«Καίγομαι ! καίγομαι ! Βοήθεια πεθαίνω…»

Από ένα γράμμα πού διαβάσαμε...
------------------------   
"...Είμαι ακόμη σοκαρισμένη με ότι μού συνέβη... Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό πού τελευταία έγινε στον άνδρα μου καθώς ξεψυχούσε...

Δεν είχαμε πολλές σχέσεις με την Εκκλησία αλλά εγώ θέλησα να κοινωνήσει ο άνδρας μου, έτσι για το καλό πού λέμε μια και ήταν πολύ σοβαρά τελευταία . Φωνάξαμε έναν παπά από την Ενορία.

Ήλθε πράγματι με το δισκοπότηρο αλλά μας είπε ότι εφ΄ όσον ο άρρωστος καταλαβαίνει και μιλάει ακόμη ότι δεν μπορεί να τον κοινωνήσει αν πρώτα δεν Εξομολογηθεί τις αμαρτίες του μια καί αυτή είναι η τάξη της Εκκλησίας. Δεν είχε ποτέ του εξομολογηθεί.
Του είπαμε και επιμέναμε σ΄ αυτό, να τον κοινωνήσει, γιατί μπορεί και να πεθάνει.Τί θα πεί δηλαδή να εξομολογηθεί; Δεν σκότωσε και κανέναν άνθρωπο ! Ο άνδρας μου παρακολουθούσε αμίλητος. Στην επιμονή μου ο παπάς συγκατένευσε, τον κοινώνησε και έφυγε… Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο άνδρας μου άρχισε να φωνάζει δυνατά «Καίγομαι ! καίγομαι ! Βοήθεια πεθαίνω…» λές και είχε πάρει ακουαφόρτε και δηλητήριο…. Ξεψύχησε αμέσως στα χέρια μου! Είμαι ακόμη σοκαρισμένη από αυτό πού συνέβη, δεν έχω συνέλθει, δεν μπορώ να ξεχάσω την φοβερή έκφραση του ανθρώπου μου καθώς φώναζε σαν να του καίγονταν τα σωθικά του…

Γιάννα Κ., Θεσσαλονίκη

Αγαπητή φίλη.

Κατ΄ αρχάς σας συλλυπούμεθα για τον θάνατο του άνδρα σας. Κατά δεύτερο λόγο τώρα, αυτό πού σας συνέβη ήταν λίγο πολύ… κάτι το αναμενόμενο! Πιθανόν δεν το ξέρατε, το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά δυστυχώς σ΄ εσάς έπεσε ο κλήρος να βιώσετε μία πραγματικότητα πού δεν την ζούνε όλοι όσοι φεύγουν κοινωνημένοι μέν, αλλά ανεξομολόγητοι δε, απ΄ αυτή την ζωή…Αλλά την ζούνε μόνο κάποιοι λίγοι ( ο «κλήρος» και ο «λαχνός» πού λέμε) για να παραδειγματιστούν και να παραδειγματιζόμαστε όλοι εμείς οί υπόλοιποι πού θα θελήσουν να κάνουν τα ίδια…Σωστά σάς είπε ο ιερέας ότι πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί και μετά να κοινωνήσει εφ΄ όσον άκουγε, μίλαγε, καταλάβαινε... Κι΄ αυτό, γιατί η Αγία Κοινωνία περιέχει μέσα της τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ολοζώντανο, ασχέτως εάν εμείς δεν τον βλέπουμε, πού δεν μπορεί να σταθεί μέσα σε σώμα και ψυχή πού δεν έχει καθαριστεί από τις αμαρτίες της…

Η Θεότητα του Χριστού όπου μπαίνει καίει τα πάντα ! Καίει τις αμαρτίες όταν ο άνθρωπος τις έχει ομολογήσει στον έστω και αμαρτωλό ιερέα πού έχει Αποστολική χειροτονία και διαδοχή, αλλά καίει και τον άνθρωπο πού έχει το θράσος να παίρνει την Θεότητα μέσα του χωρίς να είναι καθαρή η ψυχή του..

Προσέξτε τώρα παρακάτω τι λέει η Αγία Γραφή γι΄ αυτούς πού κοινωνάνε αναξίως μιά και η Αγία Κοινωνία είναι μαχαίρι δίκοπο.

Τό «βιογραφικό σημείωμα» του Αγίου Ανδρέα για να προσληφθεί» στην ομάδα των Αποστόλων…

Ο Απόστολος Ανδρέας κήρυξε κατά την παράδοση στην Συρία, Βιθυνία, Πόντο και μετά στην Σκυθία, την νότιο δηλαδή Ρωσία...

Έφθασε μέχρι του Δνείπερου ποταμού και τού τόπου πού σήμερα είναι κτισμένο το Κίεβο.
Πέρασε βέβαια η εορτή του Πολιούχου μας Αγίου Ανδρέα, έγραψαν άλλοι για την γεμάτη διωγμούς ζωή του, έγιναν τόσες και τόσες εκδηλώσεις μέσα στα λεγόμενα Πρωτοκλήτεια, αλλά πάντα κάθε εορτή έχει έναν μεθεόρτιο κύκλο κάποιων ημερών πού λήγει την 7^η ημέρα, ώς «απόδοση» της εορτής. Είμαστε λοιπόν ακόμη  μέσα στις μέρες αυτές, και δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε για δημοσίευση ένα πολύ ενδιαφέρον μικρό κείμενο πού μας στείλανε :

«….Τις μέρες αυτές πού η τοπική Εκκλησία των Πατρών τίμησε τήν μνήμη ενός μεγάλου Αποστόλου, τοῦ Αγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, θα ήθελα  νά ξεκινήσω τις σκέψεις μου μέ ἕνα απλό ἐρώτημα :

Αλήθεια, ἄν σ΄ όλους εμάς ἔλεγε σήμερα ὁ Χριστός «θέλω νά σᾶς προσλάβω στην ομάδα τῶν Ἀποστόλων, νά γίνετε κι΄ εσείς Απόστολοι, και θέλω να μοῦ φέρνατε ἕνα βιογραφικό σας να δώ πώς βλέπετε κι΄ εσείς τον εαυτό σας…», τί θά τού γράφατε μέσα;

Μή βιάζεσθε νά ἀπαντήσετε.
Τό ἀπήντησε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό κείμενο πού θα διαβάσουμε λίγο παρακάτω :

«…Ἀδελφοί !  Νομίζω ὅτι ὁ Θεὸς ἄφησε ἐμᾶς τοὺς Αποστόλους νὰ ἐμφανισθοῦμε σαν τους πιο τελευταίους, σὰν καταδικασμένους εἰς θάνατον πού βαδίζουν στον τόπο της εκτέλεσης…Διότι  γίναμε μολόγημα και  παράδοξο θέαμα  σε όλο τον κόσμο, στοὺς αγγέλους πού θαυμάζουν, καὶ στοὺς ἀνθρώπους πού μας χλευάζουν...

Ἐμεῖς, ( μ΄ αυτές τις ταλαιπωρίες και τους διωγμούς για την πίστη μας στον Αληθινό Θεό )  θεωρούμαστε  μωροὶ και ανόητοι  χάριν τοῦ Χριστοῦ, ενώ σεῖς ( πού δεν μάχεσθε για την ίδια πίστη αλλά από μακριά και χωρίς κινδύνους στέκεσθε ) θεωρείσθε  φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἐμεῖς θεωρούμαστε ἀδύνατοι, εσεῖς δυνατοί· εσεῖς ἔνδοξοι, ἐμεῖς ἄσημοι ( χωρίς καμία δόξα και αξίωμα και επί πλέον κυνηγημένοι…).

Από την ημέρα πού λάβαμε το Αποστολικό αξίωμα  ώς αὐτὴ τὴν ώρα ( πού σας γράφω αυτό το γράμμα ) καὶ πεινᾶμε καὶ διψᾶμε, δεν έχουμε ρούχα να προφυλαχτούμε από την κακοκαιρία μέσα στις διαδρομές από πόλι σε πόλι, δεχόμαστε ραπίσματα και γρονθοκοπήματα  από τους αντίθετους, διάγομεν βίον πλανόδιο, κοπιάζουμε ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια ( και δεν ανεχόμαστε να μας ταϊζουν άλλοι...)