«…Ἐγὼ
παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ γιορτάσετε πολλὰ Πάσχα· δὲν γνωρίζουμε ὅμως, μήπως
αυτό τὸ Πάσχα εἶνε τὸ τελευταῖο τῆς ζωῆς μας. Λοιπὸν σᾶς εἰδοποιῶ ὅλους...»
«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…». Ἐμπρὸς, γυναῖκες – ἄντρες, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Μὲ καθαρὲς τὶς καρδιές, μὲ ψυχὴ γαλήνια, μὲ Εξομολόγησι, μὲ δάκρυα, μὲ μετάνοια, μὲ συγγνώμη, μὲ ἔλεος, μὲ φλόγα στὴν καρδιά…»
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶνε η Πέμπτη (Ε΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.
Εἶνε ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἔζησε ζωὴ αὐστηρῆς ἀσκήσεως 40 τόσα χρόνια πέραν τοῦ Ἰορδάνου. Εἶνε ἐπίσης, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας, καὶ ἡ μνήμη τοῦ σπάνιου ἐκείνου Πνευματικοῦ, τοῦ Εξομολόγου τῆς ὁσίας Μαρίας, τοῦ ἁγίου Ζωσιμᾶ, στὸν ὁποῖον ἡ ἴδια ἄφησε τὴν παραγγελία «Θάψον, Ζωσιμᾶ, τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτωλῆς Μαρίας...».
Σήμερα
εἶνε ἀκόμα τὸ προοίμιο τῶν σεπτῶν παθῶν τοῦ Κυρίου, τὸ προανάκρουσμα
τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Σήμερα ἀκοῦμε τὸ «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς
Ἰεροσόλυμα…» ( κατά Μᾶρκον 10,33).
–Μά, θὰ πῆτε, ἐγὼ εἶμαι φτωχαδάκι. Ἐγὼ δὲν ἔχω λεφτὰ νὰ κινηθῶ ἐντὸς τῆς πόλεως, καὶ θὰ πάω καί στὰ Ἰεροσόλυμα;
Μπορεῖ
κάποιος νὰ εἶνε πλούσιος καὶ νὰ πηγαίνῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ ὅμως νὰ
μένῃ ψυχικῶς μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ μπορεῖ ἐσὺ νὰ εἶσαι φτωχαδάκι
καὶ νὰ μὴν ἔχῃς οὔτε τὰ εἰσιτήρια γιὰ τὴ δουλειά σου, καὶ ὅμως νὰ
μεταφέρεσαι νοερῶς στὰ Ἰεροσόλυμα, νὰ κάνῃς τὴν καρδιά σου Ἰεροσόλυμα.
Πῶς γίνεται αὐτό;
Σήμερα στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, δύο ἀντίθετα πράγματα. Βλέπουμε, πόσο διαφορετικὰ σκέπτεται ὁ Κύριος καὶ πόσο διαφορετικὰ οἱ μαθητές του.
Αλήθεια όμως, δὲν θάπρεπε τουλάχιστον οἱ μαθητές του Χριστού νὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ τους καθαρισμένο ἀπὸ σκουριασμένες ἀντιλήψεις, ἀπὸ ἐσφαλμένες ἰδέες; Δὲν θάπρεπε νὰ ἔχουν αἰσθήματα μεγάλα σὰν ἐκεῖνα ποὺ ἐμπνέει ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ;
Ἔτσι ἔπρεπε. Καὶ ὅμως…
+++++++++++++++++++
