωτιὰ ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ μέσα του. Κ’ ἐμεῖς, τὸ «ὡσαννὰ» ποὺ λέμε σήμερα, ἂς τὸ ποῦμε μὲ τὴν καρδιά μας.
Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξομολόγησι, ὅλοι στὴν θεία κοινωνία, γιὰ νὰ γευθοῦμε τὴ λύτρωσι ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει Σου !

 

Οί Εθνικές σημαίες, οί δορυφόροι τού Διαστήματος, καί 

η « εποπτεία » τής Εθνικής συνείδησης…( 25^η Μαρτίου )

 

«Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους του Ευαγγελίου μου ως τιποτένιους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, ( τότε ) καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ( ο Χριστός ) ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ( θα τον ντραπεί και θα τον αποκηρύξει ), ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»  (Μᾶρκ. 8,38)

  Ορθόδοξο  ΒΗΜΑ… 


(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«Σήμερα αγαπητοί μου, ποὺ βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας δίνει σὲ ὅλους ἕνα μέτρο καὶ μᾶς καλεῖ νὰ μετρηθοῦμε, γιὰ νὰ φανῇ ποιοί εἴμαστε.

Καὶ ἂν μὲν βρεθοῦμε ἐντάξει, κερδίσαμε τὴν αἰωνιότητα ἂν ὅμως δὲν βρεθοῦμε ἐντάξει, τότε κάποιο χέρι θὰ γράψῃ καὶ γιὰ μᾶς, ὅπως τότε γιὰ τὸ Ναβουχοδονόσορα, τὶς τρεῖς ἐκεῖνες μυστηριώδεις λέξεις «μανή, θεκέλ, φάρες»

Δηλαδή:( Ζυγίστηκες, μετρήθηκες, και βρέθηκες μείον…) ( προφητ. Δανιήλ. 5,26)

Ποιό εἶνε τὸ μέτρο αὐτό; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁ Τίμιος Σταυρός, ποὺ τὸν βλέπουμε σήμερα Σταυροπροσκυνήσεως μέσα στὰ ἄνθη.

Τί εἶναι όμως ὁ Τίμιος Σταυρός;

Δὲν εἶνε μόνο τὸ σχῆμα,τὰ δύο ξύλα πού εμείς βλέπουμε. Αλλά ὁ Σταυρὸς ἔχει νόημα βαθύ, τὸ ὁποῖο βλέπουμε στὰ τροπάρια τῆς ἡμέρας καὶ στοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ...

 

++++++++++++++++++++

 

Τίμιος σταυρὸς –γράψτε– ἴσον καθῆκον, ταπείνωσις, ὑπακοή, αὐταπάρνησις, ἀλήθεια, συγγνώμη - ἀπέραντη συγγνώμη, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη σπουδαιότερο, ποὺ θὰ τὸ πῶ στὸ τέλος καὶ πού, ἂν δὲν τὸ παραδεχτοῦμε,τότε Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε.

Τὰ μέχρι ἐδῶ πού είπαμε τὰ παραδέχονται ὅλοι, ἐκεῖνο όμως, το ξεχωριστό πού θα πούμε στο τέλος, μόνο οἱ Ορθόδοξοι.

Πλὴν τῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ σταυροῦ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα λέει, ὅτι ὅσοι βγήκαμε ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα της βάπτισής μας ἔχουμε καὶ τὸ καθῆκον τῆς ὁμολογίας τῆς ὀρθῆς πίστεως

Ὁ Κύριος εἶπε, «Ὅποιος ὁμολογήσῃ τὴν ὀρθὴ πίστι, εἶναι δικός μου,ὅποιος δὲν τὴν ὁμολογήσῃ, δὲν εἶνε δικός μου»

Λόγια καθαρὰ καὶ ξάστερα. Γιὰ τὴν ὀρθὴ πίστη θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ τώρα λίγα λόγια.

 * * *

Προτοῦ ὁ Κύριός μας ειπῇ τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ἔκανε κάτι ἄλλο

πρὸ τοῦ πάθους του, ἔθεσε σ ̓ αὐτούς, καὶ δι ̓ αὐτῶν σὲ ὅλους μας, ἕνα βαρυσήμαντο ἐρώτημα·

«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» δηλαδή ποιά ἰδέα ἔχει ὁ κόσμος γιὰ μένα;

 

Κ ̓ οἱ μαθητές ἀπάντησαν ότι Σὲ θεωροῦν ἕνα μεγάλο ἄνδρα, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰωάννη τὸν βαπτιστή, ἄλλοι σὰν τὸν προφήτη Ἠλία, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰερεμία  ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς προφῆτες. Ὁ Κύριος τοὺς λέει «Καλὰ, ὁ κόσμος τέτοια ἰδέα ἔχει, «ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;» ἐσεῖς δηλαδή, τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα;

Τότε ἐκ μέρους τῶν ἀποστόλων ἀπήντησε ὁ Πέτρος καὶ εἶπε:

Ἐσύ, Διδάσκαλε, εἶσαι παραπάνω ἀπὸ ὅλους αὐτούς, εἶσαι «ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Μᾶρκ. ἔ.ἀ.. Ματθ. 16,16. Λουκ. 9,20)

Αὐτὴ εἶνε ἡ ὀρθὴ πίστις, τὸ θεμέλιο ποὺ στηρίζεται ὅλος ὁ Χριστιανισμός.

Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός!

Ἐδῶ ακριβώς χωριζόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Χρειάζονται ἀποδείξεις;

Ἂν μπορῇς νὰ μετρήσῃς τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, θὰ μπορέσῃς νὰ μετρήσῃς καὶ τὶς ἀποδείξεις, τὰ τεκμήρια, τὰ ντοκουμέντα, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶνε Θεός. Θεός!

Ἡ ἁγία ζωή του, ἡ ἀρετή του ποὺ «ἐκάλυψεν οὐρανούς»,  ἡ ἀνυπέρβλητη διδασκαλία του, τὰ ἄπειρα θαύματά του, ὅλα ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος ξεπερνᾷ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, εἶνε μορφὴ οὐρανομήκης, ἀγγίζει - ξεπερνᾷ τὰ ἄστρα. Εἶνε Θεός αληθινός, αὐτὸ εἶνε τὸ θεμέλιο, ἡ κεντρικὴ ἀλήθεια.

Αλλά, άν τώρα πιάσετε ἔτσι στὴν τύχη 1.000 ἀνθρώπους διαφόρων τάξεων καὶ τοὺς ρωτήσετε,

Τί ἰδέα ἔχετε γιὰ τὸ Χριστό; θ ̓ ἀκούσετε διάφορες ἀπόψεις…

(σσ. θ΄ ακούσετε δηλαδή, ότι τού κατέβει καθ΄ ενός στό μυαλό του...)

