Μέ τά λόγια ἤμουνα άνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αλλά στήν πράξη ήμουνα άνθρωπος τοῦ σατανᾶ…

Η κύρια απασχόληση ανθρώπων κάποιας ηλικίας και ειδικά στα χωριά, είναι το καφενείο, το τάβλι, και η τράπουλα.

Οί Εκκλησίες των χωριών είναι άδειες και μόνο αν γίνεται κανένα μνημόσυνο για λόγους καθαρά οικογενειακής υποχρέωσης μπορεί να σύρουν τα πόδια τους ως την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι επαινετές εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες..
Οί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή τους νομίζοντας ότι σαν πεθάνουν πάνε έτσι «στον βρόντο και στο τίποτα…». Κάποιοι άλλοι, πάλι περιμένουν από τα μνημόσυνα να εξασφαλίσουν Παράδεισο μη κουνώντας οι ίδιοι το χεράκι τους στο ελάχιστο, νομίζοντας ότι με τις ευχές του παπά στο μνημόσυνο θα τσουλήσουν έτσι και τσίφ στον Παράδεισο!
«Κούνια πού τους κούναγε…»  όμως,  στο τι έχουν να τραβήξουν μόλις κλείσουν τα μάτια τους, ανεξομολόγητοι, αμετανόητοι, ακοινώνητοι, αλειτούργητοι, με βαριές αμαρτίες μιας ζωής ολόκληρης επάνω τους,  και ουδεμία σχέση έχοντες με τον Χριστό νομίζοντας ότι σαν τους δεί θα τους αναγνωρίσει  ( ; ) και θα τους βάλει και μέσα στην βασιλεία Του…

«Καρδιά Πάσχα, νοῦς λάμπα, μάτια γεμάτα δάκρυα…»

«…Θά ἤθελα τώρα νά σᾶς διηγηθώ γιά ἕναν σύγχρονο Αγιορείτη μοναχό, ὁ ὁποῖος ἔζησε σέ ἕνα Φιλοθεϊτικό Κελλί τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Ρωσία, στήν Πολτάβα, τό 1882, καί κοιμήθηκε τό 1965 στό Ἅγιον Ὄρος, στήν ἰδιόρρυθμη τότε Μονή Φιλοθέου.

Λεγόταν Αὐγουστῖνος μοναχός, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ ἅγιος Παΐσιος στό βιβλίο πού συνέγραψε γιά τούς Γέροντες πού συνάντησε στά Μοναστήρια καί στίς Σκῆτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Γέροντας αὐτός, ὁ π. Αὐγουστῖνος, ζοῦσε μέσα στό πνεῦμα αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, γι’ αὐτό καί τό ἀναφέρω...

Τό διακόνημά του ἦταν νά συγκεντρώνη ὅλα τά γέρικα ζῶα τῆς περιοχῆς, τά ὁποῖα οἱ ἄλλοι μοναχοί –δέν εἶχαν αὐτοκίνητα τότε στό Ἅγιον Ὄρος, τουλάχιστον τότε, καί ὅλες οἱ ἐργασίες γίνονταν μέ τά μουλάρια– ὅταν αὐτά γερνοῦσαν καί δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμμία ἐργασία, τά ἄφηναν στο δάσος νά τελειώσουν μόνα τους καί πολλές φορές κατασπαράσσονταν ἀπό τά θηρία καί ἀπό τούς λύκους κλπ. 

Ἐκεῖνος, λοιπόν, λυπόταν αὐτά τά ζῶα, τά συγκέντρωνε καί τά γηροκομοῦσε...Ἦταν γηροκόμος καί νοσοκόμος τους. Τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη, γιατί τόσα χρόνια ἐξυπηρετοῦσαν τούς μοναχούς στά ἔργα τους.
Καί ὅταν ἀργότερα οἱ δυνάμεις του δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἀνταποκριθῆ στό ἔργο αὐτό καί χρειάστηκε ὁ γερο-Αὐγουστῖνος νά πάη στό γηροκομεῖο τῆς Μονῆς, ζήτησε νά ἀναλάβη κάποιος ἀπό τούς μοναχούς τό διακόνημα αὐτό.

