Περίεργα θαύματα της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου…

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου ! 

Χιλιάδες τα θαύματά της από τήν αρχαία εποχή μέχρι σήμερα...




Εδώ να σημειώσουμε ότι οι δύο υπάρχουσες  θαυματουργές εικόνες της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου αγιογραφήθηκαν γύρω στα 1917 με εντολή του τότε γέροντα Παϊσίου ( όχι του σημερινού νέου Αγίου) 
Ο γέροντας  Παϊσιος ανακάλυψε και τον παλαιό βίο της Αγίας  πάνω σε δερμάτινη περγαμηνή στο Άγιο Όρος!  Σήμερα, η μία εικόνα βρίσκεται στην Λυκόβρυση Αττικής στο γνωστό ομώνυμο Μοναστήρι του Παλαιού Ημερολογίου, και η άλλη βρίσκεται στο άλλο Μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.
Μιά μικρή συλλογή από θαύματα τής Αγίας, σήμερα καί "τώ καιρώ ετούτω" καί όχι μόνο "τώ καιρώ εκείνω", θα παραθέσουμε πιό κάτω...

1) Ήλθε η ίδια η Αγία μαυροφορεμένη, και μάς βρήκε στο Νοσοκομείο !
«…Ήταν το 1984, όταν στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης (νυν νοσοκομείο Γ. Γεννηματά),  οι ιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά, σχετικά με την υγεία του αδελφού μου, πού για να τον κρατήσουν στη ζωή  θα έπρεπε να τού κόψουν στο χειρουργείο το ένα του πόδι…
Εκείνο το χρονικό διάστημα στην μονάδα ήταν και μία κυρία μαζί με την κόρη της, που γνώριζαν την χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, και έδωσαν στην μητέρα μου το βιβλιαράκι της με τα θαύματα της, το λαδάκι, και το μήλο, που έπρεπε να νηστέψεις για 3 ημέρες και το πρωί της 4ης ημέρας έπρεπε να το πάρεις νηστικός σύμφωνα με την αρχαία παράδοση...
Ήταν τόση μεγάλη η απελπισία μας για την υγεία του αδελφού μου που πλέον είχαμε αρχίσει να χάνουμε και την πίστη μας στο Θεό μη βλέποντας κάποιο φώς στην αγωνία μας !

Απ΄ όλους μας, μόνο η μητέρα μου, που από μικρή ήταν στο χώρο της Εκκλησίας έλεγε και ξανάλεγε ότι «στο τέλος θα τα καταφέρουμε» και ότι ο Θεός δεν θα άφηνε τον αδελφό μου με ακρωτηριασμένο πόδι, για το υπόλοιπο της ζωής του, μιά καί ήταν τότε μόνο 11 χρονών παιδάκι...»
Η μητέρα μου διάβασε το βιβλιαράκι, άλειψε με λαδάκι της Αγίας τον αδελφό μου, και αποφασίσανε να νηστέψουν μέχρι την ημέρα του χειρουργείου αν και η κατάσταση της υγείας του αδελφού μου δεν το επέτρεπε σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ιατρών....
Και εκεί που κυλούσαν όλα μα όλα μέσα στην απελπισία, παρά μόνο η μάνα μου και το τονίζω αυτό ήταν η μόνη αισιόδοξη, το βράδυ εκείνο της 3ης ημέρας της νηστείας ξημερώματα, όπως διηγούνται ακόμη και σήμερα ο αδελφός μου και η μητέρα μου, εμφανίστηκε στο δωμάτιο τους στο Νοσοκομείο μια μαυροφορεμένη γυναίκα…

Ξύπνησαν μόνο η μάνα μου που κοιμόταν σε μια καρέκλα σχεδόν 100 ημέρες δίπλα στον αδελφό μου, αλλά και ο ίδιος ο αδελφός μου. Η κοπέλα με την μητέρα της που ήταν στο ίδιο δωμάτιο δεν ξύπνησαν.... (μάλιστα η κοπέλα αυτή ήταν η αδελφή της Δέσποινας Βανδή, η δεσποινίς Μαλέα, έτσι η πορεία μας στην χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ξεκίνησε από την οικογένεια Μαλέα).

Πλησίασε η μαυροφορούσα τον αδελφό μου και την μητέρα μου και τους είπε: «Είμαι η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου δεν θέλω να στεναχωριέστε γιατί όλα θα πάνε καλά».

Με το πού είπε αυτά τά λόγια, άπλωσε το χέρι της, από την πατούσα του αδελφού μου μέχρι το κεφάλι του και του είπε: «Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα τώρα, είσαι και εσύ ένα από τα παιδιά μου...»
Και αμέσως λέγοντας αυτά έφυγε με την ίδια ηρεμία που είχε έλθει από την πόρτα στο δωμάτιο, όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Έντρομος ο αδελφός μου παιδί τότε 11 ετών και με κλάματα η μάνα μου, που είχε αισθανθεί το θαύμα, δεν κλείσανε μάτι όλο το υπόλοιπο της νύχτας.
Το πρωί ολοκλήρωσαν την νηστεία με την λήψη του αγίου μήλου της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ώσπου ήρθε η ώρα που κάνανε την πρωινή εμφάνιση τους οι γιατροί στο δωμάτιο και δώσανε εντολή στους νοσοκόμους να ετοιμάσουν τον αδελφό μου για τις τελευταίες εξετάσεις πριν από το χειρουργείο...
Η μάνα μου τους ακολούθησε μέχρι το ακτινολογικό, εκεί που θα γινόντουσαν και οι τελευταίες εξετάσεις λίγο πρίν το χειρουργείο, για τον ακρωτηριασμό...

