Όχι, δεν ήταν όνειρο, όχι δεν ήταν παραίσθηση! «Πῆγα πραγματικά στὸν Παράδεισο!»
Videos
Ἦταν ακόμη μικρούλης. Δὲν πήγαινε ούτε στὸ Νηπιαγωγεῖο. Ὅμως ἀρρώστησε
ξαφνικὰ καὶ πέθανε. Οἱ εὐσυνείδητοι γιατροὶ ἀγωνίζονται νὰ τὸ
ἐπαναφέρουν στὴ ζωὴ καὶ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ἀπαρηγόρητοι ἀγωνιοῦν,
κλαῖνε, προσεύχονται.
Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, κάποια εὐλογημένη στιγμή, ἡ
παιδικὴ ψυχούλα ἐπέστρεψε στὸ σωματάκι της! Σὲ λίγες ἡμέρες, ὑγιέστατο
ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο στὸ σπίτι καὶ παίζει χαρούμενο μὲ τὴ
μεγαλύτερη ἀδελφή του, κάτω ἀπὸ τὰ ἄγρυπνα βλέμματα τῶν γονιῶν του.
Ἐκεῖ λαλίστατο καθὼς ἦταν, λέει ἐντελῶς ἤρεμα καὶ φυσιολογικά: «Νὰ σᾶς πῶ κάτι; Ἐγὼ πῆγα στὸν Παράδεισο. Δὲν ἦταν ὄνειρο. Πῆγα μέσα στὸν Παράδεισο. Ἐκεῖ εἶχε πολὺ φῶς καὶ λουλούδια. Πάρα-πάρα πολὺ ὄμορφα.
Ὅλοι
ἦταν χαρούμενοι καὶ ἐγὼ δὲν φοβόμουν καθόλου. Ὅλο χαιρόμουν καὶ
γελοῦσα. Στὸν Παράδεισο ὅλοι μὲ ἀγαποῦσαν. Ὁ Χριστούλης μὲ πῆρε ἀγκαλιά,
μοῦ χάιδευε τὸ κεφάλι καὶ μοῦ ἔλεγε νὰ εἶμαι καλὸ παιδάκι κι Ἐκεῖνος θὰ
μὲ φροντίζει…». Αὐτὰ τοὺς ἔλεγε κάθε ἡμέρα συμπληρώνοντας κάποιες
λεπτομέρειες ἀκόμη...
Ἄφωνοι οἱ δικοί του. Εἶναι ὄντως ἀλήθεια ὅ,τι τοὺς λέει ἢ ἔχει ἀκόμη παραισθήσεις; Φοβοῦνται μήπως κάτι ἔπαθε τὸ μυαλό του. Μήπως νὰ ἐπισκεφτοῦν ψυχίατρο; Αὐτὸ κυκλοφόρησε στοὺς συγγενεῖς, στὴ γειτονιά, στὸ σχολεῖο κι ὅλοι ἀνησυχοῦσαν…
Τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου δημιούργησαν πρόβλημα στὴν ἀδελφή του. Τὴν κορόιδευαν γιὰ τὸν τρελὸ ἀδελφό της, ποὺ λέει ὅτι πῆγε στὸν Παράδεισο καὶ μίλησε μὲ τὸν Χριστό. Ἔχει θέμα ἡ οἰκογένεια. Δὲν χαίρεται ποὺ τὸ παιδὶ τους ἔφυγε καὶ ἐπέστρεψε, πέθανε καὶ ἀναστήθηκε. Καινούργια θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν.
Περίεργη ἡ κατάσταση στὸ σπιτικό, μὲ τὸ ἀγοράκι τους νὰ μιλᾶ συνέχεια γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, ποὺ ἦταν τόσο σίγουρο πὼς πῆγε… Κάποια μέρα λέει στὸν πατέρα του:
«Μπαμπὰ, στὸν Παράδεισο συνάντησα τὸν δικό σου παππού! Μοῦ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ὁ παπποὺς τοῦ μπαμπά σου. Ὅταν ἦταν μικρὸς τὸν κρατοῦσα στὴν ἀγκαλιά μου, τὸν χόρευα, τὸν ἔπαιζα καὶ ἐκεῖνος χαιρόταν καὶ μὲ φώναζε Πάπ. Δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ ἀκόμη παππού. Πάπ, πάπ…».
Τὰ ἔχασε ὁ πατέρας. Τρέχει καὶ βρίσκει φωτογραφίες τοῦ παπποῦ του.