Άλλοι θὰ ποῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν φιλόσοφος, ἄλλοι ὅτι ἦταν μύστης θρησκευτικός, ἄλλοι σπουδαῖος λογοτέχνης - ποιητὴς - καλλιτέχνης, ἄλλοι ότι ήταν ὁ πρῶτος ἐπαναστάτης, ἄλλοι ὅτι ὑπῆρξε βαθὺς κοινωνιολόγος, ἄλλοι ὅτι εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλοφυέστερα πνεύματα...

Όμως, εσύ τί γνώμη ἔχεις γιὰ τὸ Χριστό;

Τὸν ἀναγνωρίζεις ἁπλῶς ὡς ἕνα ποιητὴ, ἐπαναστάτη, προλετάριο ἢ δὲν ξέρω τί ἄλλο;

Αλλά ΟΧΙ !

Ο Χριστός δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅπως όλοι αὐτοί· εἶνε αὐτὸς ὁ ίδιος ο Θεός, ποὺ ἦρθε ἐδῶ κάτω στὴ γῆ γιὰ ν ̓ ἀπολυτρώσῃ καὶ σώσῃ τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Ἐὰν δῇς ἔτσι τὰ πράγματα, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν θὰ εἶνε ἁπλῶς δυὸ ξύλα ποὺ καρφώνει ὁ μαραγκός, ἢ τὸ χρυσὸ κόσμημα ποὺ κρεμοῦν στὸ λαιμὸ οἱ κοπέλλες, ἢ τὸ μαρμάρινο σύμβολο ποὺ βάζουμε πάνω στοὺς τάφους καὶ στοὺς τρούλλους τῶν ἐκκλησιῶν μας, ἢ τὸ κέντημα στὸ ἐθνόσημο τῶν στρατιωτῶν καὶ στὰ πηλήκια τῶν ἀξιωματικῶν μας.

Ὁ σταυρὸς ἔχει μεγάλη σημασία. Μόνο ἂν πιστέψῃς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνα ὄργανο θανατικῆς καταδίκης καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας μάρτυρας ἀπὸ τοὺς πολλούς, ἀλλὰ ο Σταυρὸς είναι ἡ πρώτη Αγία Τράπεζα ποὺ ἔγινε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος καὶ ὁ Κύριος προσέφερε το σῶμα καὶ τὸ αἷμα του λέγοντας

«Λάβετε, φάγετε... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,26-27), τὸ πρῶτο θυσιαστήριο ἐπάνω στὸ ὁποῖο προσέφερε τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία κι ἀπὸ τὰ πανάχραντα χέρια καὶ πόδια του ἔτρεξε τὸ ζωογόνο ἐκεῖνο αἷμα, ποὺ διὰ τῆς θείας κοινωνίας μεταγγίζεται σὲ ὅλους. 

Εἶνε λοιπὸν ἡ θυσία του ἡ ὑπὲρ πᾶσαν θυσίαν καὶ τὸ ὄνομά του εἶνε «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», ἀδελφοί μου.

  * * *

Καὶ γεννᾶται τώρα τὸ ἐρώτημα, αλήθεια τι πιστεύουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸ Χριστό;

Κάποτε οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ποὺ εἴπαμε ἔλαμπαν σὰν τὸν ἥλιο στὶς ψυχὲς τῶν προγόνων μας.Τώρα;

Ἔσβησε ἡ πίστη στὶς καρδιές, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δὲν προκαλεῖ συγκίνησι καὶ δάκρυ.Ὑποβαθμίζεται ὁ Χριστός, περιφρονεῖται τὸ ἅγιό του ὄνομα, καταπατοῦνται οἱ ἐντολές του.

Τώρα νέα ὀνόματα φωσφορίζουν κ ̓ ἐκρήγνυνται σὰν πυροτεχνήματα στὸν οὐρανὸ τῶν νέων ἰδεῶν καὶ συστημάτων.

Τώρα ὁ Χριστὸς εἶνε μικρὸς καὶ περιφρονητέος μπροστὰ σ ̓ όλους αὐτούς....

Τώρα πιά τί είναι .... ὁ Χριστὸς κ ̓ ἡ διδασκαλία του; τὸ Εὐαγγέλιο πάει πάλιωσε...σοῦ λέει ὁ ἄλλος καὶ γελάει...

Ὦ ανόητε ἄνθρωπε, τί άλλο νὰ σοῦ πῶ;

Ὁ ἥλιος καὶ τὰ ἄστρα κάποτε θὰ παλιώσουν καὶ θὰ σβήσουν, μὰ ὁ Χριστὸς καὶ τὰ ῥήματά του θὰ μείνουν, ὅπως μᾶς βεβαίωσε ὁ ἴδιος «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»

Δὲν παλιώνει τὸ Εὐαγγέλιο, μένει αἰωνίως, καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς ( ο ίδιος ) καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» τῶν αἰώνων

Τώρα πολλοὶ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑπάρχουν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Ιεχωβῖτες, ποὺ μισοῦν τὸ σταυρό του.

Οἱ Ἑβραῖοι μιὰ φορὰ τὸν σταύρωσαν, ἐμεῖς τὸν σταυρώνουμε χίλιες φορὲς καὶ ῥίχνουμε τὸ ὄνομά του μέσα στὸ βόρβορο τῆς ἀκάθαρτης γλώσσας μας. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀστυφύλακας καὶ εἰσαγγελεὺς καὶ κράτος Ορθόδοξο νὰ σταματήσουν αὐτοὺς ποὺ βρίζουν τὸ Ὄνομά του.

Ἀφήνω τὶς πορνεῖες, τὶς μοιχεῖες, τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, ἀλλὰ δὲν ὑποφέρω τὴν ἡμέρα τοῦ σταυροῦ, ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, ν ̓ ἀκούγονται βλαστήμιες.

Εγώ εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ αυτό γράψτε το·

Φοβᾶμαι μήπως, γιὰ τὶς βλαστήμιες μας καὶ μόνο, μή μᾶς ἔρθῃ κάποιο μεγάλο κακό· μήπως καμμιὰ νύχτα, ἐκεῖ ποὺ γλεντᾶμε, σειστεί ὁ τόπος ολόκληρος καὶ γίνουν όλα «γῆς Μαδιὰμ», Βουλή , ἀνάκτορα, στρατῶνες, τὰ πάντα· μήπως γίνουμε πάλι πρόσφυγες καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ μέρος τῆς γῆς νὰ μᾶς δεχτεί, διότι σταυρώνουμε μέ τίς βλαστήμιες μας πάλι τὸν Χριστό...