Πέρασαν σχεδόν 20 λεπτά και έβλεπε η μάνα μου τους ακτινολόγους και άλλων τμημάτων να εισέρχονται στο χώρο που φτιάχνανε τις εξετάσεις του αδελφού μου όταν πλέον είδε να φτάνει και όλο το team των Ιατρών πανικόβλητο εμπρός σε όλα αυτά που τους έλεγαν οι ακτινολόγοι από τα εσωτερικά τηλέφωνα...
Μετά από μία ολόκληρη ώρα παρακαλώ, βγήκε ο Καθηγητής της Ορθοπεδικής (Ιατρικής Σχολής-ΑΠΘ) κος. Βασίλειος Παπαβασιλείου και λέει στην μητέρα μου:

«Εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αυτά που βλέπω τώρα είναι θέλημα Θεού. Το παιδί δεν έχει τίποτα και μπορείτε να το πάρετε από το νοσοκομείο και να φύγετε ακόμη και τώρα, αλλά όπου και αν πάτε σταματήστε σε μια Εκκλησία να ευχαριστήσετε τον Θεό που έκανε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα για μένα στην Ιατρική επιστήμη...»

Η μάνα μου άρχισε τα κλάματα, κατάλαβε ότι η χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου δεν άφησε να τυραννηθεί στην ζωή τους ούτε η ίδια, αλλά ούτε και ο αδελφός μου.
Από τότε, η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου μάς έγινε η Αγία της οικογένειάς μας, γιατί βοήθησε άπειρες φορές ακόμη και με περίπτωση καρκίνου στο στήθος της μητέρας μου που τελικά πάνω κάτω έκανε και πάλι την εμφάνιση της η Αγία μας, και όπως ήρθε το κακό έτσι και έφυγε…
Ο Αδελφός μου τίμησε για τα θαύματα, την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου με το να δώσει στο πρώτο του παιδί το όνομα της Αγίας και εγώ στο τρίτο μου παιδί. Τέλος ο Αναπηρικός Σύλλογος που ίδρυσα πριν από ένα χρόνο σε Θεσσαλονίκη αλλά και Αθήνα έχει το όνομα της Αγίας μας, Προστάτιδας τόσο της οικογένειας μου, όσο και όλων των συνανθρώπων μας.

Είναι καλό όλοι να επισκεπτόμαστε την χάρη της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην Λυκόβρυση-Αττικής. Κάθε φορά που το κάνω νοιώθω πολύ χαρούμενος τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου.

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου σε αγαπάμε και θα σε αγαπάμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας!!!

Θα διαδίδουμε τα θαύματα που έκανες στην οικογένεια μας, όπως κάνουμε μέχρι σήμερα σε όλους τους συνανθρώπους μας με αγάπη και συγκίνηση, όπως έκανες κι΄ εσύ απλόχερα στα δικά μας προβλήματα....και τώρα είμαστε δίπλα σου και θα είμαστε μέχρι τέλος.

ΠΗΓΗ..... http://httpgeorpan-georgia-georgia.blogspot.gr/2010/11/blog-post_25.html

2) Ένα γράμμα στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου* από την μαμά Χριστιάνα

(*Η ιστορία των διδύμων της Χριστιάνας, όπως η ίδια την έστειλε για δημοσίευση στο περιοδικό της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου)

«…Αγία μου, αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο γράμμα που έχει δημοσιευθεί, αλλά πραγματικά η ιστορία μας είναι πολύ σημαντική για να την περιγράψω περιληπτικά.

Όταν παντρεύτηκα και ο άντρας μου και εγώ ξεκινήσαμε αμέσως τις προσπάθειες να κάνουμε ένα παιδί. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις να διαπιστώσουμε ότι όλα είναι καλά. Δυστυχώς οι εξετάσεις έδειξαν ότι εγώ είχα κάποιο πρόβλημα οπότε προχωρήσαμε αμέσως στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Ήμασταν από τους τυχερούς και έμεινα αμέσως έγκυος σε δίδυμα και μάλιστα ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.

Όταν ήμουν στον 6ο μήνα, σε μία από τις καθιερωμένες εξετάσεις, μου είπαν ότι το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδούλα του και ότι δεν θα ζούσε. Εμείς τρελλαθήκαμε. Ψαχτήκαμε σε δεύτερο γιατρό, ο οποίος μας είπε ότι βεβαίως υπήρχε πρόβλημα, αλλά ήταν χειρουργήσιμο και για να υπάρχει καλή πρόγνωση θα έπρεπε να υπάρχει μία ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη και σε καμία περίπτωση να μη γεννήσω πρόωρα.

Επίσης μου επισήμαναν ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω αμνιοπαρακέντηση προκειμένου να αποκλεισθεί η πιθανότητα κάποιου συνδρόμου και εδώ είναι το δικό μας λάθος, ότι την κάναμε, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να έχεις σωστή καθοδήγηση από το γιατρό σου, γιατί μετά από το σοκ που περάσαμε δεν είχαμε μυαλό να σκεφτούμε σωστά.

Δύο μέρες μετά την αμνιοπαρακέντηση και ενώ εγώ ήμουνα έτσι κι αλλιώς σε κατάκλιση, έπαθα αποκόλληση και ρήξη αμνιακού υγρού.

Μπήκα στο νοσοκομείο. Τα μωράκια μου ζούσανε αλλά ήδη είχανε ξεκινήσει οι συσπάσεις. Να είναι καλά όλοι οι γιατροί που με βοήθησαν εκείνο το διάστημα.

Με πολύ ακριβά φάρμακα και μετά από πολλούς πόνους και προεόρτια τοκετού, ήρθε ο υποχρεωτικός τοκετός γιατί θα πάθαινα μόλυνση και κινδυνεύαμε και οι τρεις μας.

Ο τοκετός μου έγινε μόλις μπήκα στην 27η εβδομάδα, στις 22 Σεπτεμβρίου 2011. Θυμάμαι ότι φορούσα στο χέρι μου διάφορα κομποσκοίνια, ρώτησα το γιατρό αν θα έπρεπε να τα βγάλω στον τοκετό και μου έγνεψε «όχι», εγώ είπα στην Παναγία «Παναγία μου, είμαστε και οι 3 στα χέρια σου».

