Η κύρια απασχόληση ανθρώπων κάποιας ηλικίας και ειδικά στα χωριά, είναι το καφενείο, το τάβλι, και η τράπουλα.
Οί Εκκλησίες των χωριών είναι άδειες και μόνο αν γίνεται κανένα μνημόσυνο για λόγους καθαρά οικογενειακής υποχρέωσης μπορεί να σύρουν τα πόδια τους ως την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι επαινετές εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες..
Οί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή τους νομίζοντας ότι σαν πεθάνουν πάνε έτσι «στον βρόντο και στο τίποτα…». Κάποιοι άλλοι, πάλι περιμένουν από τα μνημόσυνα να εξασφαλίσουν Παράδεισο μη κουνώντας οι ίδιοι το χεράκι τους στο ελάχιστο, νομίζοντας ότι με τις ευχές του παπά στο μνημόσυνο θα τσουλήσουν έτσι και τσίφ στον Παράδεισο!
«Κούνια πού τους κούναγε…» όμως, στο τι έχουν να τραβήξουν μόλις κλείσουν τα μάτια τους, ανεξομολόγητοι, αμετανόητοι, ακοινώνητοι, αλειτούργητοι, με βαριές αμαρτίες μιας ζωής ολόκληρης επάνω τους, και ουδεμία σχέση έχοντες με τον Χριστό νομίζοντας ότι σαν τους δεί θα τους αναγνωρίσει ( ; ) και θα τους βάλει και μέσα στην βασιλεία Του…