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πρωτοφανείς, μεγαλειώδεις, και κυρίως ακομμάτιστες συγκεντρώσεις πολιτών στην ημέρα μνήμης των 57 ανθρώπων πού έχασαν την ζωή τους στα Τέμπη, δυό χρόνια πρίν…( Video )

 

 Τό τελευταίο τραίνο...

Πρωτοφανείς, μεγαλειώδεις, και κυρίως ακομμάτιστες συγκεντρώσεις πολιτών στην ημέρα μνήμης των 57 ανθρώπων πού έχασαν την ζωή τους στα Τέμπη, δυό χρόνια πρίν…

 Videos

https://www.ertnews.gr/eidiseis/ellada/megaleiodeis-sygkentroseis-gia-ta-tempi-prosklitirio-nekron-sto-syntagma-ta-minymata-ton-syggenon/ 

Βασιλιάς Καρνάβαλος: «Πολλοί με κατηγορούνε αλλά οί περισσότεροι εμένα με αγαπούνε !

 

Συνέντευξη με τον «βασιλιά» της Πάτρας…

«Πολλοί με κατηγορούνε αλλά οί περισσότεροι εμένα με αγαπούνε !
Γιατί πρίν απ΄ όλα πρέπει να το παραδεχθείτε εσείς οί Πατρινοί, ότι εγώ έχω δοξάσει και έχω κάνει ξακουστή την πόλη σας όσο ουδείς άλλος, μέχρι και την άκρη της γής. 

 

Μόνο εκείνος ο Ανδρέας με συναγωνίζεται ( προφανώς εννοεί τον πολιούχο μας Άγιο Ανδρέα ) αλλά πού θα μού πάει κι΄ αυτός, εγώ αυτές τις μέρες έρχομαι πρώτος και τις άλλες ισόπαλος ! ( ακολουθεί παρακάτω η πλήρης «συνέντευξη» του «βασιλιά»… ).

Τις μέρες αυτές, πού ένα μέρος τού λαού μας φαίνεται να ξεδίνει διώχνοντας για λίγο στενοχώριες, αναφραγκιές, χαράτσια και φουρτούνες, σκεφτόμασταν από καιρό με ποιό τρόπο και αν ήταν δυνατόν να παίρναμε μια συνέντευξη από τον «βασιλέα» της Πάτρας Καρνάβαλο !

Γιατί μπορεί ο κοσμάκης να έχει πρόβλημα επιβίωσης αλλά από την άλλη πλευρά εμείς οί Πατρινοί δεν ξεχνάμε και την πατρογονική μας συνήθεια  τις μέρες αυτές βγαίνοντας στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας στον ρυθμό του τάνγκο…

Ο Δήμαρχος άλλωστε δίνει το παράδειγμα και οί υπήκοοί του ( όσοι δηλαδή του απέμειναν…) τον ακολουθούνε..

Αυτά σκεπτόμουν και διαλογιζόμουν μαζί με το μικρό επιτελείο μου βλέποντας τον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου γεμάτο κόσμο και πατείς με πατώσε, να κινδυνεύει να πάθει ρήγμα απ΄ όλες τις φυλές και τα φύλα της γής…

Μικρά παιδιά ντυμένα με πολύχρωμες στολές, κίτρινα, πράσινα, κόκκινα, καπέλα περίεργα, παιχνίδια, μπαλόνια, ροκάνες ποδήλατα, μαμάδες, καρότσια και άλλα τινά όλα μαζί ανακατωμένα συνέθεταν τον πίνακα της νέας Πάτρας και γιατί όχι και της νέας Ελλάδας πού δεν την σκιάζει τίποτα, ακόμη και αν η κοιλιά της παίζει ταμπούρλο από την πείνα και την ανέχεια…

Το σύνθημα «γλεντάτε γιατί πεθαίνουμε» φαίνεται να κυριαρχεί και στην πόλη μας, μη ψάχνοντας γιά ουδεμία άλλη διέξοδο πού θα μπορούσε να ελαφρύνει την θέση μας, να μας δώσει κάποια ελπίδα ίσως και να μας σώσει…

Κι΄ εκεί πού σκεπτόμαστε με το επιτελείο μας όλα αυτά ανταλλάσσοντας απόψεις, πετάχτηκε ένας μικρός της παρέας, φαντασμένος, ονειροπαρμένος, αλαφροϊσκιωτος, ίσως και Σαββατογεννημένος…, και μας είπε το εξής αμίμητο : 

 

--« Καλά όλα αυτά εδώ πού λέμε τώρα, αλλά δεν το κρύβω θάθελα να μπορούσα να πάρω και μια συνέντευξη από τον ίδιο τον Καρνάβαλο πού θα μας μιλούσε για την Πάτρα…».

--Και τι θα σούλεγε, βρέ το άψυχο ξόανο του «βασιλιά»;

-- Το ίδιο δεν θα μούλεγε τίποτα, αυτό το ξέρω. .Ξύλα, μπογιές, και χαρτιά δεν μιλάνε, αλλά…

--Τι αλλά και τραλαλά, ποιός λοιπόν άλλος θα σού μιλούσε;

--Θάθελα να μού μιλούσε «εκείνος» πού κρύβεται μέσα στο ξόανο…

--Και ποιός είναι αυτός βρέ φαντασμένο;

--Αυτό άστο σ΄ εμένα, εγώ θα φέρω την συνέντευξη με τον βασιλιά Καρνάβαλο και μετά τα λέμε…» μούπε το κούτσικο, κι΄ έφυγε τρεχάτο για να γλιτώσει το ξύλο….
Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com 

ΠΕΡΑΣΑΝ  ΕΤΣΙ  ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ…

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ «ΒΑΣΙΛΗΑ» ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΥ !

---«Πολλοί με κατηγορούνε αλλά οί περισσότεροι εμένα με αγαπούνε ! Γιατί πρίν απ΄ όλα πρέπει να το παραδεχθείτε εσείς οί Πατρινοί, ότι εγώ έχω δοξάσει και έχω κάνει ξακουστή την πόλη σας όσο ουδείς άλλος μέχρι και την άκρη της γής. Μόνο εκείνος ο Ανδρέας με συναγωνίζεται ( προφανώς εννοεί τον πολιούχο μας Άγιο Ανδρέα ) αλλά πού θα μού πάει κι΄ αυτός, εγώ αυτές τις μέρες έρχομαι πρώτος και τις άλλες ισόπαλος !

---Κι΄ από πού «βασιλιά»  μου βγάζεις αυτό το ευοίωνο  για σένα συμπέρασμα;

---Κι΄ απ΄ αυτό, και από τ΄ άλλα και «από της Παρασκευής το γάλα», πού λένε και κάποιοι φίλοι μου…

---Και τι καλό κάνεις και προσφέρεις σ΄ αυτήν την πόλη πού νομίζεις ότι τόσο πολύ εδώ σ΄ αγαπάνε;

---Πρώτα απ΄ όλα μ΄ αγαπάνε όλοι οί Δήμαρχοι, οί Αντιδήμαρχοι και οί 54 Διευθυντές και Προϊστάμενοι της Δημαρχίας! Με αγαπάνε ακόμη οί έμποροι, οί καφετέριες, τα μπάρ, τα σκυλάδικα, οί μπαλονάδες, ακόμη και τα ποδηλατάδικα…
Με αγαπάνε ακόμη οί ξενοδόχοι, οί μοδίστρες γιά τις στολές πού ράβουνε, τα βαρελάδικα και τά τσιπουράδικα για τα μεθύσια πού ανάβουνε μέχρι καί οί περιπτεράδες όσοι δηλαδή απ΄ αυτούς μείνανε , μια και η Τρόϊκα με την φορολογία τους έχει διαλύσει όλους…
Όλοι αυτοί για μένα δουλεύουνε γιά μένα πεθαίνουνε, και πολύ με συμπαθάνε…

---Σ΄ αγαπάνε κι΄ άλλοι «βασιλιά» μου;

---Μ΄ αγαπάνε ακόμη και τα  Σχολεία, Δημοτικά και Γυμνάσια, Διευθυντές, δάσκαλοι, καθηγητές, πού ευθύς σαν δοθεί το σύνθημα πέφτουν όλοι στα τσικνίσματα μέσα στα Σχολεία. 

Ακόμα και σέ  Δημόσιες υπηρεσίες βγάζουν στα μπαλκόνια και στις ταράτσες ψησταριές και ψήνουν σουβλάκια προς δόξα μου! 
Με λιβανίζουν με τσίκνες και αυτό εμένα πολύ μού αρέσει. 
Θυμάμαι την αρχαία εποχή των Ελλήνων… 
Κι΄ από την άλλη πλευρά, στο εξομολογούμαι αυτό, μαθαίνουνε και οί μικροί μαθητές για μένα, για τα γλέντια μου και τα μεγαλεία μου και σαν μεγαλώσουνε όλοι αυτοί εμένα θα υποστηρίζουνε και εμένα θα θέλουνε!

---Αν έβαζες δηλαδή και για Δήμαρχος, θάβγαινες πρώτος!

---Δεν χρειάζεται… Σε κάθε Δημαρχία έχω τους δικούς μου ανθρώπους και κυβερνώ! Επομένως είμαι και αοράτως Δήμαρχος !

---Έχεις μακρύ κατάλογο φαίνεται της Πατρινής αγάπης;

---Μ΄ αγαπάνε ακόμη και κάποιοι «άλλοι», αλλά μού δείχνουν την αγάπη τους όχι τώρα, αλλά 5 μήνες αργότερα από τα γκαστρολογήματα πού τους φωνάζουν να «διακόψουν», πιασμένα όλα από τίς μέρες τούτες και ειδικά στα μπουρμπούλια!...

Παλαιότερα τα οικονομάγανε καλλίτερα στις Κλινικές τους αλλά τώρα χάνουνε λεφτά λόγω Νοσοκομείων, μια και εκεί πρέπει να γίνεται τώρα η δουλειά του πεθαμού των νηπίων, όχι σε Κλινικές…

Γιατί μη ξεχνάς τις μέρες αυτές, μέσα στους χορούς, στα μπουρμπούλια, στα πονηρά πειράγματα, στα πιασίματα, και στα μεθύσια ανάβω γερά τα αίματα και για τις «άλλες δουλειές»…

---Δουλειές; δηλαδή, τί δουλειές;

---Να οί περισσότεροι χωρισμοί, οί μοιχείες και τά free γκομενιλίκια στις μέρες μου ξεκινάνε, ή δεν το ξέρεις τάχατες;

---Μού φαίνεται θάχεις κι΄ άλλους στους καταλόγους σου…

---Μόνο «κι΄ άλλους;» Πολλούς άλλους! Αλλά, το περίεργο είναι άλλο…

---Έχουμε και περίεργα τώρα;

---Ναι, γιατί αν πρόσεξες ακόμα κι΄ εκείνοι, οί «αιρετικοί» όπως τους λέτε τους Καθολικούς,  βγάζουν τα Καρναβάλια τους στην Βραζιλία την Κυριακή  της λεγόμενης Αποκριάς και ποτέ άλλη Κυριακή ! 
Το λέει και η λέξη άλλωστε: 
Από-κρέω, αποχή από το κρέας.

Μετά πέφτει νέκρα χορών και τραγουδιών !
Κι΄ εσείς εδώ, οί λεγόμενοι Ορθόδοξοι, βγάζετε Καρναβάλια όχι τήν πραγματική Κυριακή τής Αποκριάς  αλλά την επόμενη Κυριακή πού η Εκκλησία σας την λέει «Κυριακή της Έξωσης » για να θυμίζει στον κόσμο πώς έδιωξε ο Θεός τους πρώτους ανθρώπους από τον Παράδεισο για την ανυπακοή τους!
Κοίταξε και το ημερολόγιο να δείς ότι δεν σού λέω ψέματα !

Κι΄ εσείς, την μέρα της Έξωσης φρενιάζετε και χορεύετε για μένα περισσότερο, βαπτίζοντάς την ως «τελευταία Αποκριά», τρώγοντας, πίνοντας, και μεθώντας  μέσα στην νηστεία της Εκκλησίας σας,  δίνοντάς μου έτσι πολύ μεγάλη χαρά μ΄ αυτά σας τα καμώματα…

---Αλλά ποιοί σού χρωστάνε υποχρέωση ακόμα δεν μας είπες, μόνο να παινεύεσαι και να περιαυτολογείς ξέρεις…

---Πρόσεξε και θα καταλάβεις! Εμένα μ΄ αγαπάνε ακόμη κι΄ αυτοί πού θάπρεπε να με μισούνε…

--Και γιατί Καρνάβαλέ μου να σε μισούνε; Περίεργα πράγματα μάς λές απόψε.

---Και αυτοί πού με αγαπάνε περισσότερο είναι οί Χριστιανοί, κι΄ άς λένε ότι δεν με θέλουνε…

Με αγαπάνε ακόμη επίτροποι, νεωκόροι, καντηλανάφτες, ψάλτες, παπάδες, ιεροκήρυκες, μέχρι και Μητροπολίτες, μη πώ και Πατριάρχες !

