Είναι άναρχα τα φυσικά φαινόμενα καταστροφών, ή κάτι «άλλο» θέλουνε να μάς πούνε ;

Τά τελευταία χρόνια παρατηρούμε ένα ολοένα αυξανόμενο κύμα φυσικών καταστροφών όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε ένα Παγκόσμιο επίπεδο. Όλοι τα βλέπουμε, τα ακούμε, και κάποιες φορές και τα υφιστάμεθα στους εαυτούς μας και στις περιουσίες μας.
Πολλοί λίγοι όμως διερωτώνται, τι να σημαίνει «αυτό» και πού πηγαίνουμε;

Η αντίληψη ότι τα φυσικά φαινόμενα «έρχονται από μόνα τους», ότι είναι άναρχα και ανεξέλεγκτα πού υποβοηθήθηκαν μάλιστα και από ανθρώπινα οικιστικά και περιβαντολογικά λάθη και παραλείψεις είναι ασφαλώς η μία άποψη. Αλλά, όχι βέβαια σε όλη την έκτασή της…

Μέσα από κάθε ξεχωριστή φυσική καταστροφή, λιμού, σεισμού, καταποντισμού , πυρκαγιών, επιδρομής αλλοφύλων, κλπ. υπάρχει πάντα κρυμμένο και ένα μήνυμα του Θεού πού μας καλεί σε αλλαγή ζωής, σε μετάνοια, και σε αποφυγή όλων εκείνων των αιτιών πού προκαλούν την οργή του Θεού και με ότι εξ΄αυτού συνεπάγεται. 
Αν δεν το καταλάβουμε και δεν το αξιοποιήσουμε θα έλθει το επόμενο κτύπημα, πού συνήθως είναι πάντα χειρότερο του πρώτου…

Τώρα, τι άραγε θέλουν να μας πούνε όλα αυτά πού τώρα συμβαίνουν και όλα αυτά πού αναμένονται να έλθουν ;

Ρωτήθηκε κάποτε ο Χριστός αν εκείνοι οι 18 άνθρωποι πού σκοτώθηκαν από το γκρέμισμα ενός πύργου στην Σιλωάμ, ή κάποιοι άλλοι πού σφαγιάσθηκαν από τον Πιλάτο μέσα στην αυλή του Ναού  του Σολομώντος ήσαν οι πιο αμαρτωλοί  άνθρωποι του κόσμου και γι΄αυτό θανατώθηκαν έτσι.

Και ο Κύριος τους απάντησε:

« Οχι σας λέγω δεν ήσαν οι πιο αμαρτωλοί ! Αλλ΄ έπαθαν εκείνοι αυτά, για να συνέλθετε εσείς. Εάν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι κατά τον ίδιο ( ή και παρόμοιο ) τρόπο θα χαθήτε…»

( κατά Λουκά Ευαγγέλιο  κεφ. ΙΓ΄ 2-5 )

Πάνω σε όλες αυτές τις σκέψεις είναι και τα παρακάτω πού θα αναφέρουμε !

«Η  Aσκήτρια Λαμπρινή και οι φοβερές αποκαλύψεις της…»

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/praktikh-theologia-menu/127-i-askitria-lamprini-kai-oi-foveres-apokalypseis-tis

Ασκήτρια Λαμπρινή: «Θα δεις μεγάλα κύματα ίσα με ένα διώροφο σπίτι να καταστρέφουν πόλεις και χωριά» –( Μόλις τα είδαμε;)

–«Μιλούσε για πράγματα πού θα γίνουν στο μέλλον. Είπε: «Θα δεις πράγματα πού δεν μπορείς να φανταστείς».
-Θα δεις μεγάλα κύματα ίσα με ένα διώροφο σπίτι να καταστρέφουν πόλεις και χωριά, και λίγοι θα σωθούν».
Πράγματι δυο μήνες μετά τον θάνατο της είχαμε το γνωστό τσουνάμι με χιλιάδες νεκρούς (στην Ασία).
 
Σήμερα τα βλέπουμε αυτά μέσα από τα λόγια πολλών κατοίκων της Μάνδρας Αττικής και στις φοβερές καταστροφές της…
--Θα δεις παιδιά να πηγαίνουν εκδρομή με το σχολείο και να βγαίνει ο σατανάς με το δρεπάνι και να τους παίρνει τα κεφάλια.
Πράγματι συνέβη το γνωστό ατύχημα με τα παιδιά από την Μακεδονία με τόσα θύματα.
-Μου έλεγε: «Δεν κάνει να σου αποκαλύψω περισσότερα γιατί αμαρτάνω. Για ό,τι σου λέω μου δίνει άδεια ο Κύριος».