Όταν ξύπνησα ήμουνα μόνη μου στο χειρουργείο χωρίς να ξέρω τι είχε συμβεί. Όταν είδα τους δικούς μου, ο άντρας μου διαλυμένος και προσπαθώντας να μην το δείχνει, μου είπε ότι τα μωράκια μας ήταν πολύ μικρά, δηλ. το αγοράκι μας 868γρ. και το κοριτσάκι μας 680!!! Τα μωράκια μας ήταν στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας του μαιευτηρίου.

Κάτι όμως μέσα μου, μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Και το πρώτο θαύμα έκανε την παρουσία του.

Η καρδιολόγος εξέτασε το αγοράκι μου και ναι μεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που φαινότανε από τις εξετάσεις πριν τη γέννηση!!! Δυστυχώς όμως το κοριτσάκι μας είχε όλα τα προβλήματα που θα μπορούσε να έχει ένα πρόωρο μωρό, διότι ήταν «ελλιπής εγκυμοσύνη».

Τη δεύτερη μέρα της γέννας μου, η πεθερά μου και η αδερφή μου αποφάσισαν, Αγία μου, να έρθουν στο Μοναστήρι σου. Ήρθαν λοιπόν και πήραν μία εικόνα, κομποσκοίνια και άγιο μήλο και μου τα έφεραν στο Μαιευτήριο. Μου έφεραν επίσης και το περιοδικό σου και μου είπανε να το διαβάσω.

Αμέσως το διάβασα και έτυχε να υπάρχει μέσα μία ιστορία πρόωρου μωρού που επέζησε και φυσικά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και να φιλάω την εικόνα σου στο εξώφυλλο. Εκεί είπαμε με τον άντρα μου ότι τα μωρά μας θα τα βαφτίσουμε στη χάρη σου (είχανε ήδη τα ταμένα ονόματά τους).

Την 3η μέρα μετά τον τοκετό οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι το αγοράκι μας είχε πιθανότητες επιβίωσης 45% και το κοριτσάκι μας 4-5%! Συντετριμμένη όπως ήμουν, αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω και να μην ενημερώνομαι από αυτούς, γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου και να μην επηρεάζομαι από ανθρώπινους παράγοντες. Αποφάσισα λοιπόν ότι πάντα θα πήγαινα να επισκέπτομαι τα παιδιά μου με την πιο θετική ενέργεια που θα μπορούσα να έχω.

Και έτσι έγινε. Καθημερινά πρωί απόγευμα επισκεπτόμουν τα μωράκια μου προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου και να διώξω τη στενοχώρια μου.

Πάντα στα ρούχα μου είχα μία μικρή εικόνα σου, Αγία μου, μαζί με μία εικόνα της Παναγίας και των Αγίων Αδριανού και Ναταλίας. Ενημέρωνα πάντα τα παιδιά μου ότι δεν πήγαινα μόνη μου να τα δώ, ότι είχα τους προστάτες τους μαζί μου. Προσπαθούσα να μη βλέπω τα μηχανήματα που τα υποστήριζαν, να τα φαντάζομαι γερά και δυνατά και μεγάλα, να τα χαιδεύω μεταδίδοντάς τους όλη μου την αγάπη, όσο είναι αυτό εφικτό όταν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις το παιδί σου.

Οι μέρες περνούσαν και το αγοράκι μας πήγαινε αρκετά καλά, το κοριτσάκι μας όμως ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ήταν πολλές οι φορές που κατά την ώρα του επισκεπτηρίου υπήρξαμε μάρτυρες μεγάλων προσπαθειών από τους γιατρούς να την κρατήσουν κοντά μας. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ειδικότερα γιατί έβλεπα τον άντρα μου να καταρρέει και έπρεπε κάποιος να στέκεται στα πόδια του για χάρη των παιδιών μας.

Περίπου 10-15 μέρες μετά τη γέννηση των παιδιών μας, οι γιατροί μας ενημέρωσαν για ένα προβληματάκι που εμφανίστηκε με το αγοράκι μας. Δεν ήταν σημαντικό, ήταν όμως αρκετό για να με διαλύσει, αφού το μεγάλο μου άγχος δεν ήταν μόνο για το κοριτσάκι μας, αλλά τώρα επεκτάθηκε και για το αγοράκι μας.

Φύγαμε από το μαιευτήριο και εγώ κλαίγοντας ζήτησα από τον άντρα μου να έρθουμε στο Μοναστήρι σου. 
Εκείνη την ώρα βέβαια (9 το βράδυ) ήταν κλειστό, έτσι ήρθαμε έξω από την πόρτα του Μοναστηρίου και γονατισμένοι και οι δύο προσευχόμασταν κλαίγοντας και σε παρακαλούσαμε να σώσεις τα παιδάκια μας, να τα προστατεύεις και να τα αγαπάς και όχι μόνο τα δικά μας μωράκια, αλλά και όλα τα μωράκια ως τα πέρατα του κόσμου.

Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα) στο Νέο Ηράκλειο, όπου εγώ καθόμουν στα σκαλιά μπροστά από το παρεκκλήσι και παρακαλούσα την Παναγία μας και της ζητούσα να σε καθορίσει αρμόδια για την προστασία των παιδιών μας και έκλαιγα, έκλαιγα….

Κάθε βράδυ από τότε ερχόμασταν με τον άντρα μου αμέσως μετά το βραδινό επισκεπτήριο. Εγώ – αφού σαράντισα – επιπλέον ερχόμουνα σχεδόν κάθε μεσημέρι, προσκυνούσα την εικόνα σου και όταν τύχαινε και έβλεπα κάποιον να είναι στην εικόνα σου κοντά και να κλαίει, του έλεγα ότι βλέπεις και ακούς τα κλάματά τους και τα βήματά τους, όπως μου είχε πει μία πολύ καλή κυρία που βοηθούσε στο Μοναστήρι σου.