Ἐπίσης, αὐτός ἔδειχνε πολύ μεγάλη ἀγάπη σέ κάθε προσκυνητή…

Ήταν «μιά φορά κι έναν καιρό» ένας μοναχός, Αγιορείτης σοβαρός, Νικόδημος τ΄όνομα…

Λίγα λόγια από τον βίο ενός  μοναχοῦ ἀμόναχου, τάχα καί ἱερομόναχου…

Πού δέν εἶχε προορατικό χάρισμα,
οὔτε ἔλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν πού αρέσκεται ο κόσμος ν΄ ακούει σήμερα...
Πού δέν ἔκανε θαύματα,
οὔτε τάιζε τσακάλια καί ἀλεποῦδες.
Πού δέν εἶχε φήμη «καθώς πρέπει» μοναχοῦ, οὔτε ἐγκώμια καί ἐπισκέπτες περίεργους καί εὐσεβεῖς...
Πού δέν εἶχε κατά νοῦ νά σώσει τόν κόσμο, οὔτε ἔκανε κηρύγματα και ὁμιλίες γιά ὑψηλές, θεωρίες καί κτιστά φῶτα καί ἄκτιστα.
Πού δέν εἶχε γνώση καί γνώμη γιά τά πάντα ώς "ξερόλας", κι΄ακόμη πού δέν ἔκρινε καί κατέκρινε κανέναν.
Πού δέν ἔκανε χρήση τοῦ εὐσεβισμοῦ, οὔτε γνώριζε τί ἦταν αυτό.
Πού δέν ἐφημίζετο, οὔτε καί αὐτοδιαφημίζετο....
Δέν…
Δέν…
Δέν…
Οὔτε…
Οὔτε…
Οὔτε…

Εἶχε ὅμως κάτι ὁλοκληρωτικά ἀπαραίτητο καί σωτήριο  πού δεν τό βρίσκεις εύκολα σήμερα ούτε και στούς παπάδες τής Μητρόπολής σου καί της Ενορίας σου...

Είχε  δηλαδή επάνω του τό αρχαίο "γνώθι σ΄αυτόν"  καί μία πραγματική,  καί  εν Θεώ  ΜΕΤΑΝΟΙΑ !

Η Κοίμηση της Παναγίας μας όπως την «είδε» ο Εθνικός συγγραφέας και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου…

Η Κοίμηση της Παναγίας μας όπως την «είδε» ο Εθνικός συγγραφέας και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου…

Ένα μοναδικό έθιμο αναβιώνει στις 15 Αυγούστου, στην Παναγιά της Φιδούς, στο Μαρκόπουλο Κεφαλονιάς, όπου κάνουν την εμφάνιση τους τα φιδάκια της Παναγίας, και εξαφανίζονται μετά την εορτή !
Εκατοντάδες επισκέπτες, βρίσκονται κάθε χρόνο την ημέρα της Παναγίας, στο συγκεκριμένο μοναστήρι, ώστε να θαυμάσουν το μοναδικό αυτό και θαυματουργικό φαινόμενο…

Απάντηση σε άθεους κυβερνήτες και πολιτικούς εκμαυλιστές τής θρησκευτικής πίστης του λαού, θα την δώσει κι΄εφέτος "η σύναξη τής Τήνου" με τούς χιλιάδες πιστούς από την Ελλάδα και το Εξωτερικό!

Στις 15 Αυγούστου η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Παναγίας μας. Στη θρησκευτική γλώσσα το θάνατο των αγίων δεν τον λένε τελευτή, αλλά τον λένε Κοίμηση, για την μακαριότητα που έχει η λέξη και για δείξουνε πως δεν πεθάνανε αλλά πως κοιμούνται γλυκά, κατά τα λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητάδες του για τον Λάζαρο : «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται» (Ιω. ια΄11), και στους συγγενείς της κόρης του αρχισυναγώγου, που έκλεγε και οδυρότανε : «τί θορυβεῖσθε καὶ κλαίετε; τὸ παιδίον οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Μαρκ. έ 39).