Απόδειξη ότι τώρα πού πλησιάζουν οί γιορτές μου, κανείς τους δεν μιλάει εναντίον μου, κανείς τους δεν λέει και δεν ανοίγει το στόμα του να πεί κάτι βλαβερό για μένα πλήν δυό – τρείς μικροί κάτι λένε, αλλά ποιός τους ακούει αυτούς τώρα…

Ίσως το κάνουνε πάλι γιά να μη στενοχωρήσουνε πολιτικούς, Δημάρχους και Εξουσιαστές πού είναι φίλοι τους…
Να μη φανούνε αναχρονιστικοί απέναντι του κόσμου, τώρα πού γλεντάει και χοροπηδάει, και με τον Θεό, έ, αυτά τα βρίσκουνε αργότερα…

Έ, λοιπόν, εσύ τι λές; Είναι, ή δεν είναι όλοι αυτοί φίλοι μου, ή συνοδοιπόροι μου τουλάχιστον έστω και με την ανοχή τους;

---Αυθαίρετα συμπεράσματα βγάζεις «βασιλιά» μου…

--- Άκου τώρα και τα υπόλοιπα. Ακόμη και την ημέρα πού γιορτάζω, τήν Κυριακή της λεγόμενης «τελευταίας Αποκριάς» σας, και όλο το πρωϊ πού γίνονται στις Εκκλησιές σας κηρύγματα, έχει τύχει να τρυπώσει το πνεύμα μου ακόμη και μέσα στην Εκκλησιά του πολιούχου σας του Ανδρέα και ούτε εκεί, δεν τολμούν να πούνε λόγο εναντίον μου!
Για ότι άλλο μπορούνε να πούνε την μέρα αυτή, για μένα τον Καρνάβαλο πού 100 μέτρα πιο πέρα σείω ολόκληρη την Πολιτεία σας, ούτε μία λέξη!

Ίσως πάλι νά θέλουν να με υποβαθμίσουν δια της σιωπής τους, ότι τάχατες είμαι αμελητέος και δεν υπάρχω, αλλά ο κρότος και ο βρόντος και ο αλαλαγμός της γιορτής μου δεν κρύβεται με κάτι τέτοια…

Κι΄ αν κάποιος πεί κάτι, έτσι για να μη φανεί ότι δεν είπε, τα λέει όλα μέσα σε δυό – τρείς φράσεις και γρήγορα, συνεσταλμένα και ντροπαλά, πού ούτε πού ακούγονται έξω, μέσα στο κεντρικό πρόγραμμά περιφοράς μου πού ετοιμάζεται, και στον ορυμαγδό το απόγευμα και το βράδυ πού ακολουθεί !

Όλοι αυτοί στις Εκκλησιές σας είναι σαν να καμώνονται πώς δεν βλέπουν και δεν ξέρουν τι γίνεται έξω στους δρόμους… 

Κάνουν σαν να μη καταλαβαίνουν ότι τις ώρες αυτές η Πάτρα βρίσκεται στα χέρια μου και εγώ ότι θέλω την κάνω…

---Υπερβολές, υπερβολές και φαντασίες για δυνάμεις σου ανύπαρκτες αν ο Μεγάλος Θεός δεν στο επιτρέψει !

--Καθόλου υπερβολές αλλά πραγματικότητες!
Αυτή η πολιτεία λοιπόν είναι δική μου, καταδική μου, και ουδενός άλλου, στο λέω και στο υπογράφω αυτό !

--Διαβολικά υπερήφανος όπως πάντα είσαι βασιλιά μου, και από δαιμονικό πνεύμα φαίνεται ότι κατευθύνεσαι…

--Τά πράγματα αυτό δείχνουν, τίποτα περισσότερο. Ακόμη και μαμάδες πού τρέχουν στις εκκλησιές, την ημέρα την δική μου φοράνε τα καλά τους κι΄ έρχονται μετά σ΄ εμένα και στην συνοδεία μου όταν γίνεται η λιτανεία μου μέσα στην πόλη!

---Έ, όχι και λιτανεία σου; Τι λιτανεύει δηλαδή η Πάτρα. Το… λείψανό σου;

--- Με περιφέρουν οί Πατρινοί και με λιτανεύουν από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 7 το απόγευμα, με ραίνουν με λουλούδια, με σοκολάτες, με μουσικές, και κάπου 4 ολόκληρες ώρες ασχολούνται μαζί μου, έστω και αν στις 10 το βράδυ με καίνε κάτι γρουσούζηδες…
Ούτε άγιος να ήμουν δεν θα ασχολούνταν οί Πατρινοί τόσες ώρες με την λιτανεία μου…

---Αλλά μετά σε καίνε όμως, δεν γλιτώνεις !

---Δεν κατάλαβες καλά. Από την άλλη μέρα ακριβώς αρχίζουν στα εργαστήρια οί προετοιμασίες για τον νέο Καρνάβαλο, τον διάδοχό μου !
Όπως βλέπεις λοιπόν του χρόνου πάλι εδώ θα είμαι !

Ορεξάτος, αεράτος, και φορτσάτος, για νέες με τους Πατρινούς περιπέτειες…»

Αυτά πάνω κάτω μας είπε ο γέρο «βασιλιάς», της Πάτρας ο Καρνάβαλος, κλείνοντας εδώ την «συνέντευξή» του και ο καθένας μας άς κάνει τις όποιες σκέψεις του…

========================

 

Η Έξωση από τόν Παράδεισο, σύμφωνα μέ αρχαία τοιχογραφία...

Σήμερα, Κυριακή τής Απόκρεω ( ή τής Αποκριάς όπως λέει ο λαός ), από τήν Βραζιλία μέχρι τήν Αφρική, κι΄ από τήν Μαλαισία μέχρι τά νησιά Γκαλαπάγκος, τήν Γουαδελούπη, καί βάλε ακόμη, τά καρναβάλια τελειώσανε...

Χωρίς να χρειάζεται λοιπόν νά ξέρει κανείς καί πολλά γράμματα, η ίδια η λέξη άλλωστε "Απόκρεω" τό λέει, ότι από σήμερα καί πέρα, γιά όποιον έχει μία Χριστιανική, ( καί όχι ειδωλολατρική ή Άθεη ιδιότητα ), τό κρέας καί τα πανηγύρια γιόκ καί τέρμα.

Από εδώ καί πέρα λοιπόν μέχρι τό Πάσχα, θά πρέπει νά υπάρξει καί κάποια αλλαγή στήν ζωή μας μέ κάποια μικρή, ή μεγάλη πνευματική ανασύνταξη, έστω καί γιά αποτοξίνωση...

