Τί
θα παραλάβουμε άραγε όταν μάς δοθεί πάλι η Πόλη σύμφωνα καί με τίς αρχαίες
Προφητείες; Εκατοντάδες γκρεμισμένα κτίρια, ισοπεδωμένα και γεμάτα
καπνούς τά πάντα, ερείπια παντού, ανύπαρκτες υποδομές, πλίνθοι , κέραμοι, ατάκτως
ερριμμένοι, αίμα και πύρ καί ατμίδα καπνού..."
Αυτή δυστυχώς θα είναι η βομβαρδισμένη ( ; ) Κωνσταντινούπολη πού οι Ελληνικές δυνάμεις θα κληθούν νά παραλάβουν.
Όχι γιατί το αξίζουμε αλλά γιατί αυτό θα είναι το συμφέρον των Μεγάλων τής γής γιά έναν μεταξύ τους ειρηνικό συμβιβασμό στό "ούτε εμείς, ούτε εσείς, αλλά στούς Έλληνες πού ανήκε παλαιότερα..."
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας τών Ελλήνων !
Έπεσε πολεμώντας καί γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει πάνω στά τείχη μαζί με τούς βουλευτές τής Συγκλήτου και τούς αξιωματικούς του στρατού καί δεν λάκισε σάν λαγός όπως θα έκαναν σήμερα οι περισσότεροι βουλευτές τής Βουλής τών Ελλήνων τρέχοντας να σωθούνε από τυχόν εχθρική, καί σώμα με σώμα επίθεση...
"...Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δεσπότης μου είδε αυτό το θέαμα ( γράφει ο αυτόπτης μάρτυς ιστορικός Γεώργιος Φραντζής ) παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι.
Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας, ή συμπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτασε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων.
Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν.
Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.
Το Κούρσεμα της Πόλης
Αυτή δυστυχώς θα είναι η βομβαρδισμένη ( ; ) Κωνσταντινούπολη πού οι Ελληνικές δυνάμεις θα κληθούν νά παραλάβουν.
Όχι γιατί το αξίζουμε αλλά γιατί αυτό θα είναι το συμφέρον των Μεγάλων τής γής γιά έναν μεταξύ τους ειρηνικό συμβιβασμό στό "ούτε εμείς, ούτε εσείς, αλλά στούς Έλληνες πού ανήκε παλαιότερα..."
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας τών Ελλήνων !
Έπεσε πολεμώντας καί γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει πάνω στά τείχη μαζί με τούς βουλευτές τής Συγκλήτου και τούς αξιωματικούς του στρατού καί δεν λάκισε σάν λαγός όπως θα έκαναν σήμερα οι περισσότεροι βουλευτές τής Βουλής τών Ελλήνων τρέχοντας να σωθούνε από τυχόν εχθρική, καί σώμα με σώμα επίθεση...
"...Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δεσπότης μου είδε αυτό το θέαμα ( γράφει ο αυτόπτης μάρτυς ιστορικός Γεώργιος Φραντζής ) παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι.
Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας, ή συμπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτασε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων.
Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν.
Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.
Ο Φραγκίσκος Τολέντο, τον οποίο αναφέραμε παραπάνω, φάνηκε ανώτερος
ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα,
κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο
Θεόφιλος Παλαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγωνίζεται για να
σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέθηκαν μπροστά του...
Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Όσοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.
Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους εχθρούς...
Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Όσοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.
Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους εχθρούς...
Πολλοί
άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι
εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία
γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή
εκείνη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή
είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη
διαταγή του..."
Το Κούρσεμα της Πόλης
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
"...Σαν πατήθηκε πιά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή. Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους.
Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα...
"...Σαν πατήθηκε πιά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή. Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους.
Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα...