Μέ τά λόγια ἤμουνα άνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αλλά στήν πράξη ήμουνα άνθρωπος τοῦ σατανᾶ…

Η κύρια απασχόληση ανθρώπων κάποιας ηλικίας και ειδικά στα χωριά, είναι το καφενείο, το τάβλι, και η τράπουλα.

Οί Εκκλησίες των χωριών είναι άδειες και μόνο αν γίνεται κανένα μνημόσυνο για λόγους καθαρά οικογενειακής υποχρέωσης μπορεί να σύρουν τα πόδια τους ως την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι επαινετές εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες..
Οί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή τους νομίζοντας ότι σαν πεθάνουν πάνε έτσι «στον βρόντο και στο τίποτα…». Κάποιοι άλλοι, πάλι περιμένουν από τα μνημόσυνα να εξασφαλίσουν Παράδεισο μη κουνώντας οι ίδιοι το χεράκι τους στο ελάχιστο, νομίζοντας ότι με τις ευχές του παπά στο μνημόσυνο θα τσουλήσουν έτσι και τσίφ στον Παράδεισο!
«Κούνια πού τους κούναγε…»  όμως,  στο τι έχουν να τραβήξουν μόλις κλείσουν τα μάτια τους, ανεξομολόγητοι, αμετανόητοι, ακοινώνητοι, αλειτούργητοι, με βαριές αμαρτίες μιας ζωής ολόκληρης επάνω τους,  και ουδεμία σχέση έχοντες με τον Χριστό νομίζοντας ότι σαν τους δεί θα τους αναγνωρίσει  ( ; ) και θα τους βάλει και μέσα στην βασιλεία Του…

«…Καλά και «κακά» γεράματα ! Τά ζούμε, τα βλέπουμε, όλοι ( ή σχεδόν όλοι ) θα τα περάσουμε, άς μη λοιπόν τα καταριόμαστε…

Μόνος εἶναι αὐτός πού δέν νιώθει τή συντροφιά τοῦ Θεοῦ.  Γιατί αφοῦ ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει μοναξιά. 

Νά σύρουν λίγο τα πόδια τους στην Εκκλησία δεν το κάνουν. Παλληκαράδες στα λόγια πολλοί από αυτούς, πού όμως ντρέπονται σαν τίς άβγαλτες γυναικούλες να πάνε με θάρρος στο σπίτι του Θεού μή και τούς πούνε χριστιανούς, λές και θα τούς πούνε αισχρούς και κλέφτες! 

Εκεί δυστυχώς φθάσαμε, να θυμόμαστε τον Χριστό μόνο στην συμφορά μας...
Τί να πούνε οι παλιοί χριστιανοί πού πηγαίνανε άφοβα στα θηρία και στα μαρτύρια; Οί σημερινοί έχουνε κάνει θεό τους τόν καφενέ, τό τάβλι και την τράπουλα...

Στήν ἀνατολή τῆς ζωῆς μου, ζήλευα αὐτούς πού τό μυαλό τους ἦταν στό πῶς θ’ ἀποκτήσουν χρήματα.  Σήμερα, στή δύση τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου, αὐτούς πού ζήλευα τούς λυπᾶμαι.

Ὅσο πιό κοντά στό Θεό κατάφερε νά φτάσει κάποιος, τόσο πιό πετυχημένος εἶναι

Τί εἶναι όμως τά γεράματα ; 

Εἶναι μία εὐχή πού, ὅταν ἐκπληρώνεται, γίνεται κατάρα.  Καί  ἐξηγῶ:

 Ὅλοι μας εὐχόμαστε στούς νέους νά ζήσουν καί νά γεράσουν.  Ὅταν ὅμως ἔρθουν τά γεράματα, νοσταλγοῦμε τά νιάτα μας.  

Ὅλοι  βρίζουν τά γεράματα.  Κι ὅταν λέω ὅλοι, ἐννοῶ ὅλοι οἱ γέροι.  Γιατί;  Τά γεράματα εἶναι δῶρο∙ ὅταν γεράσεις, εἶναι σάν νά ἔχεις ἀνέβει στήν ὑψηλότερη κορυφή καί ἀπό ἐκεῖ ἀγναντεύεις ὁλοκάθαρα τή ζωή πού πέρασε.  Ἔτσι μπορεῖς νά διακρίνεις καί τά καλά, ἀλλά καί τά κακά.  Ὅλα τά λάθη σου τά βλέπεις ὅπως δέν τά εἶδες ποτέ πρίν.  Αὐτό τί εἶναι;  Αὐτό εἶναι μία εὐκαιρία νά σκύψεις τό κεφάλι μπροστά στό Θεό καί νά ζητήσεις συγχώρεση. 