Από αρχαιοτάτων χρόνων η σημερινή Κυριακή ( 22 τού μηνός ), είναι η λεγόμενη Κυριακή τής Κρίσεως καί τής Δευτέρας Παρουσίας τού Χριστού, πού είτε τό θέλουμε είτε δέν τό θέλουμε, είτε τό πιστεύουμε είτε όχι, θά έλθει κάποτε καί θα μάς κρίνει "κατά τά έργα μας" καί μέ ότι αυτό αιωνίως συνεπάγεται...

Θά έπρεπε λοιπόν σήμερα να τελειώνουνε καί οί δικές μας φιέστες, οί χοροί, τά μεθύσια, καί τα υπόλοιπα, όπως άλλωστε κάνουν όλοι οί άλλοι λαοί, καί νά έχει λήξει το καρναβαλικό πανηγύρι πού δυστυχώς όπως αναφέραμε τό γλεντάμε τήν ημέρα πού κανονικά θά έπρεπε να κλαίμε, δηλαδή τήν ημέρα τής Κρίσεως !

Τά έχει καταφέρει λοιπόν έτσι ο σατανάς πού μάς έχει αναποδογυρίσει καί σ΄ αυτό το θέμα, γιατί φαίνεται σάν Ορθόδοξους "μάς πάει περισσότερο..." , αλλά δυστυχώς δέν έχει αρκεστεί μέχρις εδώ.

Έχει λοιπόν πάει καί ακόμη περισσότερο μακρυά, κι΄ έχει φέρει τό Καρναβάλι νά εορτάζεται την επόμενη Κυριακή, πού είναι η "Κυριακή τής Εξώσεως" τών πρώτων ανθρώπων από τόν Παράδεισο!

Κι΄ εμείς τώρα γιορτάζουμε αυτή τήν Έξωση, πάλι μέ ότι βάλει ο νούς μας, γιατί δήθεν είναι "η τελευταία Αποκριά" .

Όμως η Αποκριά είναι μία, είναι σήμερα, καί αυτό είναι βέβαιο, όσο τίποτε άλλο...

« Πρόσεξέ με Θεέ μου ! Γιατί εγώ, δεν είμαι όπως οί άλλοι άνθρωποι…Άρπαγες, μοιχοί, κλέφτες, ή σαν κι΄αυτόν εδώ τον τελώνη ( πού κρύβεται πίσω από τις κολώνες…)»

 

 

«…Θεέ μου σε ευχαριστώ που δεν είμαι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι είναι κλέφτες, άδικοι, πόρνοι, μοιχοί, φονιάδες, ψεύτες, ή σαν κι αυτόν εδώ τον Τελώνη…»

 

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 

Χρόνια μας πολλά, αδελφοί μου !

....Και λέω Χρόνια μας Πολλά, γιατί σήμερα που αρχίζει το Τριώδιο όλοι μας γιορτάζουμε. Και γιορτάζουμε επειδή η παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου με την οποίαν αρχίζει το Τριώδιο, μας αφορά όλους μας, γιατί άλλος λίγο, και άλλος πολύ, έχει συμμετοχή στην υπερηφάνεια και στον Φαρισαϊσμό. Γι’ αυτό λοιπόν επειδή έχουμε και την ονομαστική μας εορτή ευχήθηκα Χρόνια Πολλά σε όλους μας...

Λέγεται Τριώδιο, αφενός μεν διότι αποτελείται από τρείς περιόδους, η πρώτη αρχίζει με την σημερινή Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει με την Κυριακή της Τυρινής, η Δευτέρα περίοδος αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων, και η Τρίτη περίοδος είναι η περίοδος της Μεγάλης Εβδομάδας.

Καλείται όμως «Τριώδιο» και για έναν άλλο λόγο.

Διότι οι καθημερινές ακολουθίες δεν αποτελούνται από οκτώ ωδές, όπως αυτές υπάρχουν στην Παρακλητική και στα Μηναία, αλλά μόνον από τρείς ωδές.

Λέγεται δε η σημερινή Κυριακή όπως την ακούσατε και την τονίσαμε δυο φορές «Τελώνου και Φαρισαίου», διότι αυτή ήταν και η παραβολή που ακούσαμε προηγουμένως. Μικρή αυτή η Ευαγγελική περικοπή, αλλά με πολύ μεγάλα, και βαθιά τα νοήματα. Διδακτικά και σωτήρια για όλους μας. Αρκεί βέβαια να τα προσέχουμε...

Για 23 ολόκληρα χρόνια, σ’ αυτόν εδώ τον μικρόν ναό, ομιλούμε αυτή την ημέρα για την υποκρισία και τον Φαρισαϊσμό, που είναι γεννήματα της υπερηφάνειας, της κενοδοξίας και του εγωισμού που έχουμε λίγο πολύ όλοι μας. Και άλλες φορές πάλι ομιλήσαμε για την ταπείνωση.
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφεί και για τα δυο αυτά μεγάλα θέματα. Και για την υποκρισία και τον Φαρισαϊσμό, ακόμα πιο περισσότερες χιλιάδες για την υπερηφάνεια και πολύ περισσότερες για την ταπείνωση.

Ο Φαρισαίος θεωρείτο για την εποχή του, άνθρωπος ενάρετος και ευσεβής. Πήγαινε πολύ τακτικά στο ναό, ή στις διάφορες συναγωγές κατά περιοχές. Προσευχόταν φανερά και επιδεικτικά. Σήκωνε δηλαδή ας πούμε τα χέρια ψηλά, και αν είχε και κανένα κομποσχοίνι το κρατούσε και αυτό ψηλά να το βλέπουν όλοι, έκανε αγαθοεργίες και ελεημοσύνες πολύ φανερές για να τις βλέπουν όλοι, και έλεγχε μετά φανατισμού τους αμαρτάνοντας. Και δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση μαζί τους, διότι θεωρούσε τον εαυτόν του αμόλυντο και αναμάρτητο. Επιπλέον δε ο Φαρισαίος, γνώριζε πάρα πολύ καλά τον Μωσαϊκό Νόμο.

Και με δυο λόγια θα λέγαμε ότι ήταν ο άνθρωπος του Θεού.

Ήταν όμως άνθρωπος του Θεού;

++++++++++++++++++++++++

 

Όχι, δεν ήταν! 