Περάσαμε όλοι και κυρίως τα μωράκια μας, πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Η κορούλα μας όταν ήταν 1 κιλό, υπεβλήθη σε πολύ δύσκολη εγχείρηση στο Ωνάσειο, προκειμένου να κλείσει ο «βοτάλειος πόρος», η αρτηρία που συνδέει την καρδιά με τους πνεύμονες. Όταν ήταν 1,3 κιλά υπεβλήθη σε επέμβαση laser για τα ματάκια της, κατάφερε να πιει γάλα και να αποσυνδεθεί από τον ορό μετά από 53 ημέρες, βγήκε από τον αναπνευστήρα μετά από επίσης 53 ημέρες, υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία όταν γεννήθηκε και πολλά άλλα.

Το αγοράκι μας όταν ήταν 2,5 κιλά υπεβλήθη σε καθετηριασμό καρδιάς προκειμένου να διασταυρωθεί ακριβώς το πρόβλημα στην καρδούλα του και πολλά άλλα τα οποία θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να περιγράψω. Από όλα αυτά όμως προσπαθούσαμε με τον άντρα μου να κρατάμε μόνο τα θετικά, ότι δηλαδή ένα ένα ξεπερνούσαμε προβλήματα και ότι όλη αυτή η κατάσταση σίγουρα θα μας έκανε πολύ καλύτερους ανθρώπους. Υποσχεθήκαμε επίσης ότι όλη αυτή τη δοκιμασία θα την αντιστρέφαμε από αρνητική σε θετική, και έτσι δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον.

Όλο αυτό το διάστημα ερχόμασταν και ξαναερχόμασταν στο Μοναστήρι σου και εγώ πολλές φορές νήστεψα και έφαγα το μήλο σου κάνοντας τις προσευχές μου.

Έπειτα από μεγάλο διάστημα, συγκεκριμένα 3 μήνες και 5 ημέρες, πήραμε στο σπίτι μας το αγοράκι μας. Έπειτα από λίγο καιρό, δηλ. 3 μήνες και 22 μέρες από τον τοκετό, πήραμε στο σπίτι και την κορούλα μας.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά, ήρθε η 25η Μαρτίου 2012, περίπου 2 μήνες αφού πήραμε τα μωράκια μας σπίτι και εγώ ήρθα το πρωί στο Μοναστήρι σου και στην εκκλησία της Παναγίας και παρακάλεσα και τις δυο σας να συνεχίσετε να τα προστατεύετε και να με φωτίζετε να είμαι καλή μανούλα και να καταλαβαίνω τις ανάγκες των παιδιών μου, ειδικά τώρα που είναι πολύ μικρά και δεν μπορούν να μιλήσουν. Σημειώνω ότι ήταν και η μέρα που γιόρταζε και το πρώτο όνομα του αγοριού μου (Ευάγγελος), αν και δεν έχει βαπτιστεί ακόμα.

Εκείνη τη μέρα το αγοράκι μου φαινόταν να έχει ατονία, κοιμόταν πολύ στη διάρκεια της μέρας και δεν έτρωγε καλά. Αυτό είχε ξανασυμβεί, εγώ όμως δεν ήμουνα καθόλου καλά γιατί είχα δει ένα όνειρο το προηγούμενο βράδυ το οποίο και αποδείχθηκε πολύ συμβολικό. Αφού πέρασε η μέρα και ήρθε η ώρα του μπάνιου για τα μωράκια μας, μου φάνηκε όπως άγγιζα το αγοράκι μου ότι χτυπούσε πολύ γρήγορα η καρδούλα του. Εντελώς προληπτικά, είπαμε με τον άντρα μου να πεταχτούμε μέχρι γνωστό Νοσοκομείο να τον δει κάποιος παιδίατρος.

Αυτό ήταν! Μέσα σε μία ώρα από την ώρα που πήγαμε στο Νοσοκομείο το μωράκι μου μπήκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, γιατί η οξυγόνωσή του ήταν απίστευτα χαμηλή. Οι γιατροί μας επαινούσαν για την απόφασή μας να τον πάμε στο Νοσοκομείο. Έπειτα από πολλές μέρες πολύ εξειδικευμένων εξετάσεων, διαπιστώθηκε ότι το παιδάκι μας είχε ένα πρόβλημα εξαιρετικά σπάνιο στην καρδούλα του (1 στις 300.000!!!) με δεκάδες μόνο τέτοιες περιπτώσεις στον κόσμο με – από ότι μας ενημέρωσαν – πολύ λίγες πιθανότητες θετικής εξέλιξης και μας συνέστησαν να σκεφτούμε αν θέλουμε να μπούμε σε διαδικασία χειρουργείου για κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει καλή εξέλιξη.

Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Μας έπιασε για πρώτη φορά απελπισία. Ζητήσαμε άμεσα τις εξετάσεις του παιδιού μας και τρέξαμε τις επόμενες ώρες και σε άλλο Νοσοκομείο όπου μιλήσαμε με τον Διευθυντή εκεί, ο οποίος μας συνέστησε να  μην κάνουμε τίποτα!!!!! Εγώ ήμουν σε κατάσταση αμόκ.

Εκείνη τη στιγμή, βλέπω πάνω στο γραφείο του γιατρού σχεδόν μπροστά μου και προς τη δική μου τη μεριά (πολύ παράξενο αφού τα χαρτιά θα έπρεπε να είναι στραμμένα προς το γιατρό), ένα δελτίο ασθενή με όνομα «Μόσιου Χρυσοβαλάντω». Ανατρίχιασα. Σκούντηξα τον άντρα μου και το είδε κι εκείνος.

Θεώρησα ότι μου έστειλες οιωνό, Αγία μου και μετά θυμήθηκα κι ένα όνειρο που είχα δει πολύ καιρό πριν όπου το συνδύασα ότι πάλι μου έστελνες οιωνό, το συζητήσαμε με τον άντρα μου και το αποφασίσαμε. Το παιδί μας θα προχωρούσε στο χειρουργείο στο άλλο Νοσοκομείο, και θα έπαιρνε και το όνομά σου.