Εδώ μόλις είδαμε το τσουνάμι που κατέβαινε από το Όρος Πατέρα και βούλιαξε την Μάνδρα και την ευρύτερη περιοχή της  Δυτ. Αττικής.


 



Φυσικές καταστροφές, φτώχεια και πόλεμος δείχνουν ότι θα πούμε  το ψωμί – ψωμάκι;
Όποιος στερήθηκε τον Χριστό στερήθηκε και το ψωμί.
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.»

«Είναι μεγάλη αμαρτία η αλλαγή φύλου ; » ( από μια αληθινή ιστορία )

Αυτή η παρακάτω αληθινή αλλά και θλιβερή ιστορία είναι αφιερωμένη σε όσους εμπλέκονται θετικά ή αρνητικά σε παρόμοιες καταστάσεις...
------------------

- Παπανικολάου, έφυγες όπως είσαι! Μεταβολή και σφαίρα έξω. Δυο μέρες αποβολή!

- Κυρία...

- Κεριά και λιβάνια! Σου το είχα πει, αν ξανάρθεις εδώ μέσα δεν γλιτώνεις. Όπως είσαι, ούτε να σε βλέπω…

Ο Παπανικολάου, ο Νίκος, δηλαδή, έφυγε πράγματι. Χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας στη μορφή του.

Με μια σκληρότητα αφύσικη θα έλεγες για την ηλικία του, σαν σμιλεμένο πρόσωπο σε πάγο.

Δεν μπορούσες να καταλάβεις αν λυπόταν, αν ένοιωθε απογοητευμένος, θυμωμένος. Γενικά, δεν ήταν εύκολο να τον ψυχολογήσει κάποιος.

Είχε καλλιεργήσει άμυνες τέτοιες, που να σκαλίσεις τα συναισθήματά του ήταν σχεδόν αδύνατο.

Όχι δεν θα πούμε καμία δακρύβρεχτη ιστορία πονεμένων και τραυματικών παιδικών χρόνων. Δεν θα ήθελε την λύπησή μας.

Ήθελε μόνο το αυτονόητο, όπως νόμιζε, φυσικό δικαίωμα να έχει μάνα και πατέρα. Ο Νίκος, όμως, είχε πάντα δυο μπαμπάδες!

Είχε το "προνόμιο" να είναι το πρώτο ίσως υιοθετημένο παιδί από ομόφυλους γονείς στην Ελλάδα. Ήταν και οι δύο πλούσιοι και μάλλον διάσημοι.

Και πρωτοπόροι βρήκαν το παράθυρο του νόμου, αρκετά χρόνια, πριν μπορέσουν να συνάψουν το μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης να υιοθετήσει ο ένας το παιδί και να δημιουργήσουν την δική τους "οικογένεια". Με τον δικό τους τρόπο τον αγαπούσαν πάντα τον Νίκο.

Μα το παιδί δεν έχει ανάγκη μόνο μια ψυχολογικού τύπου ανάγκη. Έχει την βαθειά ανάγκη της μάνας. Να θηλάσει την αγάπη της.

Να χαθεί στην αγκαλιά της. Να χωθεί στην κουβέρτα της. Να του κάνει "μα" το χτυπημένο χέρι και να περάσει. Να του σκουπίσει τα δάκρυα.

Όπως έχει ανάγκη και του πατέρα την ασφάλεια. Την σιγουριά.
Τήν δημιουργία έννοιας ανδρισμού καί ανδρικού πρότυπου για την αυριανή ζωή του. Το παιχνίδι και την βόλτα. Τις συμβουλές και τα όρια...

Ο Άγιος Παΐσιος και το ετοιμοθάνατο γατάκι...

Σήμερα λοιπόν, κάπου κρεμάμε την Ελληνική σημαία σαν μια ελάχιστη ένδειξη τιμής για αυτούς πού έπεσαν στις μάχες του πολέμου αλλά και σαν μία διακήρυξη της Εθνικής μας υπόστασης, ότι ζούμε, ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε ακόμη Έλληνες, καί ότι αυτό είναι το μάχιμο Εθνικό μας σημείο !

________________________________________________________

«…Μου έκανε εντύπωση, διηγιόταν όταν ζούσε ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης,  πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί και να βοηθάει…

Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι.

Το καημένο, φαίνεται , κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε!

«Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, δέν βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης ! ».

Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση , αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες…
Τι δύναμη έχει η ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».


Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπει, να ακτινοβολεί. Όταν ο άνθρωπος παίρνει όλο το σφάλμα πάνω του , τον λούζει η Χάρις του Θεού.
Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε:

Μέ τά λόγια ἤμουνα άνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αλλά στήν πράξη ήμουνα άνθρωπος τοῦ σατανᾶ…

Η κύρια απασχόληση ανθρώπων κάποιας ηλικίας και ειδικά στα χωριά, είναι το καφενείο, το τάβλι, και η τράπουλα.

Οί Εκκλησίες των χωριών είναι άδειες και μόνο αν γίνεται κανένα μνημόσυνο για λόγους καθαρά οικογενειακής υποχρέωσης μπορεί να σύρουν τα πόδια τους ως την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι επαινετές εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες..
Οί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή τους νομίζοντας ότι σαν πεθάνουν πάνε έτσι «στον βρόντο και στο τίποτα…». Κάποιοι άλλοι, πάλι περιμένουν από τα μνημόσυνα να εξασφαλίσουν Παράδεισο μη κουνώντας οι ίδιοι το χεράκι τους στο ελάχιστο, νομίζοντας ότι με τις ευχές του παπά στο μνημόσυνο θα τσουλήσουν έτσι και τσίφ στον Παράδεισο!
«Κούνια πού τους κούναγε…»  όμως,  στο τι έχουν να τραβήξουν μόλις κλείσουν τα μάτια τους, ανεξομολόγητοι, αμετανόητοι, ακοινώνητοι, αλειτούργητοι, με βαριές αμαρτίες μιας ζωής ολόκληρης επάνω τους,  και ουδεμία σχέση έχοντες με τον Χριστό νομίζοντας ότι σαν τους δεί θα τους αναγνωρίσει  ( ; ) και θα τους βάλει και μέσα στην βασιλεία Του…

«Καρδιά Πάσχα, νοῦς λάμπα, μάτια γεμάτα δάκρυα…»

«…Θά ἤθελα τώρα νά σᾶς διηγηθώ γιά ἕναν σύγχρονο Αγιορείτη μοναχό, ὁ ὁποῖος ἔζησε σέ ἕνα Φιλοθεϊτικό Κελλί τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Ρωσία, στήν Πολτάβα, τό 1882, καί κοιμήθηκε τό 1965 στό Ἅγιον Ὄρος, στήν ἰδιόρρυθμη τότε Μονή Φιλοθέου.

Λεγόταν Αὐγουστῖνος μοναχός, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ ἅγιος Παΐσιος στό βιβλίο πού συνέγραψε γιά τούς Γέροντες πού συνάντησε στά Μοναστήρια καί στίς Σκῆτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Γέροντας αὐτός, ὁ π. Αὐγουστῖνος, ζοῦσε μέσα στό πνεῦμα αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, γι’ αὐτό καί τό ἀναφέρω...

Τό διακόνημά του ἦταν νά συγκεντρώνη ὅλα τά γέρικα ζῶα τῆς περιοχῆς, τά ὁποῖα οἱ ἄλλοι μοναχοί –δέν εἶχαν αὐτοκίνητα τότε στό Ἅγιον Ὄρος, τουλάχιστον τότε, καί ὅλες οἱ ἐργασίες γίνονταν μέ τά μουλάρια– ὅταν αὐτά γερνοῦσαν καί δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμμία ἐργασία, τά ἄφηναν στο δάσος νά τελειώσουν μόνα τους καί πολλές φορές κατασπαράσσονταν ἀπό τά θηρία καί ἀπό τούς λύκους κλπ. 

Ἐκεῖνος, λοιπόν, λυπόταν αὐτά τά ζῶα, τά συγκέντρωνε καί τά γηροκομοῦσε...Ἦταν γηροκόμος καί νοσοκόμος τους. Τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη, γιατί τόσα χρόνια ἐξυπηρετοῦσαν τούς μοναχούς στά ἔργα τους.
Καί ὅταν ἀργότερα οἱ δυνάμεις του δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἀνταποκριθῆ στό ἔργο αὐτό καί χρειάστηκε ὁ γερο-Αὐγουστῖνος νά πάη στό γηροκομεῖο τῆς Μονῆς, ζήτησε νά ἀναλάβη κάποιος ἀπό τούς μοναχούς τό διακόνημα αὐτό.