Όπως δεν είμαστε και πολλοί από μας. Διότι ο Θεός δεν τον δικαίωσε, αντιθέτως τον καταδίκασε. Γιατί αφενός μεν ξεχώρισε τον εαυτόν του από τους συνανθρώπους του, τους οποίους θεωρούσε μολυσμένους και μεγάλους αμαρτωλούς, και αφετέρου διότι φανερά κορόιδευε τον εαυτόν του.  

Δεν προσηύχετο στον Θεό. Προσηύχετο και απευθυνόταν μόνον στον εαυτό του.

Ήταν σα να λέμε ότι είχε στήσει έναν καθρέφτη, έβλεπε τον εαυτόν του στον καθρέφτη και σ’ αυτόν προσηύχετο. Με τον εαυτόν του ομιλούσε, για τον εαυτόν του ομιλούσε, και από τον εαυτόν του έπαιρνε απαντήσεις. Αφού μιλούσε στον καθρέφτη!
Γι’ αυτό και η στάση του ήταν ανάλογη. Στάθηκε όπως μας είπε ο Κύριος στην παραβολή, στάθηκε εις εαυτόν. Στάθηκε μπροστά στον εαυτόν του, μπροστά δηλαδή σ’ έναν καθρέφτη. Καμαρωτός καμαρωτός λοιπόν απέναντι στον εαυτόν του. Αυτός όμως ο τρόπος δεν είναι προσευχή! Είναι διαστροφή. Είναι αυτοδικαίωσις. Είναι αυτοθέωσις. Είναι εγωλατρεία.

Και αυτό διότι πίστευε ο Φαρισαίος της εποχής εκείνης, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι ο Θεός ήταν υποχρεωμένος απέναντί του. Και ο Θεός του χρεωστούσε ευγνωμοσύνη επειδή αυτός έπραττε κάποια φανερά καλά. Του χρωστούσε ευγνωμοσύνη ο Θεός, επειδή ήτανε καλός άνθρωπος, επειδή δεν έκανε τις ατιμίες και τα διάφορα άλλα φανερά αμαρτήματα, και δεν έμοιαζε βέβαια σαν τους λοιπούς αμαρτωλούς, και μάλιστα έδειξε και τον τελώνη. «Όπως ούτος ο τελώνης».

Δεν είμαι εγώ, λέει, σαν τους άλλους. Δεν είμαι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων! Ή όπως αυτός ο τελώνης!

Τέλειος λοιπόν ξεπεσμός του ανθρώπου, του θρησκευομένου ανθρώπου. Καμαρώνει και φαντάζεται, φαντάζεται ότι ευχαριστεί τον Θεό διότι είναι καλός άνθρωπος. Άλλο καλός άνθρωπος, άλλο καλός χριστιανός. Και μάλιστα να σας πω και κάτι περισσότερο.

Δεν φτάνει το καλός χριστιανός. Γιατί ο χριστιανός πρέπει να φτάσει στην τελείωση. Στον αγιασμό και στη θέωση. Πέραν λοιπόν απ’ το καλός χριστιανός, είναι η θέωσις.
Ο Θεός σε ευχαριστώ σοι, διότι δεν είμαι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων. Άρπαγες, άδικοι, πόρνοι, φονιάδες, κακούργοι, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Και απαριθμεί δηλαδή, γνωστά αμαρτήματα, που ήσαν φανερά. Που τα βλέπουν και τα ξέρουν όλοι οι άνθρωποι. Ξέρουν ότι αυτός είναι κλέφτης, ότι αυτός πήγε στη φυλακή, ότι ο άλλος σκότωσε, ότι ο άλλος πρόδωσε το σπίτι του, ότι ο άλλος έκανε αυτό, ότι ο άλλος έκανε εκείνο. Αλλά για τα εσωτερικά όμως αμαρτήματα και τις κρυφές του αδυναμίες, και τα ύπουλα πάθη που δουλεύουν μέσα μας, δεν έκανε κανέναν λόγο...

Δεν μίλησε παραδείγματος χάριν για την υπερηφάνεια, για την πονηριά, για την εσωτερική ασέλγεια. Ποιος δεν έχει ασέλγεια εσωτερική. Για την μνησικακία. Για την ακαταδεξία. Και για το φθόνο και τη ζήλεια.

Υπάρχει κανένας από σας που να μη φθονεί και να μη ζηλεύει; Να μην αισθάνθηκε καμιά φορά αυτό το φιδάκι να δαγκάνει λίγο την καρδούλα του;

Εγώ, δεν σας κρύβω, το αισθάνθηκα πολλές φορές! Εσείς ούτε μία;

Δε μίλησε για την πλεονεξία! Δεν μίλησε για την φιλαργυρία! Δεν μίλησε για την βουλιμία και για την ακράτεια. Δεν μίλησε για τους αισχρούς λογισμούς! Τις αισχρές σκέψεις. Τις αισχρές επιθυμίες! Τα δουλέματα τα εσωτερικά της ψυχής του, πού ήσαν όλα μαύρα. Δε μίλησε για το δόλο και τη δειλία, για την αχαριστία και την συκοφαντία και τόσα άλλα, να μην τα απαριθμούμε κι όλα.
Και στη συνέχεια ο Φαρισαίος πάλι καμαρώνοντας μπροστά στον καθρέφτη, είπε στον εαυτόν του : «Νηστεύω δις του Σαββάτου και αποδεκατώ όσα κτώμαι». Δηλαδή νηστεύω Τετάρτη και Παρασκευή, και από το μισθό μου που είναι τριακόσιες χιλιάδες δραχμές το μήνα, κάθε μήνα τις τριάντα, το δέκα τοις εκατό δηλαδή, τις δίνω για ελεημοσύνη. Εγώ είμαι εντάξει, δεν είμαι σαν τους άλλους, ούτε σαν αυτόν τον τελώνην.

Ο τραγικός αυτός κομπασμός, δυστυχώς αδελφοί μου, δημιουργεί όπως είπα και προηγουμένως, αυτοδικαίωση και κακομοιριά. Έτσι ο Φαρισαίος δεν κέρδισε απολύτως τίποτα, με τον τρόπον αυτόν που προσηύχετο, καταδίκασε τον εαυτόν του εις τους αιώνας των αιώνων, και ο άλλος που ήταν αμαρτωλός, και ποιος ξέρει σε πόσες μεγάλες αμαρτίες είχε πέσει, με το να ομολογεί όμως συντετριμμένος την αμαρτία του ενώπιον του Αγίου Θεού, να μην έχει την τόλμην να σηκώσει τα μάτια του για να ατενίσει τον Θεόν, με το να φωνάζει «ο Θεός μου, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», αυτός δικαιώθηκε, και όχι ο Φαρισαίος και υπερήφανος. Έτσι λοιπόν συμβαίνει και σε όλους εμάς.
Η υπερηφάνεια, η κενοδοξία και ο εγωισμός, μας κάνουν τις περισσότερες φορές, να είμαστε υποκριταί. Ο Φαρισαϊσμός είναι τόσο μεγάλο πάθος, ώστε μερικοί από τους Πατέρες να τον θεωρούν πολυκέφαλο θηρίο σαν την Λερναία Ύδρα.