Την ίδια μέρα ενημερώσαμε τους γιατρούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα εγκαταλείπαμε τις προσπάθειες, ακόμα κι αν αυτοί θεωρούν ότι οι πιθανότητες καλής εξέλιξης είναι λίγες, σταυρώσαμε το παιδάκι μας με το λαδάκι σου και του είπαμε για το λατρεμένο του ονοματάκι και είμαστε σίγουροι ότι μας κατάλαβε.

Το χειρουργείο έγινε πάντα με την εικόνα σου παρούσα, ακολούθησαν 25 μέρες εντατικής και άλλες 8 σε θάλαμο και όλοι οι γιατροί μιλούσαν για ένα μικρό θαύμα γιατί στο χειρουργείο είδαν ότι η πάθηση ήταν πάρα πολύ προχωρημένη.

Το αγοράκι μας αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλά και οι γιατροί αισιοδοξούν. Εμείς, αν και υπάρχουν στιγμές που λυγίζουμε από του φόβους μας, πιστεύουμε ότι όλα μα όλα θα πάνε τέλεια και ότι ο Θεός έχει βρει τον τρόπο να δείχνει τα θαύματά του μέσα από τα παιδάκια μας.

Κατά τη διάρκεια που το αγοράκι μας ήταν στην εντατική, το κοριτσάκι μας άρχισε να μην τρώει, να έχει δυσκολίες στην αναπνοή της και να μη φαίνεται καλά. Μέσα σε όλο μας το άγχος για το αγοράκι μας, τρέχαμε σε όλες τις ειδικότητες των γιατρών για να βρούμε τι μπορεί να έχει, και όλα ήταν καλά. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε και σε ειδικό πνευμονολόγο, αν και όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι δεν είχαμε πρόβλημα με τα πνευμόνια μας. Πηγαίνοντας λοιπόν στον πνευμονολόγο, αυτός μας είπε τρομοκρατημένος ότι το πρόβλημά μας πρέπει να ήταν στο φάρυγγα από παρατεταμένη παραμονή του αναπνευστήρα, και μας έκλεισε ραντεβού αμέσως στο Αγλαϊα Κυριακού!

Πραγματικά, έγινε άμεσα χειρουργείο, όπου βρέθηκε ότι είχαν δημιουργηθεί 3 μεγάλες κύστες οι οποίες είχαν φράξει κατά 90% τη δίοδο! Οι γιατροί πάλι μίλησαν για θαύμα και εμείς πάλι δοξάζαμε το Θεό που μας φώτισε να πάμε να το ψάξουμε.

Τώρα το κοριτσάκι μας είναι πολύ καλά, παίρνει πολύ καλά βάρος ενώ ως τώρα δεν έπαιρνε, είναι χαρούμενο και τίποτα δεν θυμίζει το 4% που μας έλεγαν όταν γεννήθηκε.

Η ζωή λοιπόν δεν έχει ποσοστά. Η ζωή έχει πίστη, υπομονή και αισιοδοξία. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να υπολογίσει τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος από το Θεό και από τους Αγίους της εκκλησίας μας.

Γι’ αυτό λοιπόν σε ευχαριστούμε, Αγία μου, γιατί πάντα είσαι δίπλα στα παιδάκια μας, που έχουν στην κούνια τους πάντα κάτι από εσένα, και γιατί όμως μας έχεις δώσει και μας δίνεις ακόμα τόση δύναμη που δεν μπορούμε να περιγράψουμε.

Όσον αφορά στο τάμα μας για τη βάπτιση των παιδιών μας, θα γίνει στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης στην οποία γίνονται βαπτίσεις για λογαριασμό της χάρης σου, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει πια, το σίγουρο είναι ότι συχνά θα ερχόμαστε – με τη βοήθεια του Θεού πάντα – μαζί με τα παιδάκια μας στο Μοναστήρι σου και θα τους λέμε με πολύ συγκίνηση την ιστορία της περιπέτειας που περάσανε.

Σ’ αγαπάμε και σε ευχαριστούμε για όλα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 10/7/12:

Αγαπημένοι μαμάδες / μπαμπάδες,

Με πολλή συγκίνηση είδα τα σχόλιά σας στην περιπέτεια που περνάνε τα παιδιά μου και εμείς όλο αυτόν τον καιρό. Θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου και να σας πω ότι θα ήθελα οι ευχές όλων μας να είναι για όλα τα παιδάκια που χρειάζονται βοήθεια ως τα πέρατα της γης. Ο Θεός να δίνει φώτιση στους γιατρούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και κουράγιο σε όλους τους γονείς που αντιμετωπίζουν τέτοιες δοκιμασίες, για να μπορούν να δίνουν δύναμη στα παιδιά τους.

Εύχομαι όλη η θετική σας ενέργεια να βοηθήσει τα μωράκια μου γιατί δυστυχώς συνεχώς προκύπτει κάτι καινούργιο. Όμως δεν το βάζουμε κάτω. Θα νικήσουμε. Σας ευχαριστώ και πάλι.

—

http://www.eimaimama.gr/2012/07/gramma-stin-agia-eirhnh-xrusovalantou-2.html

3) «…Γνωρίζουμε εκ παραδόσεως πώς όλοι οἱ Χριστιανοί ἔχουν κάποιον Ἄγιο προστάτη στην ζωή τους. Έτσι λοιπόν κι΄ εγώ ύστερα ἀπό 35 χρόνια ζωῆς διαπίστωσα ότι προστάτης τῆς οἰκογενείας μου είναι ἡ  Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου. Και το λέω αυτό, μετά ἀπό αλεπάλληλα θαύματα πού συνέβησαν σε ὅλα τά μέλη της οικογενείας μου…

Τό ἔτος 1967 γεννήθηκε ἡ σύζυγός μου Μαρία με τήν Χάρη τῆς Ἁγίας, πλήν ὄμως ἡ μητέρα της την ονόμασε Μαρία και όχι Χρυσοβαλάντου Ειρήνη…

Ἡ Ἁγία όμως περίμενε ( «υπομονετικά») τό τάμα της. Τό 1994 πού γεννήθηκε ἡ κόρη μας, ἀποφασίσαμε ὔστερα ἀπό θαυματουργική παρέμβαση τῆς Ἁγίας, να βαφτίσουμε το παιδί μας Χρυσοβαλάντου.