Ἐπίσης, αὐτός ἔδειχνε πολύ μεγάλη ἀγάπη σέ κάθε προσκυνητή…

Ήταν «μιά φορά κι έναν καιρό» ένας μοναχός, Αγιορείτης σοβαρός, Νικόδημος τ΄όνομα…

Λίγα λόγια από τον βίο ενός  μοναχοῦ ἀμόναχου, τάχα καί ἱερομόναχου…

Πού δέν εἶχε προορατικό χάρισμα,
οὔτε ἔλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν πού αρέσκεται ο κόσμος ν΄ ακούει σήμερα...
Πού δέν ἔκανε θαύματα,
οὔτε τάιζε τσακάλια καί ἀλεποῦδες.
Πού δέν εἶχε φήμη «καθώς πρέπει» μοναχοῦ, οὔτε ἐγκώμια καί ἐπισκέπτες περίεργους καί εὐσεβεῖς...
Πού δέν εἶχε κατά νοῦ νά σώσει τόν κόσμο, οὔτε ἔκανε κηρύγματα και ὁμιλίες γιά ὑψηλές, θεωρίες καί κτιστά φῶτα καί ἄκτιστα.
Πού δέν εἶχε γνώση καί γνώμη γιά τά πάντα ώς "ξερόλας", κι΄ακόμη πού δέν ἔκρινε καί κατέκρινε κανέναν.
Πού δέν ἔκανε χρήση τοῦ εὐσεβισμοῦ, οὔτε γνώριζε τί ἦταν αυτό.
Πού δέν ἐφημίζετο, οὔτε καί αὐτοδιαφημίζετο....
Δέν…
Δέν…
Δέν…
Οὔτε…
Οὔτε…
Οὔτε…

Εἶχε ὅμως κάτι ὁλοκληρωτικά ἀπαραίτητο καί σωτήριο  πού δεν τό βρίσκεις εύκολα σήμερα ούτε και στούς παπάδες τής Μητρόπολής σου καί της Ενορίας σου...

Είχε  δηλαδή επάνω του τό αρχαίο "γνώθι σ΄αυτόν"  καί μία πραγματική,  καί  εν Θεώ  ΜΕΤΑΝΟΙΑ !

Η Κοίμηση της Παναγίας μας όπως την «είδε» ο Εθνικός συγγραφέας και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου…

Η Κοίμηση της Παναγίας μας όπως την «είδε» ο Εθνικός συγγραφέας και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου…

Ένα μοναδικό έθιμο αναβιώνει στις 15 Αυγούστου, στην Παναγιά της Φιδούς, στο Μαρκόπουλο Κεφαλονιάς, όπου κάνουν την εμφάνιση τους τα φιδάκια της Παναγίας, και εξαφανίζονται μετά την εορτή !
Εκατοντάδες επισκέπτες, βρίσκονται κάθε χρόνο την ημέρα της Παναγίας, στο συγκεκριμένο μοναστήρι, ώστε να θαυμάσουν το μοναδικό αυτό και θαυματουργικό φαινόμενο…

Απάντηση σε άθεους κυβερνήτες και πολιτικούς εκμαυλιστές τής θρησκευτικής πίστης του λαού, θα την δώσει κι΄εφέτος "η σύναξη τής Τήνου" με τούς χιλιάδες πιστούς από την Ελλάδα και το Εξωτερικό!

Στις 15 Αυγούστου η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Παναγίας μας. Στη θρησκευτική γλώσσα το θάνατο των αγίων δεν τον λένε τελευτή, αλλά τον λένε Κοίμηση, για την μακαριότητα που έχει η λέξη και για δείξουνε πως δεν πεθάνανε αλλά πως κοιμούνται γλυκά, κατά τα λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητάδες του για τον Λάζαρο : «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται» (Ιω. ια΄11), και στους συγγενείς της κόρης του αρχισυναγώγου, που έκλεγε και οδυρότανε : «τί θορυβεῖσθε καὶ κλαίετε; τὸ παιδίον οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Μαρκ. έ 39).

Υστερότερα οι Χριστιανοί λέγανε και για τους πεθαμένους ανθρώπους τους πώς και αυτοί κοιμηθήκανε : « εκοιμήθη ο δούλος του Θεού τάδε », λέγανε.

Για την κοίμηση της Παναγίας δεν γράφει τίποτα το Ευαγγέλιο, γράφει μονάχα για τη Γέννηση της και τον Ευαγγελισμό. Τα της Κοιμήσεως τα γνωρίζουμε από την αγία Παράδοση, κατά την οποία την Παναγία την επήρε μετά την Ανάσταση ο απόστολος Ιωάννης, όπως του παράγγειλε ο Χριστός από το σταυρό, και την είχε στο σπίτι του σαν μητέρα, και πως υστερότερα την είχε μαζί του στην Έφεσο, πράγμα όμως που ιστορικά δεν είναι καί βέβαιο...