Υστερότερα οι Χριστιανοί λέγανε και για τους πεθαμένους ανθρώπους τους πώς και αυτοί κοιμηθήκανε : « εκοιμήθη ο δούλος του Θεού τάδε », λέγανε.

Για την κοίμηση της Παναγίας δεν γράφει τίποτα το Ευαγγέλιο, γράφει μονάχα για τη Γέννηση της και τον Ευαγγελισμό. Τα της Κοιμήσεως τα γνωρίζουμε από την αγία Παράδοση, κατά την οποία την Παναγία την επήρε μετά την Ανάσταση ο απόστολος Ιωάννης, όπως του παράγγειλε ο Χριστός από το σταυρό, και την είχε στο σπίτι του σαν μητέρα, και πως υστερότερα την είχε μαζί του στην Έφεσο, πράγμα όμως που ιστορικά δεν είναι καί βέβαιο...

Ο Αντίχριστος ( 666 ), τα όργανα του στην Εκκλησία, η Τρίτη διαθήκη, και ο έσχατος πειρασμός…

Ο αείμνηστος γέροντας πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος πού ερμήνευσε όσον ουδείς άλλος σύγχρονος ερμηνευτής την Αποκάλυψη Ιωάννου !

Ας έχουν υπόψιν τους αυτήν την ομιλία του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου οι Οικουμενιστές, οί  ανανεωτές μετα-Πατεριστές και οι διάφοροι  άλλοι  νεωτεριστές.
Να καταλάβουν ποιανού όργανα έχουν γίνει και να επιστρέψουν στην Μία Αγία  Καθολική  και Αποστολική  Εκκλησία του Χριστού.
 
Ο Αντίχριστος θα κηρύξει αγαπητοί μου την έλευση μιάς Νέας Εποχής εις την γην, η οποία θα διαδεχθεί την Χριστιανικήν εποχή, δημιουργώντας ίσως μια Τρίτη διαθήκη. Έχουμε την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε την Καινή Διαθήκη, και αυτός θα δημιουργήσει μία Τρίτη διαθήκη.
Αυτό το κακόδοξον δόγμα περί Τρίτης διαθήκης είναι παλαιόν και το αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως μην σας κάνει εντύπωση αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που ήδη ζούμε…
Ακούστε όμως περί τίνος πρόκειται, και ποιά θα είναι αυτή η Τρίτη διαθήκη…

«Θα πάμε στην Παναγία τη Μαλεβή, θέλεις να έρθης»;

Παναγία Μαλεβή : Σταυρώθηκε με Άγιο Μύρο και έγινε το θαύμα !

Η Μαρία είχε καρκίνο στη μήτρα και οι γιατροί δεν ανελάμβαναν να της κάνουν εγχείρηση γιατί ήταν δύσκολη. Έφεραν ιατρό από το εξωτερικό και της έκανε την εγχείρηση στην ωοθήκη.
Σε λίγα χρόνια έκανε μετάσταση αντί για έναν όγκο παρουσιάσθηκαν δύο όγκοι και την έπιασαν μεγάλες αιμορραγίες.
Ήταν πρησμένη στην κοιλιά και όλη σκελετωμένη με πυρετό. Πήγε στο νοσοκομείο Αρεταίειον, της έκαμαν τις εξετάσεις και τη βιοψία και ενώ όλα ήσαν έτοιμα για την εγχείρηση, κάλεσαν τον άνδρα της επειγόντως και του είπαν ότι αν θα κάμουν εγχείρηση, θα μείνη στο μαχαίρι, ενώ με τις καυτηριάσεις και τα φάρμακα θα ζήση κανένα χρόνο…Ήταν σάν ζωντανή νεκρή...

Την πήραν στο σπίτι, δεν της είπαν ότι θα πεθάνη αλλά αυτή το καταλάβαινε, γιατί έβλεπε τον άνδρα της και τα παιδιά της να κλαίνε κάθε μέρα...

Βίβλος 127 θαυμάτων του Νεοφανούς Αγίου τών Αθηνών καί ιατρού Δημητρίου ( Λέκκα )

Η εικόνα τού Νεοφανούς αγίου Δημητρίου σέ Ναό επ΄ ονόματί του στήν Πενσυλβάνια τής Αμερικής.

Τά όσα παρακάτω θα ειπωθούν είναι παρμένα από το βιβλίο : «Ο Νεοφανής μυροβλύτης και θαυματουργός Δημήτριος Κ. Λέκκας, ο ιατρός » πού  κυκλοφόρησε το 1994  από τον Θεολόγο και ιερέα π. Ιωάννη Ροβίθη , σαν συνέχεια άλλων προηγουμένων, πιο συνεκτικών εκδόσεων.


Έτσι λοιπόν, με αφορμή περίεργα περιστατικά θαυμάτων και θεραπειών πού διαχρονικώς συνεχίζονται, καθώς και εμφανίσεών του σε τέτοια έκταση πού νά δημιουργούν θαυμασμό και έκπληξη,  το όνομα του Δημητρίου Λέκκα, ενός ευλαβέστατου νέου γιατρού, Καρδιολόγου της Αθήνας, σπουδασμένου στην Ιταλία, ακουγόταν στους Χριστιανικούς κύκλους σαν σημείο σοβαρό μέν αλλά και αντιλεγόμενο για δύο περίπου 10ετίες, από το 1980 ως το 2000. Καί πάνω σε όλα αυτά στηρίχθηκαν τα βιβλία...
Ο ευσεβής αυτός νέος, και αγαθής καρδίας γιατρός, γεννημένος τό 1946 στην Αθήνα, από ενάρετους γονείς, επίσης γιατρούς, είχε αφήσει δείγματα αγίας και προσεκτικής ζωής από παιδικής ήδη ηλικίας...

Ήταν ένα νεαρό παιδί με κατά κόσμο αγιότητα, θρησκευτική ευλάβεια, αλλά και ασκητής της μεγάλης αρετής της ελεημοσύνης προς τους πτωχούς όπως πολλοί άνθρωποι πού τον γνώρισαν, επωνύμως στο παραπάνω βιβλίο θαυμάτων πού αναφέραμε το καταθέτουν…
Τα πρωτόγνωρα περιστατικά εμφανίσεών του πού ακολούθησαν μετά τον μαρτυρικό του θάνατο ( 17 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη του 1979 ) από ανείπωτους πόνους ώστε κανένα φάρμακο να μη τον πιάνει, σηκώνοντας έτσι με πολύ υπομονή και για αρκετό διάστημα τον Σταυρό του λόγω βαρύτατης μορφής καρκίνου, απετέλεσαν και θέμα δημοσιογραφικής έρευνας ώστε για μήνες ολόκληρους να γράφουν θρησκευτικές και μη εφημερίδες τα χρόνια εκείνα… 

Υπήρξαν βέβαια και οι συκοφάντες πού σε κάθε εποχή υπάρχουν ακόμη και από τις τάξεις του ιερού κλήρου πού δεν μπορούσαν κάν να διανοηθούν και να χωνέψουν ότι ήταν δυνατόν ( και κατ΄ αυτούς, «δεν ήταν και…επιτρεπτό» ) να αγιάσει ο Χριστός ένα λαϊκό παιδάριο, πράγμα πού μόνο κάποιος κληρικός, Αρχιερέας, μοναχός, και ασκητής θα μπορούσε στα ύψη της αγιότητας να φθάσει !



Όχι όμως και ένας απλός άνθρωπος, και ειδικά λαϊκός, νεαρής ηλικίας, φορώντας μάλιστα κοστούμι και γραβάτα!