Εγώ, γύρω στα 1983, ἐνῶ ὐπηρετούσα σε στρατόπεδο τοῦ Νομοῦ Λαρίσης (στό Μηχανικό), κινδύνευσα νά τυφλωθῶ ἐξαιτίας ἔκρηξης σέ μπαταρία στρατιωτικού ὀχήματος, τή στιγμή πού τήν δοκίμαζα ἄν ἔχει ρεύμα. Μετά ἀπό συνεχῆ πλύση παρέμεινε ἔνα τσούξιμο στά μάτια, γιά παραπάνω ἀπό μία δεκαετία, ὄταν κοίταζα τό φῶς.

Στή συνέχεια, τό ἔτος 1995, μετά ἀπό προσκύνημα στήν Λυκόβρυση στήν Ι.Μ. τῆς Ἁγίας Εἰρήνης καί ἐνῶ γιά πρώτη φορά ἀγοράσαμε τήν ξύλινη εἰκόνα τῆς Ἁγίας -πού ἀγιογράφησε ο ἀείμνηστος π. Γαβριήλ, Μητροπολίτης Κυκλάδων καί Νήσων-, κατεβαίνοντας την Λ. Κηφησσίας (στό ὔψος τοῦ νοσοκομείου 'ΥΓΕΙΑ) αἰσθάνθηκα κάτι νά φεύγει ἀπό τά μάτια μου.

ἘΚΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ὌΤΙ Ἡ ΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Ἡ ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΚΤΟΤΕ ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.
Ὀσον ἀφορά την σύζυγό μου Μαρία καί το θαύμα τῆς Ἁγίας στήν ἀσθένειά της (σκλήρυνση κατά πλάκας), ἀφού ἀπελπιστήκαμε ἀπό τούς νευρολόγους, μου ἠρθε ό λογισμός νά σταυρώνει με τό λαδάκι τῆς Ἁγίας , λίγο πρίν κοιμηθεί, τά πόδια της.

Καί, ᾦ τοῦ θαύματος, μόλις τελείωσε τό μπουκαλάκι, μπορούσε να περπατάει κανονικά ἐνῶ πρίν αἰσθανόταν μουδιάσματα καί κράμπες.
Μόνον αὐτά, γιατί τά ὐπόλοιπα τά ἔχουμε δημοσιεύσει στό περιοδικό τῆς Ι.Μονῆς παλαιότερα ( τεύχη Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1997 σελ.173 καί Μάιος-Ἰούνιος 2007 σελ. 71).

Ἁς εἴναι εὐλογημένο τό ὄνομα τῆς Μεγαλόδωρης Ἁγίας μας......
Ἐπίσης, στις δύσκολες ἠμέρες πού περνάει ἠ πατρίδα μάς, εὔχομαι ἠ Ἁγία Εἰρήνη νά εἰρηνεύει τήν ψυχή μας καί νά γαληνεύει τό πνεύμα μας..
Εὐχαριστώ γιά τήν φιλοξενία και ἠ Ἁγία νά σας ἀνταποδώσει πλουσιόδωρα το Θεάρεστο ἔργο πού ἐπιτελείτε.

Κρίκος Δημήτριος
Ἁναγνώστης
Βύρων Ἁττικής

 ΠΗΓΗ:

Ένα τρίτο  θαύμα…

4) «…Σήμερα, πού γράφω αυτό πού συνέβη σ΄ εμάς είναι η γιορτή της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου ! Πιστεύω λοιπόν ότι και η δική μου ιστορία θέλει να σάς δώσει κουράγιο και δύναμη...

Τον Αύγουστο λοιπόν έκανα λαπαροσκόπηση για να αφαιρεθεί μία κύστη που είχε σπάσει. Ο  γιατρός μου έκανε και υστεροσκόπηση για να δει και καλά, αν είναι όλα εντάξει. Δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να μείνω έγκυος, γιατί να φανταστείς μόλις τον Μάιο είχα παντρευτεί ...

Να μην τά πολυλογώ, ο γιατρός μου είπε ότι οι σάλπιγγες μου είναι κλειστές και οι δύο, και δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα φυσιολογικής σύλληψης...

Τρέχα για εξωσωματική κατευθείαν μου είπε, «κάτσε Χριστιανέ μου να δοκιμάσουμε λίγο μόνοι μας, δεν βιαζόμαστε» του λέγαμε, τίποτε αυτός !

«Σας είπα, αποκλείεται, μόνο με θαύμα, κάντε ότι θέλετε…» ήταν τα λόγια του. Ήθελε βλέπεις να πάρει τη μίζα του απ' την εξωσωματική ο λωποδύτης...

Ναι, έκλαψα πάρα πολύ, είναι πολύ σκληρό να σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις παιδί, ειδικά χωρίς να έχεις προσπαθήσει καν, και πόσο μάλλον αμέσως μετά από ένα χειρουργείο με πληγές ανοιχτές.

Το ίδιο βράδυ και ενώ ήμουν ακόμη στην κλινική θυμήθηκα μία κυρία που μου είχε πει πριν λίγους μήνες για την κόρη της που δεν έμενε έγκυος και πήγε στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης, προσκύνησε, πήρε το θαυματουργό μήλο και έμεινε έγκυος τελικά.

Αρχές Σεπτεμβρίου παίρνω τον άντρα μου και πάμε και εμείς ( από Χαλκιδική που μένουμε!)

Προσκύνησα, πήρα το μήλο, παρόλο που δεν είμαι και εγώ θρησκόληπτη και έλεγα από μέσα μου «τί κάνω εγώ τώρα ( τι μπορεί να μού κάνει αυτό το μήλο ;)». Αλλά όμως ένιωθα μέσα μου ένα απίστευτο δέος…

Μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου δεν επιτρεπόντουσαν οι επαφές λόγω της επέμβασης ( 40 μέρες αποχή ) και στις 2 Οκτωβρίου είχα την τελευταία περίοδο.

Τι σημαίνει αυτό; Κι΄ όμως, έμεινα έγκυος με την πρώτη προσπάθεια και τώρα περιμένω την μπεμπουλίτσα μου!

Μεγάλη πράγματι η χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου !

ΠΗΓΗ:

Πολλά είναι τα θαύματα που κάνει η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου.
Ο κόσμος προσεύχεται, αγωνίζεται, και η Αγία μας βοηθάει…
5) «…Ονομάζομαι Ειρήνη Χρυσοβαλάντου. Είμαι το 3ο παιδί στην οικογένεια. Όταν η μητέρα μου ήταν 3 μηνών έγκυος στο 3ο παιδί και φυσικά δεν ήξερε τι έχει μέσα της γιατί πριν 30 χρόνια δεν υπήρχε υπέρηχος, είδε ένα όνειρο. Είδε μια μαυροφορεμένη γυναίκα που κρατούσε ένα μήλο στο χέρι και της είπε: «Θα κάνεις κορίτσι και θα το ονομάσεις Ειρήνη Χρυσοβαλάντου...»
Η μητέρα μου πίστεψε αμέσως στα λόγια της και ήταν σίγουρη ότι θα κάνει κορίτσι. Όταν γεννήθηκα είχα στο μέτωπο ένα σημάδι. Ένα κόκκινο σταυρό ο οποίος έφυγε μετά από λίγες μέρες. Με βάπτισαν στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην Θεσσαλονίκη. Έχω πάει και στο μοναστήρι στην Αθήνα και είναι πολύ όμορφο...."

5 ) Το Θαύμα της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου πού μού χάρισε ένα παιδάκι μετά από 17 ολόκληρα χρόνια άκαρπης προσπάθειας...
«…Αγία μου Ειρήνη Χρυσοβαλάντου σε ευχαριστώ θερμά που μου χάρισες ένα παιδάκι μετά από 17 ολόκληρα χρόνια.
Επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς και όλοι μου έλεγαν πως θα αποκτήσω παιδί, αλλά τα χρόνια περνούσαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πίστευα όμως στη χάρη σου, Μεγάλη μου Αγία, και είχα στηρίξει τις ελπίδες μου σε Σένα, αφού οι γιατροί δεν μπόρεσαν να μου κάνουν τίποτα…
Τώρα με τη δική σου βοήθεια απέκτησα ένα υγιέστατο αγοράκι που του χάρισα το όνομα ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ. Είχα πρόβλημα με την υγεία μου...αλλά με τη δική σου βοήθεια όλα πήγαν καλά. Σ` ευχαριστώ γλυκιά μου, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου και πάντα όσο ζώ θα έχω το γλυκό σου όνομα στα χείλη μου...» Ε.Ε.-ΚΙΛΚΙΣ
Έχουν όντως πραγματοποιηθεί πολλές θαυμαστές ιστορίες μέσω των προσευχών του μοναστηριού της Αγίας, στη Λυκόβρυση. Πάντως η πίστη είναι το σημαντικότερο ζήτημα. Η Αγία πάντα θεράπευε και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να θεραπεύει, και σε πολλούς χαρίζει αυτό που πάντα ήθελαν, την οικογένεια. 

6) Θελω και εγω να γραψω τη δικη μου ιστορια και το πως με αξιωσε ο Θεος να εχω δυο παιδακια…

Πριν απο 4 χρονια ξεκινησαμε τις προσπαθειες για παιδακι… Εμεινα εγκυος σχεδον αμεσως.. Χαρα απεριγραπτη, συναισθηματα πρωτογνωρα… Σε μια τυπικη εξεταση στο γιατρο, ολα αλλαξαν…

«Δεν ειναι μωρο αυτο που βλεπω«

Σοκ εγω…

«Δεν υπαρχει και καρδιακος παλμος… μην κλαις, νεα εισαι, θα κανεις παιδια«

Αυτα τα δευτερολεπτα και αυτες οι κουβεντες μου φανηκαν χρονια και σιωπη… Δεν ηξερα τι εγινε, τι ακουσα, το λογο, τιποταααααα… Ο αντρας μου επισης σοκαρισμενος.. Εκλαψα, πονεσα, αναρωτηθηκα, ακυρωσα τον εαυτο μου… πηγα και σε αλλον γιατρο, πιο ανθρωπινο που μου εξηγησε τα ενδεχομενα…

Την αλλη μερα αποξεση… Ψυχολογια;;;;; Στα πατωματα… Ολοι οσοι ηξεραν για την εγκυμοσυνη δεν ηξεραν τι να μου πουν. Δεν ηθελα ομως να ακουσω και κατι.. Οταν με επιανε ηθελα να κλαψω και να ξεσπασω..

Μετα απο 4 μηνες ερχεται μια δευτερη εγκυμοσυνη… Η χαρα μας πιο συγκρατημενη, καθως υπηρχε και μια δοση φοβου που την πρωτη φορα η αγνοια δε μας ειχε αφησει να νιωσουμε… Στη δευτερη επισκεψη στο γιατρο, παλι τα ιδια…

«Δεν εχουμε καρδιακο παλμο… παλινδρομησε το εμβρυο…«

Δεν το πιστευα… Λεω δεν μπορει… καποιος μου κανει πλακα… απο καπου θα βγει μια καμερα… Αποκλειεται… Ο δε αντρας μου οταν βγηκαμε απο το εξεταστηριο και με κοιταξε, καταλαβε… Το κενο και φοβισμενο βλεμμα του δε θα το ξεχασω…

Παμε για δευτερη αποξεση… Αισθανομουν τοσο αδεια εκεινη τη μερα.. Ελεγα δε θα κανω ποτε παιδι, ποτε δε θα νιωσω την ευλογια αυτη… Ο γιατρος σαφης και απολυτος «Παμε για τριτη προσπαθεια και βλεπουμε.. αν πετυχει ολα καλα… αν οχι, μιλαμε για καποιο προβλημα«

Φυσικα και ξαναλλαξα γιατρο… Δε θα εβαζα τον εαυτο μου σε αυτη τη διαδικασια ξανα… Θα το εψαχνα… το οφειλα στον εαυτο μου…

Ακολουθει ενας κυκεωνας εξετασεων… Μου βρισκουν μια μορφη κληρονομικης θρομβοφιλιας που οδηγει σε παλινδρομη κυηση… Και καποια αυξημενα αντισωματα θυροειδους, που εν τελει ηταν λογω μιας ογκωδους βρογχοκηλης…

Σε μια τυχαια συζητηση μου μιλαει μια κοπελα για την Αγια Ειρηνη Χρυσοβαλαντου και πως η ιδια ηταν παιδι ταμενο στη χαρη της, καθως προηγηθηκαν δυο αποβολες πριν τη γεννηση της… αυτο ηταν.. Πηρα το μηνυμα μου και μετα απο λιγο καιρο κατεβηκαμε Αθηνα με τον αντρα μου να προσκηνυσουμε στη Χαρη της και να ζητησω να μου φερει ενα παιδακι και θα εδινα το ονομα της.. Νηστεψα και πηρα και το θαυματουργο της μηλο. Δακρυα πλημμυριζαν τα ματια μου καθως προσευχομουν, γιατι ηξερα, ενιωθα οτι με ακουει η Αγια μας…

Ακολουθει μια σειρα νεων εξετασεων…

«Υπαρχει περιπτωση κακοηθειας στο θυροειδη σας, καθως το μεγεθος των οζων ειναι μεγαλο… πρεπει να προβουμε σε παρακεντηση«

Δεν μπορει λεω…. νεα ψυχρολουσια…

Το βραδυ στον υπνο μου βλεπω την εικονα της Αγια Ειρηνης Χρυσοβαλαντου… Το θεωρησα ως σημαδι πως ολα θα πανε καλα…. και ετσι εγινε… η βιοψια βγηκε αρνητικη για κακοηθεια….

Λιγες μερες μετα κρατουσα ενα ακομη θετικο τεστ εγκυμοσυνης… Καθε μερα εκανα μια αντιπηκτικη ενεση στην κοιλια και αλοιφα την κοιλια μου με το λαδακι απο την καντηλα Της.. Ο γιατρος μου (τριτος στη σειρα) επιστημονας πανω απο ολα και μετα ανθρωπος, ηταν πολυ επιφυλακτικος λογω του βεβαρημενου ιστορικου μου… «συν Αθηνα και χειρα κινει» μου ελεγε… Ηξερα τουλαχιστον οτι στο Θεικο κομματι ειχα μεγαλη βοηθεια και προστασια….

Και ετσι περασαν εννια μηνες… Προγραμματισμενος τοκετος για Πεμπτη 25 Οκτωβριου.. Τεταρτη 24 Οκτωβρη παω να προσκηνυσω στην εκκλησια της περιοχης μου που ειναι Ιερος Ναος Αγιας Ειρηνης Χρυσοβαλαντου.. με το που βγαινω απο την εκκλησια με παιρνει τηλεφωνο ο γιατρος.

«Ειρηνη που εισαι, σε περιμενω για τοκετο… σημερα σε προγραμματισα στην εφημερια«

Τι να κανω κ εγω, ενημερωνω το σοι κ παμε… Μολις φτανουμε και μπαινω στον καρδιοτοκογραφο, η μαια φωναζει το γιατρο μου… ξαφνικα ακουω μια σειρηνα και το γιατρο μου να λεει επειγουσα καισαρικη.. πληθος νοσοκομων, γιατρων, φοιτητων, μαιων και ουτε θυμαμαι ποιοι αλλοι μαζευτηκαν πανω μου… ενιωσα να παιζω σε επεισοδιο του greys anatomy..

«Παμε για ολικη ναρκωση γρηγορα… χανουμε το μωρο«

Δεν πιστευα στα αυτια μου…. Ημουν νομιζω ζωντανη νεκρη εκεινη την στιγμη…. τελευταια ερωτηση του αναισθησιολογου, πριν με πιασει η ναρκωση «πως θα βαφτισεις την μπεμπα σου;;;;;«

«Χρυσοβαλαντω» του απανταω και ταυτοχρονα παιρνω την αποφαση πως ολα θα πανε καλα… και αλλο σημαδι….

Οταν ξυπνησα στο χειρουργειο μονη μετα απο ωρα, φοβισμενη, να τρεμω απο πονο και απο τη ναρκωση ηθελα μονο ενα πραγμα… να δω την μπεμπα μου…

«Εκανες μια κουκλα» μου ειπαν οι μαιες… ειχε τυλιχτει στο λωρο τεσσερις φορες και πηγαινε για πεμπτη… Προλαβαμε στο τσαφ σκεφτηκα…

Οταν την πηρα αγκαλια αλλαξε η ζωη μου… Τι θα γινοταν αν ο γιατρος μου δεν αλλαζε το ραντεβου για τον τοκετο;;; Αν δεν εκανε το θαυμα της η αγαπημενη μου Αγια….. οχι μια μερα, ουτε μιση ωρα μετα θα προλαβαιναμε…

Πριν παρω το μωρο σπιτι, μου ειπαν οτι ειχε προβλημα με την καρδια της… το πηγαμε στον καλυτερο παιδοκαρδιολογο της Θεσ/νικης και η διαγνωση ηταν αριστη… οτι ειχε θα εφευγε με την αναπτυξη της… ολα αθωα και λειτουργικα… Και εδω εκανε το θαυμα Της….

Τωρα η Χρυσοβαλαντω μου ειναι 28 μηνων και ο αδερφος της 5 μηνων…. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΘΑΥΜΑΤΑ….

ΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ Ο Λ Α !!!!!! ΦΥΛΑΓΕ ΓΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ….

ΜΑΜΑ ΕΙΡΗΝΗ…
ORIGINAL