– Ὄχι δὲν εἶναι γέροι στὸν οὐρανὸ μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ γυαλιά όπως εδώ, εκεί δὲν εἶναι γέροι. Ἐκεῖ ὅλοι ζοῦν χαρούμενοι!
Τοῦ δείχνει φωτογραφία τοῦ παπποῦ του ἀνάμεσα στὴν ὁμάδα τῶν νέων φίλων του, καὶ τὸ παιδάκι τὸν ἀναγνώρισε καὶ τοῦ τὸν ἔδειξε ἀμέσως. Εἶχε δίκιο τὸ παιδί τους. Λέει ἀλήθεια !
Ὄντως πῆγε στὸν Παράδεισο… Ἄλλη μέρα ρωτάει ὁ μικρὸς τὴ μητέρα του:
---«Μαμά, πόσες ἀδελφοῦλες ἔχω;
– Μία, παιδί μου, τὴν Ἄννα μας ποὺ πηγαίνει στὸ Σχολεῖο.
– Ὄχι, ἔχω κι ἄλλη ἀδελφή. Τὴν γνώρισα στὸν Παράδεισο. Ἦταν μικρὴ μὲ ξανθὰ μαλλάκια σὰν τῆς Ἄννας μας.
– Ἐγὼ, εἶμαι ἀδελφούλα σου, μοῦ εἶπε.
– Δὲν ἔχω ἄλλη ἀδελφή, τῆς ἀπαντῶ.
-– Ἔχεις ἐμένα.
-– Πῶς σὲ λένε, νὰ σὲ φωνάζω.
-– Δὲν ἔχω ὄνομα. Πέθανα στὴν κοιλίτσα τῆς Μανούλας μας πρὶν γεννηθῶ. Δὲν πρόλαβαν νὰ μὲ βαφτίσουν!
Ἀναλύθηκε σὲ κλάματα ἡ μαμά. Θυμήθηκε τὴν ἀποβολὴ, ποὺ ἔκανε κι ἀκόμα πονάει γι’ αὐτήν. Ἀγκάλιασε τὸ ἀγόρι της. Ὄντως τοὺς λέει τὴν ἀλήθεια. Πῆγε στὸν Παράδεισο, συνάντησε τὸ Χριστό, εἶναι εὐτυχισμένο καὶ εὐλογημένο…
Ἡ οἰκογένεια συζήτησε τὸ θέμα στὴν Ἐκκλησία τους καὶ ὕστερα στὸ Σχολεῖο. Θαύμασαν όλοι γιὰ τὴν ἐμπειρία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ.
Ἄφωνοι οἱ δικοί του. Εἶναι ὄντως ἀλήθεια ὅ,τι τοὺς λέει ἢ ἔχει ἀκόμη παραισθήσεις; Φοβοῦνται μήπως κάτι ἔπαθε τὸ μυαλό του. Μήπως νὰ ἐπισκεφτοῦν ψυχίατρο; Αὐτὸ κυκλοφόρησε στοὺς συγγενεῖς, στὴ γειτονιά, στὸ σχολεῖο κι ὅλοι ἀνησυχοῦσαν…
Τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου δημιούργησαν πρόβλημα στὴν ἀδελφή του. Τὴν κορόιδευαν γιὰ τὸν τρελὸ ἀδελφό της, ποὺ λέει ὅτι πῆγε στὸν Παράδεισο καὶ μίλησε μὲ τὸν Χριστό. Ἔχει θέμα ἡ οἰκογένεια. Δὲν χαίρεται ποὺ τὸ παιδὶ τους ἔφυγε καὶ ἐπέστρεψε, πέθανε καὶ ἀναστήθηκε. Καινούργια θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν.
Περίεργη ἡ κατάσταση στὸ σπιτικό, μὲ τὸ ἀγοράκι τους νὰ μιλᾶ συνέχεια γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, ποὺ ἦταν τόσο σίγουρο πὼς πῆγε… Κάποια μέρα λέει στὸν πατέρα του:
«Μπαμπὰ, στὸν Παράδεισο συνάντησα τὸν δικό σου παππού! Μοῦ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ὁ παπποὺς τοῦ μπαμπά σου. Ὅταν ἦταν μικρὸς τὸν κρατοῦσα στὴν ἀγκαλιά μου, τὸν χόρευα, τὸν ἔπαιζα καὶ ἐκεῖνος χαιρόταν καὶ μὲ φώναζε Πάπ. Δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ ἀκόμη παππού. Πάπ, πάπ…».