Γι’ αυτό και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει τα εξής: «Για όλα τα κακά, φταίει η υποκρισία, αφού όλοι μας λίγο ή πολύ, είμαστε εγωιστές και υπερήφανοι. Μας κάνει ακόρεστα να διψάμε τη δόξα, την επίδειξη, τη δύναμη, την εξουσία, τον πλούτο και τα λοιπά, για να μας ρίξει στο λάκκο της μεγαλομανίας, και από κει στην αιώνια απώλεια και την κόλαση.

Και σ’ αυτήν την κατηγορία, δεν υπάγονται»,- προσέξτε, το λέγει αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, - «δεν υπάγονται οι πιο πολλοί από τους χριστιανούς, αλλά και πολλοί από μας, που φοράμε το ράσο, τους παπάδες, τους μοναχούς, τους καλογήρους, τους διακόνους, τους δεσποτάδες», και πρώτος από όλους, αφορά και μένα. Δεν ξεχωρίζω τον εαυτό μου σε τίποτα από τους άλλους.

Δυστυχώς η υποκρισία, σαν διαβρωτική υγρασία εισέρχεται παντού.
Η υποκρισία; Στην ελεημοσύνη. Μπαίνει μέσα. Υποκρινόμεθα ότι είμεθα ελεήμονες, θέλομε να φαινόμαστε απέναντι στους άλλους, ενώ δεν είμεθα. Τι θα μας πει μεθαύριο ο Θεός; «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου».
Στη νηστεία επίσης και στην προσευχή.

Και κει μπαίνει η υποκρισία. Τι λέει ο Θεός; Θέλεις να προσευχηθείς; Κάντο κρυφά! Είσελθε εις το ταμείον σου, και ο Θεός ο βλέπων εν τω κρυπτώ, αποδώσει εν τω φανερώ. 

Νηστεύεις; Νήστευε. Μην το φανερώνεις. Μην το αποκαλύπτεις! Δεν τρώω σοκολατάκι, λέει. Σήμερα νηστεύω. 

Και μόλις πάει σπίτι, ανοίγει το ψυγείο, και καταβροχθίζει τα λουκάνικα...

Λοιπόν… Α, μπαίνει και στην αγρυπνία, και να μας συγχωρέσουν και οι άγιοι μας οι ιεροψάλτες, αλλά λέγει ο Άγιος ιερός Χρυσόστομος, ότι η υποκρισία μπαίνει και στο ωραίο ψάλσιμο. Συγγνώμην, ε; Θα λέμε.
Λοιπόν, μπαίνει στο σεμνό το ντύσιμο, βάζουμε βλέπεις και τη μαντίλα, δε λέω ότι δεν πρέπει, ο Παύλος το επιβάλλει, αλλά προσέξτε την υποκρισία, αυτό θέλει να πει.

Επίσης και στα φτωχικά ρούχα. Ο άλλος φοράει φτωχικά ρούχα, από υποκρισία, υποκρινόμενος.
Αμ, που μπαίνει στη διδασκαλία και στο κήρυγμα… Εδώ είμαι πρώτος. Γιατί είμαι και διδάσκαλος, είμαι και κήρυκας του λόγου του Θεού, άρα λοιπόν και πρώτος φταίχτης σ’ αυτό το μεγάλο αμάρτημα.

Παντού λοιπόν εισέρχεται, και πάντοτε με το φόρεμα της ευσεβοφάνειας, και έτσι κυριευόμαστε όλοι μας, άλλος λίγο και άλλος πολύ από αυτοθαυμασμό και από αυτοϊκανοποίηση.
Είναι αυτό που βγάζει ο Φαρισαίος προς τα έξω. Τις καλές του πράξεις. Για το θεαθήναι τοις ανθρώποις. Και όλα τα κρυφά, τα άσχημα, τα βρωμερά, τα ύπουλα, τα δόλια, αυτά τα κρύβει μέσα του.

Ήρθε κάποιος πριν πάρα πολλά χρόνια, και μου είπε, -και για να τελειώνω, για να δω, και πόσα λεφτά σας μίλησα κιόλας, για να μην σας κουράζω-.

Λέει, εγώ πάτερ αγαπώ όλο τον κόσμο. Και βγάζω και το ψωμί, την μπουκιά μου απ’ το στόμα μου, και τη δίνω στον άλλον.

---Μπράβο του.- Πάω λέει και στα νοσοκομεία, πάω και στα γεροκομεία. Πάω και στις φυλακές. Τρέχω εδώ, τρέχω εκεί.

---Πολύ καλά. Χίλιες ευλογίες ναχεις απ’ το Θεό.

--- Να αλλά τον αδελφό μου όμως που μου έκανε πλαστογραφία στην υπογραφή της μάνας μου, όχι δεν θέλω να τον δω στα μάτια μου, αλλά όταν θα πεθάνει θα πάω πάνω στον τάφο του και θα κάνω ακαθαρσίες.

-- -Δεν μου τόπε έτσι, μου τόπε πιο βαριά, εγώ σας το λέω ελαφριά.- Τάκανε όλα, αλλά τον αδελφό δεν τον συγχωρούσε.

Βλέπετε λοιπόν ότι η μνησικακία που υπήρχε στο βάθος της ψυχής του, ήταν ασυγκρίτως πολύ πιο μεγαλύτερη και εξουδετέρωνε, όλα τα καλά έργα τα οποία έκανε, και τα οποία όντως τα καλά του έργα, όπως τα απαρίθμησε ήταν αξιοθαύμαστα. Αλλά αυτό δεν φτάνει.

Πως θα σωθούμε. Θα σωθούμε με την μετάνοια. Και τον τρόπο μας τον δίδαξε ο τελώνης. Θα πέφτουμε στα πόδια του πνευματικού και θα ζητάμε έλεος. Πάτερ κάνε προσευχή να με συγχωρέσει ο Θεός. Ζητάω έλεος απ’ τον Θεόν. Σήμερα, αύριο πεθαίνω. Έλεος θέλω απ’ τον Θεόν. Έλεος. Γιατί το έλεος θα μας σώσει. Και μόνον το έλεος θα μας σώσει. Η κραυγή του τελώνου. «Ο Θεός μου ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»,

Αμήν.

πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος