Άγιε του Θεού, Ανδρέα της Πάτρας το καύχημα, βάλε το χέρι σου γιατί χανόμαστε…( επαναδημοσίευση )

Αυτές τις δραματικές αλλά και πονηρές μέρες πού σαν πολίτες αυτής της χώρας διερχόμεθα, και πού δεν ξέρουμε αύριο το τι νεώτερο θα μας ξημερώσει, καλό είναι πλέον των άλλων, νά έχουμε το μυαλό μας πρώτα λίγο-πολύ και στον Θεό, αλλά και στους Αγίους της Εκκλησίας μας, και δεν θα χάσουμε !

Ο λόγος ενός μεγάλου κοσμικού και όχι βαθειά θρησκευόμενου επιστήμονα, ότι «ποτέ  δεν γνώρισα στην ζωή μου άνθρωπο πού να ζημιώθηκε και να έχασε επειδή ακολούθησε συνειδητά τον δρόμο του Θεού και της Θρησκείας…» ίσως σήμερα στην εποχή μας να κουδουνίζει κάπως χλευαστικά και παράταιρα στ΄ αυτιά μας, αλλά πού όμως δεν παύει, γι΄ αυτούς πού ξέρουν σε βάθος τα πράγματα, να εμπεριέχει καί μία μεγάλη αλήθεια…

Εμείς εδώ σαν Πατρινοί, έχουμε το επιπλέον και ξεχωριστό προνόμιο να έχει θανατωθεί στην Πόλη μας ένας από τους 12 μαθητές του Θεανθρώπου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος του Κόσμου, πράγμα πού σε καμμία άλλη πόλη της Ελλάδας δεν συμβαίνει !

Ο Νέος Ναός τού Αγίου Ανδρέα σε ψηφιακή απεικόνιση...


 

Αλλά δυστυχώς όμως και παρ΄ όλα αυτά, παρ΄ όλη την υπάρχουσα εξωτερική ευσέβειά μας στο πρόσωπο του Αγίου Ανδρέα, παρ΄όλη την τιμητική προσκύνησή του, τις λαμπρές γιορτές, τις ευσεβείς γενικευμένες παραινέσεις του Μητροπολίτου μας « Αγαπητοί ευσεβέστατοι και Φιλόθεοι ( ; ) Πατρινοί », παρ΄όλες τις λιτανείες συνοδεία πολλών λαμπροφορεμένων Δεσποτάδων και τά φωταγωγημένα εορταστικά πανηγύρια μας, αρκετές φορές συλλαμβανόμαστε ένοχοι, παράταιροι, και προδότες θα λέγαμε αυτής της μεγάλης τιμής προς έναν μάρτυρα Απόστολο της πάλαι ποτέ ευγενούς Πολιτείας μας…

+++++++++++++++++++

Καλοί και κακοί Σαμαρείτες σήμερα…

«Γι΄ αυτό, από την ασπλαχνία μας, έρχεται ὁ Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος, ποὺ θά ᾽νε φωτιὰ καὶ καταστροφή· θὰ σβήσουν οἱ μεγάλες Πολιτείες, ὁ κόσμος θὰ τρέξει στὶς ῥεματιές. Σὲ μιὰ νύχτα θὰ ἀδειάσῃ ἡ Μόσχα, τὸ Λονδῖνο, ἡ Νέα Ὑόρκη· μὰ ὅσοι κατοικούν στὶς ῥεματιές, θὰ λένε μέσα τὶς σπηλιές· «Δόξα σοι, ὁ Θεός, Δόξα σοι, ὁ Θεός, Κύριε, ἐλέησε τὸν κόσμο Σου...».   

( προφητική ομιλία στίς 14-11-1971 )

+ Επίσκοπος Αυγουστίνος

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, στὴν ἐποχή μας ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν αὐτιὰ μὰ αὐτιὰ δὲν ἔχουν. Δὲν εἶνε παράξενο αὐτό; Ἔτσι λέει μιὰ παλαιὰ προφητεία (βλ. Δευτ. 29,4. ῾Ρωμ. 11,8). Βλέπεις πολ­­λοὺς σήμερα· πᾶνε στὸ καφενεῖο, κάθονται ὧ­ρες κι ἀ­κοῦνε ἀνενόχλητοι αἰ­σχρὰ καὶ βλαστή­μιες ποὺ λένε οἱ ἄλλοι· στὸ σπίτι ξενυχτοῦν παρακολουθώντας διαφόρους στα­θμούς, δικούς μας ἢ ξένους. Ἀλ­λὰ στὴν ἐκ­κλη­σιὰ δὲν ἔρ­χονται.

Αὐ­τιὰ γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουν, γιὰ τὸ διάβολο όμως ἔ­χουν...

Ἂν κάποτε βρεθοῦν στὴν ἐκκλη­σιά, εἶνε σὰν ξένοι. Κι ὅταν βγοῦν ἔξω καὶ τοὺς ρωτήσῃς τί ἔ­λεγε σήμερα ὁ Α­πόστολος ἢ τὸ Εὐαγγέλιο, τί εἶπε ὁ πα­πᾶς ἢ ὁ ψάλτης –ποὺ εἶ­νε λόγια χρυσᾶ, δια­μάντια–, δὲν ἔχουν προσέξει τίποτα! Ἐλπίζω σεῖς, ποὺ ἐκ­κλησιάζεστε τακτι­κά, νὰ ἔχετε ἐν­διαφέρον γιὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ.

* * *

Ἀκούσατε σήμερα τι έλεγε τὸ Εὐαγγέλιο;

Μέσα ἀπ᾽ τὰ λόγια του Ευαγγελίου ( βλ. Λουκ. 10,25-37) βγαίνει μιὰ κραυγή. Ὅποιος ἔχει αὐτὶ τὴν ἀκούει· «Βοήθεια!» !   Πέν­­τε χιλιάδες όμως ν᾽ ἀκούσουν τὴ λέξη «Βοήθεια!» μέσα στόν ντουνιᾶ αὐ­τὸν, ζή­τημα εἶνε ἂν θὰ βρεθεί ἕ­­νας νὰ τρέξει νὰ βοηθήσει...

Ποιός λοιπὸν φωνά­ζει «Βο­ήθεια!»; Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ σὲ ἕνα νομικὸ μὲ τὴν ὡ­ραία παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου.

Ἕνας διαβάτης πήγαινε ἀπὸ μιὰ πόλι σὲ ἄλλη. Περπάτησε δεκαπέντε – εἴκοσι χιλιόμετρα –σὰν νὰ ποῦμε ἀπὸ τὴ Φλώρινα μέχρι τὸ Κλειδί– κ᾽ ἐκεῖ βγῆκαν ἀπὸ τὸ δάσος λῃστὲς μὲ τὰ μαχαίρια.

–Ἄλτ, σταμάτα, ψηλὰ τὰ χέρια! Πῆγε ν᾽ ἀντισταθῇ, ἀλλὰ τί νὰ κάνῃ στὸν ἔρημο ἐκεῖνο τόπο; Τὸν ἔδειραν, τὸν χτύπησαν, τὸν γέμισαν πληγές, τοῦ πῆραν ὅ,τι εἶχε πάνω του, καὶ μετὰ τὸν ἄ­­φησαν χάμω στὸ δρό­μο νὰ βογγάῃ μέσ᾽ στὰ αἵ­ματα. Βοήθεια!… φώ­ναζε.

Τὴν ὥρα ἐκείνη περνοῦσε ἀπὸ ᾽κεῖ ἕνας καβαλλάρης. Τὸν ἄκουσε, τὸν εἶδε. Τί ἔπρεπε νὰ κάνει; Νὰ ξεπεζέψῃ, νὰ βο­ηθήσῃ, νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἔκανε; Ὄχι. Προσπέρασε ἀ­διάφορος. Λὲς καὶ ἦταν κανένα σκυλὶ κι ὄχι ἄνθρωπος. Σὰν νὰ μὴν τὸν εἶδε, σὰν νὰ μὴν τὸν ἄκουσε. Γρήγορα ἀπομακρύνθηκε. Βο­ή­­θεια!… συνέχισε νὰ φωνάζῃ ὁ πληγωμένος...

 

++++++++++++++++++++++