Τὰ ἔχασε ὁ πατέρας. Τρέχει καὶ βρίσκει φωτογραφίες τοῦ παπποῦ του.
– Ὄχι δὲν εἶναι γέροι στὸν οὐρανὸ μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ γυαλιά όπως εδώ, εκεί δὲν εἶναι γέροι. Ἐκεῖ ὅλοι ζοῦν χαρούμενοι!
Τοῦ δείχνει φωτογραφία τοῦ παπποῦ του ἀνάμεσα στὴν ὁμάδα τῶν νέων φίλων του, καὶ τὸ παιδάκι τὸν ἀναγνώρισε καὶ τοῦ τὸν ἔδειξε ἀμέσως. Εἶχε δίκιο τὸ παιδί τους. Λέει ἀλήθεια !
Ὄντως πῆγε στὸν Παράδεισο… Ἄλλη μέρα ρωτάει ὁ μικρὸς τὴ μητέρα του:
---«Μαμά, πόσες ἀδελφοῦλες ἔχω;
– Μία, παιδί μου, τὴν Ἄννα μας ποὺ πηγαίνει στὸ Σχολεῖο.
– Ὄχι, ἔχω κι ἄλλη ἀδελφή. Τὴν γνώρισα στὸν Παράδεισο. Ἦταν μικρὴ μὲ ξανθὰ μαλλάκια σὰν τῆς Ἄννας μας.
– Ἐγὼ, εἶμαι ἀδελφούλα σου, μοῦ εἶπε.
– Δὲν ἔχω ἄλλη ἀδελφή, τῆς ἀπαντῶ.
-– Ἔχεις ἐμένα.
-– Πῶς σὲ λένε, νὰ σὲ φωνάζω.
-– Δὲν ἔχω ὄνομα. Πέθανα στὴν κοιλίτσα τῆς Μανούλας μας πρὶν γεννηθῶ. Δὲν πρόλαβαν νὰ μὲ βαφτίσουν!
Ἀναλύθηκε σὲ κλάματα ἡ μαμά. Θυμήθηκε τὴν ἀποβολὴ, ποὺ ἔκανε κι ἀκόμα πονάει γι’ αὐτήν. Ἀγκάλιασε τὸ ἀγόρι της. Ὄντως τοὺς λέει τὴν ἀλήθεια. Πῆγε στὸν Παράδεισο, συνάντησε τὸ Χριστό, εἶναι εὐτυχισμένο καὶ εὐλογημένο…
Ἡ οἰκογένεια συζήτησε τὸ θέμα στὴν Ἐκκλησία τους καὶ ὕστερα στὸ Σχολεῖο. Θαύμασαν όλοι γιὰ τὴν ἐμπειρία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ.
Καὶ ὄχι μόνο δὲν τοὺς
ἐνοχλοῦσαν πιά, ἀλλὰ εὐχαριστοῦσαν κιόλας, γιατί μαζί τους βεβαιώθηκαν
καὶ στερεώθηκαν στὴν Πίστη: Ναὶ ὑπάρχει Παράδεισος. Ἐκεῖ
ὑπάρχει ζωὴ καὶ χαρά. Ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ ὅλοι γνωρίζονται,
είναι ἀγαπημένοι, καὶ κυρίως δὲν φοβοῦνται. Εἶναι τόσο ὄμορφα στὸν
Παράδεισο!
Πραγματικά, τί ἀλήθειες ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία! Δόξα τῷ Θεῶ…Ἐκεῖ ψηλὰ προσμένει ὁ Οὐρανός. Ὑψῶστε τὶς καρδιές.
Πραγματικά, τί ἀλήθειες ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία! Δόξα τῷ Θεῶ…Ἐκεῖ ψηλὰ προσμένει ὁ Οὐρανός. Ὑψῶστε τὶς καρδιές.
Πέρα ἀπὸ τὰ σύννεφα ὑπάρχουν ὀμορφιές! «Ἡ ἠτοιμασμένη ὑμῖν
αἰώνια ζωὴ καὶ βασιλεία» πού αναφέρει ο Χριστός ! Κύριέ μου, προσδοκῶ
Ανάσταση νεκρῶν.
Μία θεσούλα μόνο θέλω στὸν Παράδεισο, ἐκεῖ σὲ μία
ἀκρούλα. Ἀρκεῖ νὰ εἶμαι μέσα στὸν Παράδεισο κοντά Σου Χριστέ μου !Ἀμήν. (
από τον «Εκκλησιολόγο» -- 15.2.25 )