Σήμερα λοιπόν, κάπου κρεμάμε την Ελληνική σημαία σαν μια ελάχιστη
ένδειξη τιμής για αυτούς πού έπεσαν στις μάχες του πολέμου αλλά και σαν μία διακήρυξη της Εθνικής μας υπόστασης,
ότι ζούμε, ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε ακόμη Έλληνες, καί ότι αυτό είναι το
μάχιμο Εθνικό μας σημείο !
Άγιος Δημήτριος , ανώτερος Στρατιωτικός Διοικητής Θεσσαλονίκης
( 284 - 305 μχ )
«...
Πρίν λίγες μέρες ψάχνοντας στο παλιό σεντούκι τού σπιτιού μου, και σέ
κάποια παραμελημένα βιβλία μου, βρήκα μια ξεχωριστή περιγραφή για δυό
φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου πού είχε κάνει στα 1906 και πού
ελάχιστοι σήμερα τά γνωρίζουν...
Τά βρήκα σ΄ ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας με τίτλο « Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, 1884 – 1980» , με 700 τόσες σελίδες, όλες ξεχωριστές και υπέροχες. Όποιος το διαβάσει δεν θα χάσει…
Τις
μέρες αυτές λοιπόν πού γιορτάζουμε τον Άγιο Δημήτριο θα παραθέσω μία
άγνωστη περιγραφή, απ΄ αυτές πού σήμερα ίσως και να σπανίζουν…
«….Μετά
δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, ή οποία τότε κατείχετο ύπό τών
Τούρκων καί, επειδή εγώ άπό μικρός είχον εύλάβειαν είς τον Άγιο
Δημήτριο, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον νά έξέλθωμεν τοϋ ατμόπλοιου,
διά νά προσκυνήσωμεν τον τάφον τοϋ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοϋ
Μυροβλήτου.
Εξελθόντες
μετέβημεν καί προσκυνήσαμε μετά κατανύξεως τον Τάφον τοϋ Αγίου καί,
έπιστρέψαντες εις τι ξενοδοχεΐον Έλληνικόν, έμείναμεν ολόκληρον την
ήμέραν καί το εσπέρας.
Την έπομένην ήτοιμάσθημεν ν' άναχωρήσωμεν δι' Άγιο "Ορος καί μεταβάντες εις το Τελωνεϊον, δέν μας επέτρεψαν ν' άναχωρήσωμεν.
Δεν θά φύγετε, μας είπον, διότι είσθε κατάσκοποι !
Τους
εϊπομεν ότι τοιούτον τι δέν συμβαίνει καί, έφ' όσον τά διαβατήρια μας
είναι επικυρωμένα άπό το Τουρκικόν Προξενεϊον καί την Πρεσβείαν,
οφείλουν νά μας επιτρέψουν ν' άναχωρήσωμεν, άλλ' ούδεμίαν σημασίαν
έδωκαν εις τους λόγους μας·
Δεν
μας έφυλάκισαν, άλλα μας εΐχον υπό έπιτήρησιν αύστηράν, και εις το
ξενοδοχεΐον πού έμέναμεν έφύλαττον στρατιώται, και όταν έξηρχόμεθα μας
παρηκολούθουν πάντοτε στρατιώται.
Έμείναμεν
οΰτω άρκετάς ημέρας. Τα χρήματα όλιγόστεψαν και ήρχίσαμεν νά
στενοχωρούμεθα. Μίαν ήμέραν λέγω εις τον φίλον μου Νικόλαο.
--- Θά υπάγω εις το κονάκι νά παρουσιασθώ εις τον Πασά, ίσως μας έπιτρέψη εκείνος ν' άναχωρήσωμε...
Την
έπομένην εγερθείς λίαν πρωΐ μετέβην πρώτον είς τον Τάφον τοϋ Άγίου
Δημητρίου και προσκυνήσας παρεκάλουν μετά κατανύξεως και δακρύων τον
"Αγιον νά μεσιτεύση προς τον Κύριον νά άφεθώμεν ελεύθεροι και ύπάγωμεν
εις το "Αγιον "Ορος.
Άφοϋ
προσηυχήθην ίκανην ώραν και έκάθησα ολίγον νά αναπαυθώ, μοι ήλθεν εις
τον λογισμόν μου το μαρτύριον τοϋ 'Αγίου Δημητρίου· πώς έλογχεύθη και
απέθανε δια την άγάπην τοϋ Χριστού και την πίστιν μας την άγίαν, και πώς
έδοξάσθη παρά Θεοΰ και εν γη και εν ούρανώ και θά δοξάζεται είς τους
αιώνας τών αιώνων.
Αυτά
συλλογιζόμενος μού ήλθεν επιθυμία, νά ήτο τρόπος, νά άπέθνησκον καΐ
εγώ διά την Όρθόδοξον Πίστιν και την άγάπην τοϋ Χριστού.
Παρεκάλουν
λοιπόν τον "Αγιον Δημήτριον όχι νά μεσιτεύση νά άφεθώμεν ελεύθεροι,
άλλα νά μεσιτεύει νά αξιωθώ μαρτυρικού τέλους. Εύρον δε και τον τρόπον
προς έπιτυχίαν τοΰ ποθούμενου.
Είπον
καθ' εαυτόν, θά υπάγω εις το κονάκι (Διοικητήριον), θά παρουσιασθώ εις
τους Τούρκους με θάρρος, θά τους δώσω άφορμήν τίνα και αυτοί θά μού
ειπούν τι διά τήν πίστιν μου.
Θά μαρτυρήσω την δική τους πλάνη, αυτοί ίσως μού ειπούν ν' αρνηθώ τήν πίστιν μου και εγώ θά σταθώ γενναίος.
Θά προτιμήσω τον θάνατον και οΰτως θά τύχω μαρτυρικού τέλους.
Ευθύς λοιπόν ανήλθον μετά θάρρους εις το κονάκι και περπατούσα είς ενα διάδρομον.
Κάποιος Τούρκος αξιωματικός με είδε και με ρώτησε τί ζητώ. Τού λέγω,
---Θέλω τον Πασά.
--- Και τί τον θέλεις;