Εὐκαιρία –ἡ τελευταία– γιά τό γέρο νά ζητήσει ἄφεση ἁμαρτιῶν, διότι ἕνεκα τῆς ἡλικίας του δέν μπορεῖ νά «δραπετεύσει» ἀπ’ τήν κατάστασή του, καί ἀπ’ τήν ἄλλη τόν φλερτάρει ὁ θάνατος.  
Κατάληξη: Μεγάλο σχολεῖο ἡ Τρίτη ἡλικία∙ σχολεῖο μέ σοφούς δασκάλους∙ καί πρῶτος καί σοφότερος ὁ θάνατος.  Αὐτός κι ἄν εἶναι δάσκαλος.  Ἀπ’ αὐτόν μαθαίνεις τή ματαιότητα τῆς ζωῆς πού ἔζησες καί αὐτός σοῦ ἀνοίγει τήν πόρτα γιά τή ζωή πού ἀξίζει τόν κόπο νά τήν ἐπισκεφθεῖς.  Διότι, ὅπως εἶπα πολλές φορές, ζωή δέν εἶναι αὐτό πού περνᾶμε τώρα.  Εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς ζωῆς.  Ζωή εἶναι μόνο ἡ μετά θάνατον.  Αὐτό πού ζοῦμε τώρα εἶναι μία δοκιμασία!

Ὅταν πεθαίνει κάποιος νέος, ὅλοι λένε: «Κρῖμα τό παλληκάρι, δέν ἔζησε τή ζωή του».  Αὐτοί πού τό λένε αὐτό, ὅταν γεράσουν, δέν λένε: «Ἤμουνα τυχερός πού κατάφερα καί γέρασα».  Ἀπ’ τό πρωί ὥς τό βράδυ καταριῶνται τά γηρατειά.  Δέν ξέρουμε τί θέλουμε!  
Καί ἐδῶ πού τά λέμε, αὐτός πού χάνεται νέος μπορεῖ νά χάνει μερικές χαρές. 

Ἔχετε σκεφτεῖ ὅμως πόσες λύπες καί πόσα βάσανα καί πόσες φουρτοῦνες καί κακουχίες γλυτώνει;  Ἐσύ πού διαβάζεις τώρα αὐτές τίς ἀράδες, ὅσων χρονῶν κι ἄν εἶσαι, κάνε μία προσπάθεια νά θυμηθεῖς καί νά μετρήσεις τίς χαρές καί τίς λύπες, τίς καλές στιγμές καί τίς λαχτάρες κι ἀπογοητεύσεις πού πέρασες, καί ἔλα νά μοῦ πεῖς ποιές εἶναι περισσότερες. 
Ἐγώ τίς μέτρησα καί ἀπογοητεύτηκα.  Γι’ αὐτό λέω ὅτι ἡ ζωή πού ζοῦμε εἶναι μία σκληρή δοκιμασία.  Σφυρηλατεῖται ἡ ψυχή μας.  Γιά νά γλυτώσουμε ἀπ’ τό σφυρηλάτημα, πρέπει νά σκύψουμε τό κεφάλι μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ.  Μόνο ὅταν σκύβεις μπροστά στό Θεό, ἀνεβαίνεις.  
Τό δρόμο τῆς ζωῆς πρέπει νά τόν περάσεις ἔτσι, ὥστε νά εἶσαι ἀπαρατήρητος.  Δέν πρέπει νά σέ δοῦν οἱ πειρασμοί καί οἱ ἁμαρτίες.  Διάλεξε τό πιό σκοτεινό δρομάκι τῆς ζωῆς, ἐάν θέλεις νά βγεῖς στό φῶς.

Ἐγώ, γιά παράδειγμα, δέν προτίμησα τό σκοτεινό σοκάκι∙ ἤθελα τά ἐπίγεια φῶτα.  Ἤθελα νά τά γευτῶ ὅλα.  Δέν ἤξερα ὅτι ὅσα καί νά δοκιμάσεις ἔχουν τήν ἴδια γεύση∙ ὅλα εἶναι ἁμαρτία.  Ἡ γεύση τῆς ἁμαρτίας σέ κάνει, στήν ἀρχή, νά νομίζεις ὅτι εἶσαι ἄρχοντας, ἐλεύθερος, ἐξουσιαστής∙ ὅλος ὁ κόσμος εἶναι δικός σου.  Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα καί καταλάβεις ὅτι εἶσαι σκλάβος ὅλων αὐτῶν πού νόμιζες ὅτι ἐξουσίαζες,  τότε εἶναι πολύ ἀργά.  Εἶναι πολύ ἀργά νά ὀρθοποδήσεις.  Κι ὅμως γιά μετάνοια δέν εἶναι ποτέ ἀργά.  
Ὁ Θεός μᾶς περιμένει ὅλο τό 24ωρο, ἑπτά μέρες τήν ἑβδομάδα.  Κι ἔτσι, ὅποιος γλυτώσει ἀπ’ τόν ἐπίγειο θάνατο, πού τόσο ἁπλόχερα μοιράζει ἡ ἁμαρτία, μπορεῖ νά διακρίνει τή διαφορά μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, καί νά γονατίσει. 

Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι πάντα ἐπίκαιρη καί ὄχι μόνο.  Στήν Ἁγία Γραφή διαβάζουμε γιά τό χθές τῆς ἀνθρωπότητας καί τήν ἀρχή τοῦ κόσμου, γιά τό σήμερα, ἀλλά καί γιά τό μέλλον μας καί ὥς τή συντέλεια τοῦ κόσμου.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ἡ ἁμαρτία βρίσκεται μόνιμα στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μας.  Κι ὅταν μπαίνεις, ἀλλά καί ὅταν βγαίνεις ἀπ’ τό σπίτι, πάνω της πατᾶς.  Ἄν δέν προσέξεις, τότε γίνεται νάρκη και σε ανατινάζει...»

Ἀποσπάσματα ἀπό τό πολύτιμο βιβλίο «Θεϊκές Παρεμβάσεις». Μία κατάθεση ψυχῆς τοῦ Γιάννη Ἀραμπατζῆ. Ἕνα βιβλίο χρήσιμο γιά κάθε χριστιανικό σπίτι.

----------------------------------------

Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα…

Η έξαρση κάθε είδους παρανομίας και κάθε μορφής εγκλήματος στον τόπο μας παρουσιάζει δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μια σταθερή τάση αύξησης και επικράτησης.

Έχει καταστεί πια κανόνας η Κοινωνία να πληροφορείται σχεδόν καθημερινά από τα ΜΜΕ για κλοπές, ληστείες, αυτοκτονίες, θανάτους από ναρκωτικά, φόνους, βιασμούς, θανατηφόρα δυστυχήματα που προκαλούνται από μεθυσμένους οδηγούς κλπ.

Όλες αυτές οι πράξεις είναι καταδικαστέες και ήρωες είναι συνήθως μερίδα ασυνείδητων νεαρών - θυμάτων της κοινωνίας - που προέρχονται βασικά από διαλυμένες οικογένειες.

Αυτά τα παιδιά είναι αξιολύπητα κι όλοι εμείς, από την Κυβέρνηση ως τον τελευταίο πολίτη, έχουμε επιτακτικό καθήκον να συμβάλουμε άμεσα και δραστικά στην αποφασιστική ανακοπή της καταστρεπτικής αυτής πορείας, με στόχο να αναμορφώσουμε  τους ίδιους τους δράστες και να προφυλάξουμε τόσο αυτούς όσο και πολύ περισσότερο τα αθώα θύματά τους με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και την επιβολή των ενδεικνυομένων τιμωριών.

Σε κάποιους η λέξη «τιμωρία» προκαλεί αλλεργία. Όμως «Θεός όν αγαπά παιδεύει» κι αν δεν είχαμε προβλήματα και αν όλα στη ζωή μας ήταν συνεχώς ρόδινα δεν θα θυμόμασταν ποτέ τον Θεό και στις οικογένειες και κατ’ επέκταση στις κοινωνίες και στον κόσμο θα επικρατούσε αποσύνθεση, αναρχία και χάος. 
Κι αν δεν επιστρέψουμε στο Θεό και δεν  εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή τη διδασκαλία και το παράδειγμα του Χριστού, η κατάσταση θα χειροτερεύει.

Η θέση  « Αφήστε, καλέ τα παιδιά να διασκεδάσουν και να χαρούν κι ας επιστρέφουν στο σπίτι ξημερώματα», «Ότι θέλει το μωρό μου», «Δεν πειράζει αν πιουν μερικά ποτηράκια», «Πρέπει να κοινωνικοποιηθούν», «Τα Θρησκευτικά είναι χάσιμο χρόνου και πρέπει να καταργηθούν»,  «Χρειάζονται πτυχίο σεξουαλικής επιμόρφωσης» και σωρεία άλλων τέτοιων κακόηχων και κακόγουστων συνθημάτων όχι μόνο δεν φανερώνει αγάπη και φροντίδα για τη νεολαία αλλά μας οδήγησε εδώ που έχουμε φτάσει.

Τελευταία  έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ένα νέο «στάδιο δόξης λαμπρόν..!» 
Μερικοί πραγματικά ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ έχουν μελετήσει κι έχουν εντοπίσει τους πιο ακίνδυνους τρόπους εύκολης συγκομιδής χρημάτων ! Ληστεύουν συνεχώς ιερούς ναούς κι εξωκκλήσια!

Πού ληστεύουν, στα κατεχόμενα; ΄Ε! Καλά! Εκεί, τουλάχιστο είναι αλλόπιστοι και αλλόφυλοι.

Όμως, οι αθεόφοβοι που καταδέχονται να διαπράττουν ακόμα και ιεροσυλίες σημαίνει πως δεν σέβονται όχι μόνο τους συνανθρώπους τους αλλά ακόμα και τα Θεία .

Αν τώρα φτάσαμε στο κατάντημα να μη σεβόμαστε κι ούτε να «φοβόμαστε» ακόμα κι  Αυτόν τον ίδιο το Θεό, τότε ποιό είναι το μέλλον του τόπου μας;

Είθε ο Θεός να φωτίσει και να σώσει κι εκείνους κι εμάς και όλο τον κόσμο Του γιατί πάμε να χαθούμε στις ερημιές της απιστίας, της ασωτίας και της ασέβειας!